Quantcast
Channel: Πόλεις και Πολιτικές
Viewing all 1602 articles
Browse latest View live

URBACT III :Το σχέδιο "Ηράκλειο, έξυπνη πόλη"ένα από 97 καλύτερα αστικά project στην Ευρώπη , σήμερα

$
0
0


#Κωστής Μοχιανάκης

Από το 2007 δειλά στην αρχή αλλά με μεγαλύτερη ένταση στη συνέχεια αρχίσαμε να δουλεύουμε ώστε να ενισχυθεί η ταυτότητα της πόλης ως "Ψηφιακή πόλη".Με μια σειρά έργων δημιουργήθηκε η κρίσιμη μάζα ώστε πράγματι οι πολίτες να απολαμβάνουν μια σειρά υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.Οι βασικοί άξονες αυτής της πολιτικής περιγράφονται στον "Καταστατικό χάρτη υποχρεώσεων των Δημοτικών αρχών έναντι των πολιτών στην κοινωνία της γνώσης".
Γρήγορα , όμως, συνειδητοποιήσαμε ότι το σχέδιο έπρεπε να διευρυνθεί και να γίνει ολοκληρωμένο , υιοθετώντας την ταυτότητα της "έξυπνης πόλης" , η οποία περιλαμβάνει και άλλους πέντε τομείς που συμβάλλουν σε αυξημένη ποιότητα ζωής στην πόλη.
Αξιολογώντας τα συμπεράσματα από την εφαρμογή στρατηγικών αστικής ανάπτυξης σε πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, που υποδεικνύουν δύο μεγάλους τομείς παρέμβασης για την αύξηση της ανταγωνιστικότας και ελκυστικότητας μιας πόλης ( οικονομικό επαναπροσανατολισμό και ποιότητα ζωής ) το  Δημοτικό συμβούλιο ,ψηφίζοντας το 2015 το επιχειρησιακό σχέδιο του Δήμου , υπέδειξε τους τρεις μεγάλους τομείς στους οποίους η πόλη θα επικεντρώσει το ενδιαφέρον της , τις επενδύσεις και την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. 

"Θέλουμε το Ηράκλειο : 
·Πόλη ανθεκτικήμε ασφαλές περιβάλλον ανάπτυξης της ζωής στην πόλη. Ανθρωποκεντρικά δομημένη κοινωνική πολιτική, με αποτελεσματικές υποδομές κοινωνικής στήριξης, συμμετοχικά δίκτυα αλληλεγγύης, ισχυρές δομές και υπηρεσίες δια βίου μάθησης , προστασία της απασχόλησης.Με οργανωμένες δομές πολιτικής προστασίας και ασφάλειας των πολιτών.
·Πόλη με ισχυρή πολιτιστική και Τουριστική ταυτότητα, πόλη φάρο πολιτισμού , με ισχυρή δημιουργική βιομηχανία, ελκυστικές τουριστικές υπηρεσίες και προϊόντα , με ισχυρή συνεισφορά στην τοπική οικονομία.  
·Πραγματικά Έξυπνη Πόλη.Τόπο καινοτομίας, ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας, βελτιωμένης ποιότητας ζωής, ηλεκτρονικής και συμμετοχικής διακυβέρνησης, ενεργειακά αποδοτική, με ισχυρή προστασία του περιβάλλοντος και βιώσιμη αστική κινητικότητα."

Ο σχεδιασμός αυτός ενισχύθηκε το 2016 και το 2017 με την παρουσίαση της ολοκληρωμένης στρατηγικής Ηράκλειο, έξυπνη πόληκαι την έγκριση του προγράμματος “Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης”που σύνθημά του είναι το“Ηράκλειο πόλη έξυπνη, ανθεκτική,  πόλη των 5+1 πολιτισμών”

Αυτή η σαφής δέσμευση της Δημοτικής αρχής συνοδεύεται από την απόφαση της συνεργασίας όλων των φορέων της πόλης στην Επιτροπή “Ηράκλειο, έξυπνη πόλη” , αλλά και άλλες επιτροπές διαβούλευσης που έχει συστήσει ο Δήμος μας.Εκτός όμως της θεσμικής συμμετοχής ,  ενθαρρύνουμε την συμμετοχή των πολιτών σε ομάδες εθελοντικών δράσεων και αυτό είναι ένα νέο στοιχείο που συμβάλει στον αστικό μετασχηματισμό της πόλης.
Επίσης συνοδεύεται από ένα συνεκτικό οδικό χάρτη έργων που στηρίζεται διαχρονικά ( σχεδόν δέκα χρόνια ) και έχει αναδείξει την πόλη μας ως μια από τις πιο επιτυχημένες πρακτικές , σχεδιασμού και αποτελεσματικών έργων.Η επιτυχία αυτή αναγνωρίζεται τα τελευταία χρόνια από διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς αποδεικνύοντας ότι ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Θα ήθελα να υπενθυμίσω την φράση που ειπώθηκε όταν ο Διεθνής οργανισμός IntelligentCommunityForumπου εδρεύει στη Νέα Υόρκη ανακοίνωνε ότι το Ηράκλειο είχε επιλεγεί για τη λίστα των 21 έξυπνων πόλεων το 2012.”Δυσκολεύονται εκεί κάτω, αλλά τα καταφέρνουν”.
Η επιτυχία αυτή επαναλήφθηκε το 2013 και το 2014.
Ακολούθησε το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που αναγνώρισε την πόλη του Ηρακλείου ως μια από τις 240 έξυπνες πόλεις της Ευρώπης σε καλή μάλιστα κατάταξη , αφού μας αναγνώρισε καλές πρακτικές σε τρεις από τους έξι τομείς των έξυπνων πόλεων.
Πρόσφατα τον Ιούνιο του 2017 το URBACTIII κατέταξε το στρατηγικό σχέδιο “Ηράκλειο, έξυπνη πόλη”ως μια από τις 97 καλές πρακτικές Ευρωπαϊκών πόλεων επί του συνόλου των αστικών πολιτικών.

Αυτός ο σχεδιασμός, η συμμετοχική διαδικασία, ο οδικός χάρτης έργων αλλά και το branding της πόλης ώστε να έχει ισχυρό city positioning με την πάροδο του χρόνου θα γίνεται πιο ισχυρός και με επιτυχέστερα αποτελέσματα για τους πολίτες, τις επιχειρήσεις και τους επισκέπτες.

Ιδιαίτερα έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας σε όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους  της πόλης ,που με την αριστεία και τις καινοτόμες πρωτοβουλίες τους ισχυροποιούν την τοπική οικονομία της γνώσης και οικονομίας.

Μελέτη αποτίμησης των κοινωνικοοικονομικών επιπτώσεων των έργων πολιτισμού στην Ελλάδα

$
0
0
Ποια είναι η συμβολή στην Εθνική οικονομία της Πολιτιστικής και Δημιουργικής Βιομηχανίας  ; Τι κατανομή υπάρχει ανάμεσα στο Κέντρο και την Περιφέρεια ; Πως επηρεάζεται η απασχόληση ;
Στα παραπάνω ερωτήματα έρχεται να απαντήσει η μελέτη για την Πολιτιστική και Δημιουργική Βιομηχανία στην Ελλάδα που εκπόνησε το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου.
Η μελέτη, η οποία εκπονήθηκε το διάστημα Σεπτεμβρίου – Δεκεμβρίου 2016 σύμφωνα με τις επίσημες ευρωπαϊκές προδιαγραφές της Eurostat και με τη συνδρομή όλων των εμπλεκόμενων Υπηρεσιών και Εποπτευόμενων Φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, φιλοδοξεί να συνδράμει στην ανάδειξη των αναπτυξιακών δυνατοτήτων του Πολιτισμού και της Δημιουργικότητας, αλλά και στον τεκμηριωμένο σχεδιασμό των πολιτικών εκείνων, που θα στηρίξουν τους σχετικούς κλάδους με στοχευμένες δράσεις, καθώς μέχρι πρόσφατα, σχετικά στοιχεία εμφανίζονταν αποσπασματικά και μόνο σε ειδικές μελέτες.

Στον όρο «Πολιτιστικές και Δημιουργικές Βιομηχανίες» (ΠΔΒ) ή «Κλάδοι Πολιτισμού και Δημιουργικότητας» (ΚΠΔ) περιλαμβάνονται, συνήθως, όλες οι επιχειρήσεις παραγωγής εμπορεύσιμων αγαθών υψηλού αισθητικού ή συμβολικού χαρακτήρα που η χρήση τους αποσκοπεί στον ερεθισμό των βιωματικών αντιδράσεων του καταναλωτή. Το τελικό αγαθό ή υπηρεσία αποτελεί προϊόν πνευματικής ιδιοκτησίας και υπάγεται στη νομοθεσία περί προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Ο όρος καλύπτει, δηλαδή, ένα ευρύ και ετερόκλητο φάσμα δραστηριοτήτων (αναπαραστατικές και εικαστικές τέχνες, σχεδιασμός, αρχιτεκτονική, διαφήμιση, εκδόσεις, οπτικοακουστικά μέσα, λογισμικό κ.λπ.) συναφών με το ευρύτερο πεδίο του πολιτισμού. 
Την πλήρη μελέτη μπορείτε να διαβάσετε εδώ

«Διαβάζοντας» την πόλη: Διερεύνηση της αναγνωσιμότητας των Ιωαννίνων μέσα από παρατήρηση και συνεντεύξεις

$
0
0

#ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Εντεταλμένος Διδάσκων, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
#ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ ΚΑΤΣΑΒΟΥΝΊΔΟΥ
Εντεταλμένη Διδάσκουσα, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

O Kevin Lynch στο κλασικό του βιβλίο The Image of the City [Η εικόνα της πόλης] (1960) εισάγει ένα ψυχολογικό εργαλείο - τον νοητικό χάρτη - στη μελέτη της πόλης, προτείνοντας πέντε αντιληπτικά στοιχεία συγκρότησης της αστικής μορφής (διαδρομή, όριο, περιοχή, κόμβος, τοπόσημο). 
Ο Λυντς δίνει έμφαση στην έννοια της «αναγνωσιμότητας» της εικόνας της πόλης, και περιγράφει στο βιβλίο την ερευνητική διαδικασία που ακολούθησε προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα ποια είναι η περιβαλλοντική εικόνα που έχουν για την πόλη τους οι κάτοικοι τριών αμερικανικών μεγαλουπόλεων (Βοστώνη, Τζέρσεϊ Σίτυ, Λος Άντζελες). 
Ο ίδιος και οι συνεργάτες του βασίστηκαν σε προφορικές συνεντεύξεις με κατοίκους των τριών πόλεων, τις απαντήσεις των οποίων απέδωσαν γραφικά σε διαγράμματα, κωδικοποιώντας την αντίληψη του αστικού χώρου με βάση τα πέντε στοιχεία. Η ανάλυση των σκαριφημάτων αυτών χρησίμευσε τόσο για μια σύνθεση των απόψεων με στόχο την περιγραφή μιας γενικής, συλλογικής εικόνας της πόλης, όσο και για τη σύγκριση των περιβαλλοντικών εικόνων των κατοίκων με την αντίστοιχη ανάλυση που έκαναν οι ίδιοι οι ερευνητές ως επαγγελματίες πολεοδόμοι.

Στα πλαίσια του μαθήματος «Αρχιτεκτονική και Πόλη», που διδάσκεται στο δεύτερο έτος σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, και συγκεκριμένα στην ενότητα που αφορά θεωρίες και έρευνες για την αντίληψη της πόλης, οι φοιτητές κλήθηκαν να εργαστούν πάνω στην εργασία πεδίου με τίτλο «‘Διαβάζοντας’ την πόλη των Ιωαννίνων». Ακολουθώντας το λεξιλόγιο που προτείνει ο Λυντς στο ως άνω βιβλίο, στην άσκηση οι φοιτητές συνέκριναν την προσωπική περιήγηση στην πόλη, την επιτόπια παρατήρηση και καταγραφή σε σκίτσα και διαγράμματα, με άτυπες συνεντεύξεις, καθώς και σκίτσα, από κατοίκους / χρήστες της πόλης. Οι σπουδαστές διαχειρίστηκαν έτσι μια σειρά από ερωτήματα, όπως: ποιες είναι οι πιο σημαντικές ροές ή διαδρομές στην πόλη, αν συνιστά σαφείς, διακριτές περιοχές, ποια είναι τα σημεία αναφοράς στον αστικό ιστό, και τέλος, αν τα Ιωάννινα είναι μια πόλη με «ισχυρή περιβαλλοντική εικόνα», όπως την ορίζει ο Λυντς, μια διακεκριμένη αστική ταυτότητα.

Στην ανακοίνωση θα παρουσιαστεί η μεθοδολογία της άσκησης, το υλικό που παράχθηκε και θα συγκριθεί ο διδακτικός στόχος της άσκησης με την ευρύτερη θεωρία για τη συγκρότηση της «εικόνας της πόλης», με έμφαση στην έννοια της αναγνωσιμότητας της πόλης.

1.Εισαγωγή
Το θεωρητικό μάθημα «Αρχιτεκτονική και Πόλη» διδάσκεται στο δεύτερο έτος σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, και κατά το ακαδημαϊκό έτος 2016-2017 η δομή και το περιεχόμενο του μαθήματος είχε ως βασικούς στόχους αφενός να εισάγει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στην ιστορία της πόλης και την ιστορία του αστικού σχεδιασμού και κυρίως να φέρει σε επαφή τους φοιτητές και τις φοιτήτριες με την έννοια του αστικού φαινομένου ως πεδίου μελέτης του αστικού σχεδιασμού, της επιστημονικής αυτής κατηγορίας στο ενδιάμεσο της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής. Επιπρόσθετα, στόχος ήταν να έρθουν οι συμμετέχοντες σε επαφή με άλλους επιστημονικούς λόγους, εκτός της αρχιτεκτονικής, που επίσης έχουν ως αντικείμενο το αστικό φαινόμενο, για την κατανόηση της διεπιστημονικής προσέγγισης ως προϋπόθεσης για τον σχεδιασμό της πόλης. Έμφαση δόθηκε στην εβδομαδιαία κριτική ανάλυση επιλεγμένων αναγνωσμάτων, θεμελιακών κείμενων σχετικών με το θέμα, τόσο προερχόμενων από την αρχιτεκτονική και τις αστικές σπουδές, όσο και από άλλα πεδία σκέψης (πολιτισμική γεωγραφία, αστική κοινωνιολογία, μεταδομισμός), καταδεικνύοντας τις μεταξύ τους σχέσεις, αλληλεπιδράσεις αλλά και διακριτά όρια.

Ένα από αυτά τα κείμενα ήταν και ένα κεφάλαιο από το κλασικό βιβλίο του αμερικανού πολεοδόμου Kevin Lynch The Image of the City [Η εικόνα της πόλης] το οποίο εκδόθηκε το 1960 και δυστυχώς παραμένει ακόμη αμετάφραστο στη γλώσσα μας. Συγκεκριμένα, δόθηκε προς ανάγνωση και κριτική συζήτηση το κεφάλαιο όπου προτείνονται τα πέντε στοιχεία της οπτικής εικόνας της πόλης (διαδρομή, όριο, κόμβος, περιοχή, τοπόσημο) ως λεξιλόγιο ανάγνωσης της πόλης, δίνονται οι ορισμοί τους και αποσαφηνίζονται τα χαρακτηριστικά τους μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα πόλεων (Lynch 1960, 46-90). Το εποπτικό υλικό (φωτογραφίες, σκίτσα, διαγράμματα) του κειμένου βοηθά στην κατανόηση των σκέψεων του συγγραφέα.

Το The Image of the City, το μικρό αυτό βιβλίο, είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο επιτυχημένα όλων των εποχών: αποτελεί την συμπύκνωση της αλλαγής παραδείγματος στον τρόπο προσέγγισης του σχεδιασμού της πόλης. Ο Λυντς ήταν ο πρώτος της γενιάς του που διατύπωσε με σαφήνεια την ανάγκη της πολεοδομίας να ενδιαφερθεί και να διαπραγματευτεί αυτό που ο ίδιος ονομάζει «οπτική μορφή» της πόλης. Πέρα από χαράξεις, χρήσεις, χωρικές κατανομές και δείκτες, το αστικό περιβάλλον έχει συγκεκριμένες «αισθητηριακές ποιότητες» οι οποίες οφείλουν να ενδιαφέρουν τον σχεδιασμό και επηρεάζονται από αυτόν.

Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς ο Λυντς, με μια μη τυπική ακαδημαϊκή μόρφωση, έφτασε τελικά να γίνει ο στοχαστής που θα άλλαζε την πολεοδομία όπως ήταν γνωστή έως τότε. Γεννημένος από Ιρλανδούς καθολικούς γονείς το 1918 στο Σικάγο, ήταν μαθητής σε σχολείο όπου εφαρμοζόταν η διδακτική του μεταρρυθμιστή John Dewey, φιλοσόφου και «επαναστάτη» παιδαγωγού που έφερε στην αμερικανική βασική εκπαίδευση την έμφαση στον πειραματισμό και την έρευνα, τη σημασία της εμπειρίας του περιβάλλοντος και της μάθησης μέσω της πράξης (“learning by doing”) (Sarkis 2013). Το 1935, ο Λυντς έγινε δεκτός και φοίτησε δύο χρόνια στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Yale, αλλά προτίμησε να την εγκαταλείψει για να μαθητεύσει δίπλα στον Frank Lloyd Wright στο Taliesin. Η φοίτησή του στο Yale, όπου εκείνη την εποχή επικρατούσε η προσέγγιση Beaux-Arts, τον απογοήτευσε, και αργότερα θα περιέγραφε το πρόγραμμα σπουδών στην Αρχιτεκτονική του Yale ως «το πιο συντηρητικό και οπισθοδρομικό» της εποχής εκείνης (Banerjee και Southworth 2002, 12). Στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο στρατολογήθηκε, και μεταπολεμικά, ως βετεράνος (επωφελούμενος του νόμου G.I. bill), έγινε δεκτός, σε ηλικία 27 πλέον ετών, στο Τμήμα Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Massachusetts Institute of Technology, όπου διακρίθηκε ως φοιτητής και τελικά παρέμεινε ως δάσκαλος για σχεδόν 40 χρόνια.

Καθοριστική στιγμή για τον Λυντς ήταν η υποτροφία που πήρε το 1952 από το Ίδρυμα Ford για να ταξιδέψει για έναν χρόνο στην Ιταλία και να μελετήσει την οπτική μορφή της ιταλικής πόλης. Αντίθετα από πολλούς αρχιτέκτονες που έκαναν το grand tour, τον «μεγάλο γύρο» στα πολιτιστικά μνημεία της Ευρώπης, εκείνος εστίασε στο πώς οι άνθρωποι κινούνται μέσα στους χώρους και τους χρησιμοποιούν. Δεν ενδιαφερόταν για τα κτήρια αυτά καθαυτά αλλά για τον τρόπο που τα κτήρια ενθαρρύνουν συγκεκριμένες χρήσεις και καθοδηγούν την αισθητηριακή πρόσληψη της πόλης (Sarkis 2013). Τα ταξιδιωτικά του ημερολόγια μας δείχνουν τον εκπληκτικό βαθμό ανάλυσης του αστικού χώρου των ιταλικών πόλεων που επισκεπτόταν και τη διεισδυτικότητα της παρατήρησής του.

Επιστρέφοντας στη Βοστώνη, ο Λυντς ήταν ένας «εντελώς αλλαγμένος άνθρωπος», όπως μαρτυρούν οι φίλοι και συνεργάτες του (Banerjee και Southworth 2002, 20). Λίγο αργότερα, μια ερευνητική υποτροφία από το Ίδρυμα Rockefeller θα επιτρέψει τον Λυντς, σε συνεργασία με τον ζωγράφο Gyorgy Kepes, που εκείνη την εποχή είναι κοσμήτορας του Τμήματος, να ξεκινήσουν την έρευνά τους για την «οπτική εικόνα» των αμερικανικών πόλεων. Ασχολήθηκαν με τρεις πόλεις, τις οποίες επέλεξαν σε καθαρά πραγματιστική βάση και χωρίς διεξοδική ανάλυση, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Λυντς σε ένα από τα τελευταία του κείμενα, το «Αναστοχασμοί πάνω στο Η εικόνα της πόλης»: τη Βοστώνη («διότι βρισκόμασταν εκεί και διότι μας άρεσε»), το Νιου Τζέρσεϊ («διότι υποπτευόμασταν ότι δεν έχει καθόλου χαρακτήρα») και το Λος Άντζελες («ταυτισμένη ως πόλη του αυτοκινήτου») (Lynch 1985, 248).

Βάση της έρευνας ήταν η ώσμωση ανάμεσα στην αστική ανάλυση και τις επιστήμες της συμπεριφοράς. Για τον Λυντς η εικόνα της πόλης είναι η νοητική εικόνα που έχουν για αυτήν οι κάτοικοί της, οι άνθρωποι που την περπατούν, την βλέπουν, ζουν μέσα σε αυτήν. Κυριότερη σημασία για τη σχέση αυτή μεταξύ των κατοίκων, των χρηστών της πόλης, και του αστικού περιβάλλοντος είναι για τον Λυντς η ικανότητα της πόλης να είναι εύκολα αντιληπτή, ως προς τη δομή της, και να παρέχει οπτική ικανοποίηση στους κατοίκους. Αυτήν την ιδιότητα ονομάζει στην έρευνα του «αναγνωσιμότητα» [legibility], την οποία ορίζει ως «την ευκολία με την οποία τα μέρη της πόλης αναγνωρίζονται και μπορούν να οργανωθούν σε ένα σαφές μοτίβο [pattern]» (Lynch 1960, 2-3). Ο Λυντς έδωσε έμφαση στη σχέση της αναγνωσιμότητας μιας πόλης με τη γενική ευημερία των κατοίκων της: μια καθαρή συλλογική, νοητική εικόνα, ένας «νοητικός χάρτης» όπως τελικά θα τον ονόμαζε, βοηθά να κατευθύνονται οι κάτοικοι στις καθημερινές τους ασχολίες και δραστηριότητες. Ο ρόλος του αστικού σχεδιαστή είναι να κάνει την πόλη «αναγνώσιμη» νοητικά με το κάνει τις αντιληπτικά αδύνατες περιοχές υλικά και οπτικά πιο τακτοποιημένες και αναγνώσιμες.

Σε αυτήν την έννοια, την αναγνωσιμότητα, εστιάστηκε και η ενότητα του μαθήματος «Αρχιτεκτονική και Πόλη» που δομήθηκε γύρω από το ανάγνωσμα του κειμένου και την εκπόνηση της άσκησης πεδίου, την οποία περιγράφουμε στην παρούσα εισήγηση, με μεταφορά της μεθοδολογίας στη συγκεκριμένη πόλη (τα Ιωάννινα).

2.Ζητούμενα και μεθοδολογία
Η μέθοδος της έρευνας του Λυντς ήταν πολυτροπική. Μια ομάδα συνεργατών ανέλαβε τη χαρτογράφηση της οπτικής εικόνας κάθε μίας πόλης, βασισμένη σε επιτόπια παρατήρηση - περιηγήσεις, καταγραφή, φωτογράφηση -, και απόδοση σε μορφή διαγράμματος των πέντε στοιχείων συγκρότησης της εικόνας αυτής. Τα διαγράμματα, συγκρινόμενα μεταξύ τους, δείχνουν εξαιρετικά εποπτικά τις διαφορές μεταξύ των τριών πόλεων. Μια άλλη ομάδα συνεργατών ασχολήθηκε με την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι κάτοικοι για την πόλη τους. Για τη διερεύνηση αυτή, πραγματοποίησαν δομημένες συνεντεύξεις σε περιβάλλον γραφείου, ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να σχεδιάσουν δικά τους διαγράμματα, αλλά επίσης έκαναν δουλειά πεδίου, περπατώντας στην πόλη μαζί με τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα και καταγράφοντας τις διαδρομές, στάσεις και λεκτικές παρατηρήσεις τους.

Όπως εξηγεί με ειλικρίνεια ο Λυντς, στόχος της έρευνας δεν ήταν να συλλέξει δεδομένα από τους κατοίκους που να στοιχειοθετούν μια «αντικειμενική» συλλογική νοητική εικόνα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο όταν οι άνθρωποι που συμμετείχαν στη διαδικασία των συνεντεύξεων ήταν μόλις τριάντα (30). Όπως όμως λέει χαρακτηριστικά, «αυτό που είναι μέσα στο μυαλό των ανθρώπων είναι ένα άπιαστο πράγμα. Οι περιβαλλοντικοί ψυχολόγοι έχουν πολύ απασχολημένοι με το να διαπληκτίζονται για τα σχετικά πλεονεκτήματα των διαφόρων τρυκ για να εισέλθουν σε αυτό το συναρπαστικό βασίλειο». Όμως, το θέμα για εκείνον ήταν άλλο: «Αν μια επαρκής ποικιλία από εργαλεία χρησιμοποιηθούν, συγκροτείται μια συνθετική εικόνα που δεν είναι μακριά από την αλήθεια. Βέβαια, μπορεί να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, του οποίου η βάση είναι κρυμμένη πολύ πιο κάτω, αλλά η κορυφή δεν παύει να είναι κορυφή ενός πραγματικού παγόβουνου, σε κάθε περίπτωση» (Lynch 1985, 249). Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν ήταν η «συλλογή δεδομένων» αλλά το άνοιγμα της συζήτησης για αυτό που διέφευγε της προσοχής στις συζητήσεις για την πόλη: ότι η πόλη δεν είναι ένα φυσικό αντικείμενο (μόνο), αλλά όπως κάθε κατοικημένος χώρος, είναι ένας «σημαίνων χώρος» για τους κατοίκους της (Barthes 1967), επομένως η μορφή της μας ενδιαφέρει κυρίως ως προς τη σημασία της για την καθημερινή ζωή μέσα σε αυτήν.

Στη δική μας περίπτωση, βασικά ζητούμενα της άσκησης, που, σημειωτέον, είχε διάρκεια μόλις μιας εβδομάδας, ήταν, θα λέγαμε, η έμπρακτη κατανόηση της μεθόδου του Λυντς: μετά από την ανάγνωση του κειμένου, δόθηκε στους φοιτητές και τις φοιτήτριες η άσκηση του να δοκιμάσουν τη δική τους «ανάγνωση» της πόλης των Ιωαννίνων, συνδυάζοντάς την με μια ενδεικτική διερεύνηση της άποψης των κατοίκων.

Για το πρώτο μέρος της άσκησης, οι οδηγίες που τους/τις δόθηκαν ήταν η χαρτογράφηση, μετά από επιτόπια παρατήρηση και φωτογράφηση, της πόλης των Ιωαννίνων, με στόχο την ανάλυση του αστικού ιστού ακολουθώντας την ταξινόμηση που προτείνει ο Λυντς. Συγκεκριμένα, οι φοιτητικές ομάδες κλήθηκαν να παράξουν ένα διάγραμμα της πόλης που να δείχνει την οργάνωση / μορφή της, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τα περίφημα «πέντε στοιχεία» (διαδρομή, όριο, κόμβος, περιοχή, τοπόσημο). Ακολουθώντας τη μέθοδό του, οι ομάδες συνδύασαν την περιήγηση, παρατήρηση, φωτογράφηση, καταγραφή σε σκίτσα και διαγράμματα, και στη συνέχεια τη σύνθεση όλων αυτών σε μια πινακίδα, την οποία και παρουσίασαν μέσα στην τάξη.

Τα ερωτήματα που καθοδήγησαν την επιτόπια έρευνα ήταν:
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές ροές / διαδρομές στην πόλη;
Αποτελείται από σαφείς, διακριτές περιοχές;
Πόσο εύκολα προσανατολίζεται κανείς στην πόλη; Τι βοηθά και τι όχι στον προσανατολισμό;
Ποια είναι τα σημεία αναφοράς στον αστικό ιστό;
Είναι τελικά τα Γιάννενα μια πόλη με ισχυρή περιβαλλοντική εικόνα;
Το δεύτερο μέρος της άσκησης ήταν οι συνεντεύξεις με κατοίκους / χρήστες της πόλης. Ζητήθηκε να πάρουν συνέντευξη από τρία (3) τουλάχιστον άτομα (κατά προτίμηση διαφορετικής ηλικίας, φύλου, εκπαίδευσης, κλπ.) για το πώς προσλαμβάνουν την πόλη. Προτείναμε εμείς ως διδάσκοντες μερικές ερωτήσεις που θα μπορούσαν να θέσουν οι φοιτητές στα άτομα αυτά:
Πώς θα χαρακτήριζες τα Γιάννενα; Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η πόλη;
Θα μπορούσες να κάνεις ένα πολύ απλό σκίτσο της πόλης (ή του κέντρου της);
Μπορείς να περιγράψεις με λεπτομέρειες, σαν να δίνεις οδηγίες σε κάποιον ξένο, την πιο συνηθισμένη διαδρομή που κάνεις (π.χ. από το σπίτι στη δουλειά ή στο σχολείο); Μπορεί να είναι με τα πόδια, με το αυτοκίνητο, ή με συνδυασμό τους.
Ποια στοιχεία στην πόλη είναι τα πιο χαρακτηριστικά της; Μπορεί να είναι κτήρια, ανοικτοί χώροι, ή και μικρής κλίμακας στοιχεία - επιγραφές, καταστήματα κλπ.
Τα αποτελέσματα των συνεντεύξεων ζητήθηκε να συμπυκνωθούν σε ένα κείμενο, το πολύ 500 λέξεων, ή και πάνω στην ίδια την πινακίδα με το διάγραμμα της πόλης, αν αυτό ήταν εφικτό.

3.Νοητική χαρτογράφηση
Οι εργασίες των φοιτητών  αφορούσαν, στο πρώτο σκέλος της άσκησης, τη νοητική χαρτογράφηση της πόλης των Ιωαννίνων. Για την παραγωγή του «νοητικού χάρτη», όπως τον ονομάζει ο Λυντς, θα λέγαμε ότι η μέθοδος που προτείνει δεν διαφοροποιείται από άλλες διαδικασίες χαρτογράφησης. Το φτιάξιμο των νοητικών χαρτών περιλαμβάνει τις τρεις διαδικασίες μετάφρασης που είναι οικείες σε σχεδόν όλες τις μορφές χαρτογραφίας, δηλαδή την κλίμακα, την προβολή σε οριζόντιο επίπεδο και την συμβολοποίηση (Monmonier 1977). Στη δική μας περίπτωση, οι δευτεροετείς φοιτητές και φοιτήτριες είχε σημασία να κατανοήσουν ότι το ζητούμενο της άσκησης δεν ήταν η παραγωγή «χάρτη» (πόσο δε μάλλον «πολεοδομικού»): δεν επρόκειτο για χάρτη αλλά για διάγραμμα, δηλαδή για μία διδιάστατη απεικόνιση του αστικού ιστού στην οποία οι ίδιοι μπορούσαν να παρέμβουν, τονίζοντας, δίνοντας έμφαση σε μερικά σημεία και αποσιωπώντας άλλα, ακόμη και διαστρεβλώνοντας, αρκεί να μπορούσε να αποδοθεί, μέσα από το διάγραμμα αυτό, το ζητούμενο, δηλαδή η οπτική μορφή της πόλης μέσω της προτεινόμενης ταξινόμησης.

Ειδικά μέσα από την εμπειρία του Lynch, επανέρχονται «εργαλεία» παραγωγής και εκφραστικά μέσα τα οποία σταδιακά, αλλά εμπρόθετα, εγκαταλείφθηκαν ή και απορρίφθηκαν από τα πεδία των αρχιτεκτονικών σπουδών κατά τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως με την επέλαση της ηλεκτρονικής απεικόνισης και σχεδίασης· της ενθουσιώδους οικειοποίησης των νέων αναπαραστατικών μέσων. Μαρτυρώντας έμμεσα τη σχέση της με μια εικαστική προσέγγιση και επεξεργασία των αστικών προσλαμβανουσών, επηρεασμένη πιθανώς από τη συνεργασία με τον Kepes, η σχεδιαστική κωδικοποίηση της αντιληπτής πόλης προκύπτει κατά τον Lynch απρόσκοπτα και πηγαία, σχεδόν ως μορφή αυτόματης γραφής, παραπέμποντας στις τοποθετήσεις του σουρεαλισμού. Πρόκειται για ένα σκίτσο άνευ κλίμακας μεν, από σαφώς εκγυμνασμένο και έμπειρο χέρι δε. Αποτελεί μάλλον μια επιτηδευμένα παραμορφωτική εικόνα που διογκώνει διαστασιολογικά όσα αποπειράται να τονίσει εμφατικά, και ρηξικέλευθα παρακάμπτει τα υπόλοιπα. Φαίνεται να μην αντέχει επαναληπτικές επεξεργασίες, ή καλύτερα, να μη τις ανέχεται. «Γίνεται» με μιας και αντέχει κριτικής. Προέρχεται από μια εποχή που η επαφή του μέσου πολίτη με τον πραγματικό χάρτη της πόλης και την αεροφωτογραφία εν γένει ήταν σπάνια, και μάλιστα απαιτούσε συστηματική αναζήτηση από επαγγελματικό περιβάλλον. Αυτό κείται σε ευθεία αντιπαράθεση με το σύγχρονο καθεστώς όπου ο χάρτης της πόλης, πολιτικός και γεωγραφικός, δορυφορικός ή γραμμικός, είναι διαρκώς διαθέσιμος, ανανεώσιμος και διαχειρίσιμος από τον καθένα μας και παντού, άυλος μα ορατός, στην επιθυμητή ανά πάσα στιγμή και αναπροσαρμόσιμη κλίμακα, μέσω φορητών συσκευών που πλέον διαθέτει ο μέσος πολίτης.

Κι όμως η αναπαραστατική μέθοδος Lynch δε φαίνεται να χρειάζεται τις διευκολύνσεις αυτές, και αντίθετα εμφανίζεται να τροφοδοτείται από την προσωπική εμπειρία, την επαναληπτική πρακτική της καθημερινότητας στην πόλη, τον περίπατο και την περιδιάβαση, και να παραμένει εκεί στο νου, έτοιμη να αποδοθεί. Είναι με άλλα λόγια τόσο εύκολη και τόσο δύσκολη, για μια εποχή, τη δική μας, στην οποία η διεκπεραιωτική ανάλυση, ή μάλλον αγγαρεία, αποτελεί σχεδόν μονόδρομο ως προς τον τρόπο παραγωγής οιουδήποτε έργου. Για την προσέγγιση Lynch η πραγματική γεωμετρία της πόλης καταρρίπτεται ως περιττή πληροφορία, και συναφή στοιχεία, όπως το διάβασμα των διοικητικών ορίων της πόλης, παραμένει ως άσκοπη λεπτομέρεια. Η διαισθητικής φύσης «πληροφορία» ενυπάρχει στον καταγράφοντα, στο «χαρτογράφο», είναι κατεξοχήν αυτοβιογραφική.

Ακριβώς οι παραπάνω είναι και οι επιπλοκές ή δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι σπουδαστές εν γένει ως προς τη σύντομη άσκηση πεδίου. Ακόμη και αν είχαν ήδη βιώσει την πόλη κατά ένα ολόκληρο ημερολογιακό έτος, ώστε να καθίστανται εξίσου γνώστες αλλά και να παραμένουν ξένοι μα ενθουσιώδεις εξερευνητές της στα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής τους, ένιωσαν ότι όφειλαν να αποζητήσουν την ενίσχυση των σύγχρονων αναπαραστατικών μέσων. Η χειρόγραφη απόδοση του Lynch φάνηκε απόξενη - αν όχι παράξενη - υποπερίπτωση, ίσως και αρνητικώς νοούμενη «γραφική» εξαίρεση. Παραμένει ένα βιβλίο που το κείμενο διατρέχει μια ρέουσα στήλη σκίτσων και διαγραμμάτων σε άσπρο-μαύρο, ως άλλο προσωπικό σημειωματάριο ή ως ιδιωτικό sketchbook, παρά ως σχολαστική ή επιστημονική μελέτη. Περιλαμβάνει μια σειρά κύριων απεικονίσεων που κάνει οριακά χρήση κάποιων έτοιμων γεμισμάτων «στένσιλ», περιορίζοντας στο ελάχιστο τα εκφραστικά μέσα, τις αναπαραστατικές εξάρσεις. Αυτή επακριβώς η χειρωνακτική διάθεση του συγγραφέα φάνηκε να αφοπλίζει. Ήταν αναμενόμενο, δεδομένου του πολυετούς αγώνα διδασκόντων αρχιτεκτόνων να παρακάμψουν, όπως διατυπώθηκε παραπάνω, την παράδοση των αναλογικών μέσων, για χάριν των υπολογιστικών προγραμμάτων και μεθόδων. Όχι τυχαία συνεπώς, το «ελεύθερο» σχέδιο έρχεται εδώ σε ευθεία αντιπαράθεση με το άλλο, το συνεπώς ανελεύθερο.

Σε μια δεύτερη φάση παρότρυνσης και ενθάρρυνσης, οι φοιτητές κατάφεραν να λύσουν - λιγότερο ή περισσότερο - τα δεσμά τους, και να προσεγγίσουν πιο «απελεύθερα» την πρόκληση της απόδοσης των Ιωαννίνων. Εδώ κείται και σημαντικό μερίδιο αξίας της «άσκησης», που αντιστρέφει τις εμπεδωμένες παραγωγικές διαδικασίες και επαναφέρει το άμεσο και το καταληκτικό προϊόν, το αυτοτελές και το εν μέρει αδιάσειστο τεκμήριο. Η ανάγνωση της πόλης οφείλει να είναι προσωπική και ούτως παραμένει μάλλον αδιαπραγμάτευτη.

Οι ιχνογραφήσεις και επανεκτυπώσεις δορυφορικών χαρτών και οι επιστημονικοφανείς επεξεργασίες αεροφωτογραφιών έδωσαν σταδιακά τη θέση τους σε πιο φαντασιακές απόπειρες. Έγινε σαφές ότι η αναζήτηση αφετηρίας σε «αντικειμενικές» πληροφοριακές βάσεων επέτεινε τη δυσκολία σύλληψης και εισαγωγής υποκειμενικότερων αποδόσεων. Πυροδοτήθηκαν έτσι πιο ευρηματικά «εγχειρήματα» διαφοροποίησης από το γεωμετρικά ορθό, που συνέχιζε να ταλανίζει ως παράγων αναίρεσης, ως αναστολέας ιδιοποίησης της σχεδιαστικής πρόκλησης, ως εμπόδιο ιδιοποίησης της πόλης καθαυτής. Το φαινομενικά απλούστερο όλων, το από μνήμης σκιτσάρισμα ενός αισθαντικού «σκελετού» της πόλης εν λευκώ, παρέμεινε ως ονειρικός στόχος και ως χίμαιρα για την πλειονότητα. Προσπαθώντας αναπαραστατικά αλλά και νοητικά να ισορροπήσουν ανάμεσα στο απολύτως «τεχνικό» και στο ανεπαρκές, το προφανές ή το απλοϊκό, οι σπουδαστές έκαναν τα πρώτα, καίριας σημασίας και ιδιαίτερης βήματά τους για να απορροφήσουν, να χωνέψουν, να ερμηνεύσουν, να αποδώσουν, να συμβολίσουν και να απεικονίσουν την πόλη που βιώνουν· το νοητικό άστυ.

Βρισκόμαστε ακριβώς σε μια χρονική περίοδο που αυτή η επαν-ανακάλυψη των απολεσμένων αρετών και εν γένει των εκλιπουσών ή μάλλον αναντικατάστατων δυνατοτήτων που παρείχαν οι παραδοσιακότερες μέθοδοι αναπαράστασης, όπως το σκίτσο, το δια χειρός διάγραμμα, έχει επανέλθει στο επίκεντρο της αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης. Αναγνωρίζονται πλέον διεθνώς και με έντονο τρόπο τα ελλείμματα που κληρονόμησε συγκεκριμένα η απόρριψη ή ο σνομπισμός προς αυτά τα μέσα, επακριβώς μέσα από την αδιαφιλονίκητη πτώχευση του νοητικού περιεχομένου των μεταγενέστερων σπουδαστικών έργων, και τις προφανείς ελλείψεις ως προς τα μέσα νοητικής επεξεργασίας των σχεδιαστικών προκλήσεων. Η άσκηση Lynch ήταν καίριας αναγκαιότητας στο πλαίσιο της επαναπροσέγγισης αυτής.

4.Συνεντεύξεις
Οι απαντήσεις που πήραν οι φοιτητικές ομάδες, στις μικρής έκτασης συνεντεύξεις με κατοίκους των Ιωαννίνων στα πλαίσια της άσκησης, εμφανίζουν κάποια, πολύ σημαντικά, κοινά χαρακτηριστικά. Και αυτό συμβαίνει παρά τις διαφοροποιήσεις τόσο μεταξύ των ατόμων που απάντησαν στις ερωτήσεις όσο και μεταξύ των ερευνητών, επιβεβαιώνοντας έτσι την υπόθεση του Λυντς για τη δυνατότητα ανίχνευσης μιας συνολικής «εικόνας της πόλης» από τη μεριά των κατοίκων. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι, αν και οι κάτοικοι προφανώς δεν είχαν γνώση των «πέντε στοιχείων», φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται την πόλη με βάση άξονες, περιοχές και σημεία αναφοράς, κατ’ αναλογία με τις «περιοχές», «διαδρομές» και «τοπόσημα» που αποτελεί το λεξιλόγιο του Λυντς. Βασικά στοιχεία οργάνωσης της εικόνας των Ιωαννίνων όπως προκύπτει από τις συνεντεύξεις είναι διακριτά σημεία μέσα στον ιστό, όπως κεντρικές πλατείες, δημόσια κτήρια, αλλά και πάρκα και χώροι πρασίνου. Οι κάτοικοι αναφέρουν επίσης συγκεκριμένες περιοχές της πόλης όπως το Κάστρο ή την αγορά, ως διακριτές μονάδες μέσα στον ιστό. Στην κατηγορία των διαδρομών, τα πράγματα είναι λιγότερο σαφή, αφού εκτός από την λεωφόρο Δωδώνης, οι άλλοι δρόμοι της πόλης δεν φαίνεται να έχουν ισχυρή περιβαλλοντική εικόνα. Εξαίρεση αποτελεί ο βασικός δρόμος μέσα στο ιστορικό κέντρο (οδός Ανεξαρτησίας) που ταυτίζεται με την έννοια της ιστορικότητας, της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής κλπ. Την έννοια του «τοπόσημου» φαίνεται ότι ενσαρκώνουν πολλά διαφορετικά στοιχεία: από το Ρολόι της πόλης, μέχρι το Τζαμί, αλλά και το κτήριο της Περιφέρειας Ηπείρου, ακόμη και συγκεκριμένα καταστήματα. Η διαφορετικότητα στην κλίμακα, χρήση και μορφολογία των «τοπόσημων» που αναφέρουν οι κάτοικοι ταιριάζει απόλυτα με τον ορισμό που δίνει ο Λυντς στο βιβλίο, όπου τονίζει ότι «ο αριθμός των τοπικών στοιχείων που γίνονται τοπόσημα φαίνεται να εξαρτάται τόσο από το πόσο οικείο είναι το περιβάλλον για τον παρατηρητή όσο και από τα στοιχεία τα ίδια» (Lynch 1960, 83). Πράγματι, στις περιπτώσεις που το άτομο που απαντάει στις ερωτήσεις είναι σχετικά νεοφερμένος/η στην πόλη (π.χ. νέος φοιτητής), τα σημεία αναφοράς που θέτει είναι τα πιο «τουριστικά» στοιχεία, όπως το Ρολόι ή το Κάστρο, ενώ οι γηγενείς, νέοι και πιο ηλικιωμένοι, δεν διστάζουν να αναφέρουν σημεία αναφοράς που λειτουργούν ως τέτοια χωρίς να ανήκουν στην «επίσημη» εικόνα της πόλης.

Αν όμως ένα στοιχείο κυριαρχεί σε όλες τις συνεντεύξεις είναι η λίμνη των Ιωαννίνων, η Παμβώτιδα, την οποία φέρνουν στις συνεντεύξεις ως στοιχείο προσανατολισμού, ως στοιχείο αναφοράς, ως στοιχείο διαδρομής αλλά κυρίως ως στοιχείο «ταυτόσημο» θα λέγαμε με την πόλη την ίδια. Η φυσική ομορφιά της λίμνης, το σύμπλεγμα που δημιουργεί με τα γύρω βουνά, η έντονη βλάστηση, αλλά και το κλίμα που δημιουργεί η τοπογραφία και η παρουσία του νερού, στις συνεντεύξεις εκθειάζεται ως το χαρακτηριστικό που κάνει τα Ιωάννινα να είναι μια «ξεχωριστή» πόλη. Όπως προτείνει ο Roland Barthes, η λίμνη, η μάζα νερού που στεφανώνει την πόλη, πρέπει να εξερευνηθεί ως μια περίπτωση αστικού στοιχείου με «βαθιά εικόνα», δηλαδή ενός στοιχείου με φαντασιακή λειτουργία. Όπως γράφει ο Barthes, γνωρίζουμε ότι οι πόλεις που αντιστέκονται περισσότερο στη σημασιοδότηση, και οι οποίες επιπλέον συχνά παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής για τους κατοίκους τους, είναι ακριβώς οι πόλεις που δεν έχουν νερό, οι πόλεις χωρίς παραλία, χωρίς ένα σώμα νερού, χωρίς μια λίμνη, χωρίς ένα ποτάμι, χωρίς ένα ρεύμα νερού· όλες αυτές οι πόλεις παρουσιάζουν δυσκολίες στη ζωή, στην αναγνωσιμότητα» (Barthes 1970). Στα Ιωάννινα συμβαίνει, λοιπόν, ακριβώς το αντίθετο: η παρουσία της λίμνης σημασιοδοτεί την πόλη με μια ξεχωριστή ταυτότητα, της «πόλης πάνω στη λίμνη», και κάνει τους κατοίκους της να αισθάνονται και αυτοί «προικισμένοι» και ξεχωριστοί με το να κατοικούν σε μια ιδιαίτερη πόλη.

5.Συμπεράσματα
Η ερευνητική διαδικασία για την ανάγνωση της πόλης των Ιωαννίνων, που αναλύθηκε παραπάνω, μπορεί να αποτιμηθεί κατά δύο έννοιες: από τη μια, ως προς τα ίδια τα αποτελέσματά της, τα ευρήματά της, και, από την άλλη, από παιδαγωγική σκοπιά, από την άποψη δηλαδή του ρόλου που είχε η εκπόνηση της άσκησης μέσα στο μάθημα και τους εκπαιδευτικούς στόχους.

Ως προς την πρώτη έννοια, προφανώς μία έρευνα διάρκειας μίας εβδομάδας δεν ήταν εξαντλητική, ούτε και αντιπροσωπευτική ως προς το δεύτερο κομμάτι της, αυτό των συνεντεύξεων. Παρόλα αυτά, οι νοητικοί χάρτες που παρήγαγαν οι φοιτητικές ομάδες συγκλίνουν προς ορισμένα, αρκετά σαφή, θα έλεγε κανείς, χαρακτηριστικά της εικόνας των Ιωαννίνων. Τα στοιχεία αυτά είναι: καταρχήν η πολυλειτουργική παρουσία της λίμνης, ως τοπόσημου, ως ορίου, ως διαδρομής· η έντονη ιστορική διαστρωμάτωση του αστικού ιστού στο κέντρο, με τον εντοπισμό πολλών μεμονωμένων στοιχείων (κτήρια) αλλά και ολόκληρων περιοχών με ιστορικό χαρακτήρα· η ποικιλία και πολυμορφία των δημόσιων χώρων, πλατειών και πάρκων που προσφέρει η πόλη· και, τέλος, η δυνατότητα προσανατολισμού που δίνουν τα τοπόσημα ως «αντίβαρο» σε έναν αστικό ιστό που δεν έχει κανονικότητα. Σε σχέση με τη μέθοδο του Λυντς, τα παραπάνω αποτελέσματα κατατάσσουν τα Ιωάννινα στην κατηγορία πόλεων με ισχυρή περιβαλλοντική εικόνα, σαφή ταυτότητα και αναγνωσιμότητα. Και αυτό, παρά την μακροσκοπική έλλειψη οργάνωσης στο διδιάστατο επίπεδο, δηλαδή, πολύ απλά, στον χάρτη της πόλης. Επιβεβαιώνεται έτσι η υπόθεση του Λυντς ότι μία προσέγγιση της πόλης που διερευνά την οπτική της μορφή, μας παρέχει πολύτιμες πληροφορίες που διαφεύγουν τις συνήθεις πολεοδομικές αναλύσεις που είτε αναλύουν τον ιστό ως διάγραμμα είτε βασίζονται σε δείκτες και μεγέθη. Ως προς τη δεύτερη φάση της άσκησης, δηλαδή τις συνεντεύξεις, επιβεβαιώνεται και πάλι ο Λυντς ότι μια πόλη με ισχυρή περιβαλλοντική εικόνα παρέχει στους κατοίκους της ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Η πολύ μεγάλη πλειονότητα των σχολίων που έκαναν οι κάτοικοι είχαν θετικό πρόσημο, και κυρίως τόνιζαν την ιδιαιτερότητα της πόλης και την περηφάνειά τους να είναι κάτοικοί της.

Σε επίπεδο θεωρητικό, ενδιαφέρον έχει επίσης να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα της άσκησης με τις κριτικές που έχει δεχτεί κατά καιρούς η μεθοδολογία του Λυντς. Ο Μπαρτ, παραδείγματος χάριν, αναγνωρίζει ότι ο Λυντς είναι ο μόνος που εκείνη την εποχή αντιλαμβάνεται τη σχέση σημειολογίας και πόλης, αλλά εκφράζει τις αντιρρήσεις του: «[Α]πό τη μια, υπάρχει ένα ολόκληρο λεξιλόγιο σημασιών στη δουλειά του (για παράδειγμα, δίνει πολλή προσοχή στην αναγνωσιμότητα της πόλης, και αυτή είναι μια πολύ σημαντική έννοια για εμάς) και, ως καλός σημειολόγος, έχει την αίσθηση των διακριτών μονάδων: έχει προσπαθήσει να επανα-ανακαλύψει στον αστικό χώρο τις ασυνεχείς μονάδες οι οποίες, μέσα σε όρια, κατά κάποιον τρόπο μοιάζουν με τα φωνήματα και τα σημαντήματα. Τις μονάδες αυτές τις ονομάζει διαδρομές, όρια, περιοχές, κόμβους, σημεία αναφοράς. Αυτές είναι κατηγορίες νομάδων που θα μπορούσαν άμεσα να γίνουν σημειωτικές κατηγορίες. Αλλά, από την άλλη, παρά το λεξιλόγιο, ο Λυντς έχει μια έννοια της πόλης που παραμένει περισσότερο Gestalt παρά στρουκτουραλιστική» (Barthes 1970). Θα λέγαμε ότι όντως η προσέγγιση του Λυντς παραμένει σε επίπεδο Gestalt χωρίς να υπεισέρχεται σε σημειολογική ανάλυση. Αυτή όμως ακριβώς είναι και η ειδοποιός διαφορά της ανάλυσής του: η αναζήτηση ενός «λεξιλογίου» της πόλης δεν είναι απλώς μια θεωρητική διερεύνηση, αλλά μια πρόταση για στροφή της πρακτικής στο ζήτημα της μορφής της πόλης, που την εποχή του ήταν ζήτημα ταμπού. Ο τρόπος με τον οποίο ο Λυντς μάς έδειξε τον σύνδεσμο που υπάρχει μεταξύ πολεοδομικού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής μορφής, χάραξε πραγματικά τον δρόμο για τον «αστικό σχεδιασμό» ως διακριτή κατηγορία μέσα στις αρχιτεκτονικές σπουδές.

Κατά τη δεύτερη, επομένως, άποψη, αυτή του παιδαγωγικού ρόλου της άσκησης, είναι ακριβώς αυτή η κατανόηση, της σημασίας, περιεχομένου και εργαλείων του αστικού σχεδιασμού που θεωρήσαμε ότι επιτεύχθηκε μέσω της εκπόνησης της εργασίας. Η «μάθηση μέσα από την πράξη» - η παρατήρηση, καταγραφή, χαρτογράφηση, συζήτηση με τους κατοίκους και εν συνεχεία η απόδοση όλων αυτών σε μια συνθετική πινακίδα - σε ένα, κατά τα άλλα, θεωρητικό μάθημα βοήθησε στην εμπέδωση του αναγνώσματος και της συνολικής θεωρίας, και πιστεύουμε ότι μετέδωσε στις φοιτήτριες και τους φοιτητές, ακόμη στο δεύτερο έτος των σπουδών τους, την αγάπη για το αντικείμενο της πόλης, που ακόμη στις αρχιτεκτονικές σπουδές στην Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει βρει το βηματισμό του.

*Στην άσκηση συμμετείχαν οι φοιτήτριες και οι φοιτητές του 2ου έτους στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Ιωαννίνων: 
Αθανασοπούλου Ελένη, Αντωνιάδη Κωνσταντίνα, Βάρφη Ναταλία, Βασιλείου Ηλίας, Γιαννικοπούλου Χαρά, Ευκολίδου Δήμητρα, Καμπά Στεφανία, Καρακώστας Σπύρος, Κοντάκος Τάκης, Κρουστάλλη Ματούλα, Μαμιδάκη Ελένη, Μαριόγλου Εβίτα, Μηλιώνη Βασιλεία, Μόκκα Αλκμήνη, Μπαλλής Κωνσταντίνος, Μπενέκου
Μαρία-Νεφέλη, Σαριδάκη Γεωργία, Σιώρου Βενετία, Τραχανά Κατερίνα, Χειμαριού Άννα. 
Τους και τις ευχαριστούμε όλους και όλες θερμά για τη συνεργασία.

Βιβλιογραφία
  • Appleyard, D., Lynch, Κ., και Myer, John R. (1964) The View from the Road, Cambridge, MA: MIT Press.
  • Barthes R. (1970) “Semiologie et urbanisme”, Architecture d’ Aujourd’hui 153.
  • Lynch, K. (1985) “Reconsidering The Image of the City”, στο Banerjee T. και Southworth Μ. (2002) City
  • Sense and City Design: Writings and Projects by Kevin Lynch, Cambridge, MA: MIT Press.
  • Lynch, Κ. (1960) The Image of the City, Cambridge, MA: MIT Press.
  • Monmonier, M. (1977) “Maps, Distortion, and Meaning”, Association of American Geographers Papers. 
  • Sarkis, H. (2013) “Disoriented: Kevin Lynch, around 1960”, στο Dutta Α. (2013) A Second Modernism: MIT, Architecture, and the ‘Techno-Social’Moment, Cambridge, MA και Λονδίνο: MIT Press.
*Δεύτερο Πανελλήνιο Συνέδριο Marketing & Branding Τόπου, Λάρισα 31 Μαρτίου-2 Απριλίου 2017

Intelligent Community Forum :Αυτές είναι οι 21 "έξυπνες"πόλεις του κόσμου για το 2018

$
0
0


Το Intelligent Community Forumανακοίνωσε τις Smart21 κοινότητες  του κόσμου για το 2018. Η επιλογή αυτής της ομάδας πόλεων  ξεκινάει την οκτάμηνη διαδικασία μέσω της οποίας το ICF θα θα ανακοινώσει  την πιο ευφυή κοινότητα  του έτους 2018. Το Smart21 αντιπροσωπεύει τα καλύτερα μοντέλα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην ψηφιακή εποχή, κατά την κρίση της ICF και της ομάδας ανεξάρτητων αναλυτών της.

Σύμφωνα με τον συνιδρυτή της ICF Louis Zacharilla:
Ο φετινός κατάλογος περιέχει περισσότερες εκπλήξεις από ό, τι έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό. Πάνω από τις μισές από αυτές είναι καναδικές κοινότητες που εργάζονται για τα προγράμματά τους εδώ και χρόνια και έφτασαν στον κατάλογο. Βλέπουμε επίσης ότι η Ταϊβάν και η Αυστραλία συνεχίζουν να υιοθετούν αποτελεσματικά την ευρυζωνική τεχνολογία και τη μέθοδο ICF. Ενώ αυτοί είναι διαφορετικοί τόποι, όλοι συνδέονται φέτος ως χώροι που λαμβάνουν σοβαρά την ανθρωποκεντρική παρουσίαση των δεδομένων. Τα δεδομένα δεν έχουν καμία αξία εκτός εάν τίθενται στην υπηρεσία μιας καλύτερης, πιο ευημερούσας περιοχής.

Οι κοινότητες Smart21 του 2018περιλαμβάνουν πόλεις από τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ταϊβάν, την Αυστραλία, τη Φινλανδία και τη Γαλλία.

Οι κοινότητες Smart21 του ICF του 2018, με αλφαβητική σειρά:

Αδελαΐδα, Νότια Αυστραλία, Αυστραλία
Chiayi City, Ταϊβάν
Espoo, Φινλανδία
Χάμιλτον, Οντάριο, Καναδάς
Hudson, Οχάιο, ΗΠΑ
Ipswich, Queensland, Αυστραλία
Issy les Moulineaux, Γαλλία
Kelowna, Βρετανική Κολομβία, Καναδάς
Kinmen County, Ταϊβάν
Καταρράκτες του Νιαγάρα, Οντάριο, Καναδάς
Olds, Αλμπέρτα, Καναδάς
Parkland County, Αλμπέρτα, Καναδάς
Pickering, Οντάριο, Καναδάς
Sarnia-Lambton County, Οντάριο, Καναδάς
Άγιος Αλβέρτος, Αλμπέρτα, Καναδάς
Sunshine Coast, Κουίνσλαντ, Αυστραλία
Tainan City, Ταϊβάν
Taoyuan, Ταϊβάν
Δυτική κοιλάδα, Νέα Σκοτία, Καναδάς
Winnipeg, Manitoba, Καναδάς
York (περιφερειακός δήμος), Οντάριο, Καναδάς

Ημερίδα «Έξυπνες πόλεις: από τον σχεδιασμό στην πράξη»

$
0
0
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα με τίτλο Έξυπνες Πόλεις: Από τον Σχεδιασμό στην Πράξηδιοργανώνει το Γαλλικό Ινστιτούτο σε συνεργασία με το Εργαστήριο Βιομηχανικής και Ενεργειακής Οικονομίας (ΕΒΕΟ) του ΕΜΠ. 
Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017 στο Αμφιθέατρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο του 2ου γαλλοελληνικού Φόρουμ Καινοτομίας MAZINNOV.

Συμμετέχουν με εισηγήσεις έμπειροι άνθρωποι από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα Πανεπιστήμια ενώ σημαντική είναι και η παρουσία Γάλλων εισηγητών.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

09:30 – 09:50   Υποδοχή
09:50 – 10:00    Έναρξη διαλόγου
10:00 – 10:30    

Πώς ορίζεται η έξυπνη πόλη;
  • Djamila Ioualalen-Colleu, ειδική σύμβουλος, Διεύθυνση Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Διεθνής τομέας πολεοδομίας και στέγασης, Γαλλικό Υπουργείο Οικολογικής και Αλληλέγγυας Μετάβασης (Γαλλία)
  • Γιάννης Καλογήρου, Καθηγητής Τεχνολογικής Οικονομικής & Βιομηχανικής Στρατηγικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών (Ελλάδα)
  • Francis Pisani, Δημοσιογράφος, Le Monde-Smart Cities (Γαλλία)
10:30 -10:35       Pitch ή ταινία

10:35 – 11:30  Καινοτομίες για την πόλη του αύριο: 4 μελέτες περιπτώσεων
  • Nour-Eddin El Faouzi, Υπεύθυνος του Εργαστηρίου Μηχανικής Μεταφορών και Κίνησης (LICIT), Γαλλικό Ινστιτούτο επιστημών και τεχνολογιών των μεταφορών, του σχεδιασμού και των δικτύων (Γαλλία)
  • Γεωργία Αϋφαντοπούλου, Αναπληρώτρια Διευθύντρια, Συντονίστρια του NOVELOG project (New Cooperative Business Models and Guidance for Sustainable City Logistics), Ελληνικό Ινστιτούτο Μεταφορών, Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (Ελλάδα)
  • Αντώνης Πέππας, Ερευνητής Α’ Βαθμίδας, H2Sus Build, Αmbassador, SABINA projects, Μονάδα επίδειξης τεχνολογιών του Λαυρίου, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών (Ελλάδα)
  • Fabien Garnier, Υπεύθυνος Διαχείρισης Έργων, Διεύθυνση στρατηγικού μάρκετινγκ και αστικής ανάπτυξης της Vinci, μέλος της συντονιστικής επιτροπής της Μονάδας επίδειξης τεχνολογιών για την Βιώσιμη Πόλη « Rêve de scènes urbaines » Plaine Commune (Γαλλία)
Συζήτηση
11:30 – 11:45   Ταινία/Διάλειμμα για καφέ
11:45 – 13:00    Έξυπνες συνεργασίες για έξυπνες πόλεις
Εισαγωγική παρουσίαση: Από την έξυπνη πόλη στη βιώσιμη πόλη
  • Florence Castel, Σύμβουλος Προέδρου, Advancity (Γαλλία)
Συζήτηση:
  • Florence Castel, Σύμβουλος Προέδρου, Advancity (Γαλλία)
  • Djamila Ioualalen-Colleu, ειδική σύμβουλος, Διεύθυνση Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Διεθνής τομέας πολεοδομίας και στέγασης, Γαλλικό Υπουργείο Οικολογικής και Αλληλέγγυας Μετάβασης (Γαλλία)
  • Γιάννης Καλογήρου, Καθηγητής Τεχνολογικής Οικονομικής & Βιομηχανικής Στρατηγικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών (Ελλάδα)
  • Κωστής Μοχιανάκης, Διευθυντής Προγραμματισμού, Οργάνωσης και Πληροφορικής, Δήμος Ηρακλείου (Ελλάδα)
  • Βασίλης Μάγκλαρης, Διευθυντής του Εργαστηρίου Διαχείρισης & Βέλτιστου Σχεδιασμού Δικτύων, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών (Ελλάδα)
Ερωτήσεις κοινού
13:00– 14:25     Μεσημεριανό γεύμα
14:25 – 14:30     Ταινία
14:30 - 15:30:  Συζήτηση: Ποιες τοπικές στρατηγικές να ακολουθήσουμε για την έξυπνη πόλη;
  • Sylvie Fayolle, αντιπρόεδρος της Saint-Etienne Métropole, υπεύθυνη για την αειφόρο ανάπτυξη, Μονάδα επίδειξης τεχνολογιών Digital Saint-Etienne (Γαλλία)
  • Emmanuel Grégoire, Αντιδήμαρχος - Προϋπολογισμός, Χρηματοδότηση και Μετασχηματισμός Δημοσίων Πολιτικών, Πόλη του Παρισιού (Γαλλία)
  • Κωνσταντίνος Χαμπίδης, Chief digital, Δήμος Αθηναίων (Ελλάδα)
  • Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων (Ελλάδα)
  • Κωστής Μοχιανάκης, Διευθυντής Προγραμματισμού, Οργάνωσης και Πληροφορικής, Δήμος Ηρακλείου (Ελλάδα)
Ερωτήσεις κοινού

15:30 - 15:40     Συνέντευξη
  • Fabien Cauchi, Πρόεδρος και ιδρυτής της Metapolis (Γαλλία)
15:40 – 15:45   Ταινία
15:45 – 15:55   Pitch: Γιώργος Καραμανώλης, Crowd Policy, Ψηφιακός Μετασχηματισμός και Έξυπνες Πόλεις με συμμετοχικές διαδικασίες και ανοικτές τεχνολογίες (Ελλάδα)

15:55 – 16:10   Διάλειμμα για καφέ
16:10 – 16:25   Συνέντευξη
  • Αμαλία Ζέπου, Αντιδήμαρχος Κοινωνίας των Πολιτών και Καινοτομίας, Δήμος Αθηναίων (Ελλάδα)
16:25 – 16:30    Ταινία
16:30 – 17:30 Συζήτηση: Ποιος θα διαμορφώσει την πόλη αύριο;

(διακυβέρνηση δεδομένων· διακυβέρνηση πολιτών)

  • Sylvie Fayolle, αντιπρόεδρος της Saint-Etienne Métropole, υπεύθυνη για την αειφόρο ανάπτυξη, Μονάδα επίδειξης τεχνολογιών Digital Saint-Etienne (Γαλλία)
  • Emmanuel Grégoire, Αντιδήμαρχος-Προϋπολογισμός, Χρηματοδότηση και Μετασχηματισμός Δημοσίων Πολιτικών, Πόλη του Παρισιού (Γαλλία)
  • Θεόδωρος Καρούνος, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ελεύθερου Λογισμικού /Λογισμικού Ανοικτού Κώδικα (Ελλάδα)
  • Νίκος Φωτίου, Αντιδήμαρχος Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Κοινωνίας των Πολιτών, Δήμος Θεσσαλονίκης (Ελλάδα)
  • Κωνσταντίνος Χαμπίδης, Chief digital, Δήμος Αθηναίων (Ελλάδα)
 Ερωτήσεις κοινού

17:30 – 17:45   Κλείσιμο ημερίδας: Francis Pisani, Δημοσιογράφος, Le Monde-Smart Cities (Γαλλία) και Γιάννης Καλογήρου, Καθηγητής Τεχνολογικής Οικονομικής & Βιομηχανικής Στρατηγικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών (Ελλάδα)

17:45 – 17:50     Ταινία
  • Σε συνεργασία με το Εργαστήριο Βιομηχανικής και Ενεργειακής Οικονομίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών
  • Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου (Παρίσι)
  • Ταυτόχρονη διερμηνεία
  • Βεβαίωση παρακολούθησης
  • Είσοδος ελεύθερη με ηλεκτρονική εγγραφή
Εγγραφή:

Διδάγματα από τη νέα ψηφιακή στρατηγική της Βαρκελώνης

$
0
0
Francesca Bria
# Μοχιανάκης Κωστής.

Το τελευταίο διάστημα ολοένα και περισσότερο κεντρίζει το ενδιαφέρον μας η προσπάθεια της Βαρκελώνης να επανεξετάσει τη χρήση του διαδικτύου των πραγμάτων.
Για το πως δουλεύουν στη Βαρκελώνη έχουν δημοσιευτεί πολλά κείμενα και εμείς εδώέχουμε δημοσιεύσει αρκετά.Προσωπικά, πέρα από τα ιδιωτικά ταξίδια στην πόλη,  έχω επισκεφτεί το Δήμο Βαρκελώνης δυο φορές όπου μου έχει αναλυθεί από τους συναδέλφους η καταπληκτική δουλειά τους.

Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα οι Δήμοι ακόμα δεν έχουν εισέλθει στην εποχή χρήσης του ΙοΤ.Είναι , λοιπόν, ενδιαφέρον να δούμε τους προβληματισμούς μιας πόλης που έχει κάνει τα πρώτα βήματα και αναζητεί λύσεις σε ερωτήματα όχι μόνο τεχνολογικής φύσεως αλλά κυρίως πολιτικής.
Γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι η έννοια της έξυπνης πόλης δεν είναι τεχνολογική πρόκληση, αφού οι τεχνολογίες υπάρχουν και εξελίσσονται συνέχεια, αλλά κυρίως πολιτικήγιατί πρέπει να απαντούμε συνέχεια στα ερωτήματα : ποιος ωφελείται και γιατί ,από τη χρήση των τεχνολογιών.

Ada Colau
Το Μάιο του 2015 η Βαρκελώνη επέλεξε ως Δήμαρχο την Ada Colau μια ακτιβίστρια του κινήματος για τις κατοικίες της πόλης ,η οποία υποσχέθηκε επίσης μια πιο συμμετοχική διακυβέρνηση με επίκεντρο τους πολίτες.Αυτή προσέλαβε την Francesca Bria, Ιταλίδα που δούλευε στο ίδρυμα καινοτομίας NESTA στη Βρετανία η οποία έκανε αποτίμηση της μέχρι τότε ψηφιακής πολιτικής της Βαρκελώνης και ένα επανασχεδιασμό.

Πρέπει να τονίσουμε ότι ήδη η Βαρκελώνη θεωρείται ως πόλη φάρος της καινοτομίαςκαι των ψηφιακών λύσεων.Μεγάλες εταιρείες παγκόσμιας εμβέλειας έχουν εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη, κυρίως στην περιοχή 22@ οι οποίες χρησιμοποιούν το αστικό περιβάλλον της για τεστάρισμα και προβολή των προϊόντων και των υπηρεσιών τους.
Άρα από μόνος του ο επανασχεδιασμός μια επιτυχημένης πολιτικής τουλάχιστον είναι ριψοκίνδυνος.
Οι λύσεις που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα λύνουν πολλά προβλήματα.
Για παράδειγμα η εφαρμογή για το πάρκινγκ σου επιτρέπει να πληρώσεις σε 30 δευτερόλεπτα .Αλλά , πως αυτός που βρίσκεται στο ψάξιμο θέσης μπορεί να αποφασίσει όταν οι διαθέσιμες θέσεις αλλάζουν συνέχεια ;
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εφαρμογών που ενώ λύνουν κάποιο πρόβλημα αδυνατούν να δώσουν λύσεις εκεί που χρειάζεται συσχέτιση πληροφοριών.Οι διαφορετικοί πίνακες ελέγχου και τα μεμονωμένα σιλό αποθήκευσης των δεδομένων είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Ο επικεφαλής της Cisco στην Ισπανία Antonio Conde δίνει την απάντηση : "Το κύριο μάθημα που μάθαμε στη Βαρκελώνη είναι ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνεται σε μια επιτυχημένη έξυπνη πόλη είναι να ξεκινήσει η ανάπτυξη μιας κοινής πλατφόρμας."

Η πρόκληση όμως για την νέα διοίκηση της Βαρκελώνης είναι ευρύτερη .
Πως θα χρησιμοποιηθούν τα δεδομένα ώστε η διοίκηση της πόλης να παίρνει καλύτερες αποφάσεις ή να δώσει στους πολίτες τα δεδομένα ώστε να χρησιμοποιηθούν με όλους τους διαφορετικούς τρόπους που θα επιλέξει ο καθένας ;
Αυτός ο τρόπος σκέψης εξηγεί γιατί η ανάπτυξη μιας κοινής υποδομής συλλογής και διαχείρισης των δεδομένων είναι στις τωρινές στρατηγικές επιλογές της Βαρκελώνης .Αισθητήρες ανοικτού κώδικα, με κοινά πρότυπα, συνδεδεμένο σε datacenter που διαχειρίζεται η ίδια η πόλη.
Δηλαδή η πόλη θέλει να διατηρήσει υπό τον έλεγχο της και να προστατέψει τα δεδομένα των κατοίκων ενώ ταυτόχρονα παραχωρεί τα δεδομένα που της ανήκουν στους πολίτες και τις επιχειρήσεις .

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από τις δράσεις της πόλης της Βαρκελώνης σχετικές με την νέα ψηφιακή στρατηγική της.
  • Πλατφόρμα συμμετοχικότητας
  • Συμμετοχικό σύστημα κατάρτισης προϋπολογισμού
  • Δράσεις ενίσχυσης της κυκλικής οικονομίας και της διαφοροποίησης της παραγωγής ( Maker District  στο Poblenou ή η  φιλοξενία του MakerFaire )
  • Πολιτιστικές δραστηριότητες και οι πρωτοβουλίες πολιτών με πειράματα όπως το  PAM 
  • Το DECODE  είναι ένα νέο έργο αξίας 5 εκατομμυρίων ευρώ το οποίο υλοποιείται επί του παρόντος μαζί με 14 εταίρους σε όλη την Ευρώπη. Περιλαμβάνει κρυπτογραφημένη αποκεντρωμένη αρχιτεκτονική διαχείρισης δεδομένων χρησιμοποιώντας blockchain και κατανεμημένα ημερολόγια.

H ανάδειξη του τόπου μέσα απ τον αειφόρο αστικό σχεδιασμό. Η περίπτωση της Κοπεγχάγης

$
0
0
#ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ
Πολιτικός Μηχανικός, MSc Περιβαλλοντικός σχεδιασμός πόλεων & κτιρίων, Υποψήφιος Διδάκτωρ ΕΜΠ

Η ανάπτυξη των πόλεων είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη έννοια. Σήμερα συμπεριλαμβάνει κυρίως την οικονομική της διάσταση, με στόχο την αύξηση της ελκυστικότητας μιας πόλης και τη διεθνή της προβολή. 
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πόλεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την προσέλκυση νέων επενδυτών, τουριστών, αλλά και εκδηλώσεων. Έτσι ανταποκρινόμενες στις νέες προκλήσεις της παγκόσμιας αγοράς και οικονομίας οι πόλεις χρησιμοποιούν μεθόδους μάρκετινγκ και branding για την βελτίωση της εικόνας τους και της θέσης τους στη διεθνή σκηνή. Ωστόσο οι πόλεις, χρειάζονται να είναι ελκυστικές και λειτουργικές και για τους κατοίκους της. Έτσι παρατηρείται διεθνώς μια τάση ορισμένων πόλεων προς τον αειφόρο αστικό σχεδιασμό και αειφόρο τουρισμό.


Αειφόρος αστικός σχεδιασμός είναι η δημιουργία ενός ελκυστικού και λειτουργικού κοινωνικού περιβάλλοντος τόσο για τους κατοίκους της πόλης, τους εργαζόμενους όσο και τους δυνητικούς επισκέπτες, που θα προσφέρει καλή ποιότητα ζωής και άνθηση της τοπικής οικονομίας με επίκεντρο την προστασία του περιβάλλοντος. 
Ο σχεδιασμός όσον αφορά τον αστικό δημόσιο χώρο πρέπει να έχει αρχές, όπως να διατηρεί την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του χώρου, να είναι περιβαλλοντικά φιλικός προς την υπόλοιπη πόλη αλλά και να δημιουργεί νέες συνδέσεις με την γειτονιά, να υπάρχει ιεραρχία στους δρόμους και ένα εύκολο σύστημα μετακινήσεων: μέσα μεταφοράς και ιδιωτικά μέσα, δίκτυο για πεζούς και ποδήλατα, να συνδυάζει ξεχωριστά και καθαρά δημόσιους με ιδιωτικούς χώρους και κλειστούς με υπαίθριους και ημιυπαίθριους χώρους, να εξασφαλίζεται βιωσιμότητα και ισορροπία των φυσικών πόρων, αποδοτικότητα της ενέργειας και των ενεργειακών πηγών.

Μία από τις ευρωπαικές πόλεις που ανέδειξε προς όφελός της τον αειφόρο αστικό σχεδιασμό είναι η Κοπεγχάγη. Στέφεται επίσημα η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2014. Η Κοπεγχάγη διαθέτει πολλά «πράσινα» διαπιστευτήρια που βοήθησαν στο να κερδίσει τον τίτλο όπως η αύξηση μετακίνησης με ποδήλατα, η τηλεθέρμανση, η επαναχρησιμοποίηση των αποβλήτων, η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κ.α. 
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία έχει αυξηθεί το ποσοστό του τουρισμού κατά 21 % τα τελευταία πέντε χρόνια και περιμένουν ακόμα μεγαλύτερη αύξηση δίνοντας σημασία στο city branding ως πράσινη πόλη.

1.Εισαγωγή
Η πόλη είναι μέρος της υλικής ζωής των ανθρώπων, είναι ο χώρος μέσα στον οποίο εκτυλίσσεται ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής δραστηριότητας, της πνευματικής και κοινωνικής ζωής, που αποκτούν καθοριστικό ρόλο για την ιστορική εξέλιξη. 
Η συγκρότηση και η μορφή της πόλης, η διάρθρωσή της δηλαδή μέσα στο χώρο, από συγκεκριμένες λειτουργίες που επιτελούνται με συγκεκριμένο τρόπο και με συγκεκριμένη μορφή, εξαρτώνται άμεσα από το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο. 
Αυτό συνεπάγεται, πρώτα το γεγονός ότι κάθε μεταβολή του κοινωνικοοικονομικού πλαισίου, επιδρά και μεταβάλει την συγκρότηση της πόλης, και δεύτερον ότι τα προβλήματά της έχουν τις ρίζες τους στα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα (Μάλλιου Α. 2009). 
Η κάθε πόλη, μέσα από αυτό το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό πλαίσιο επιδιώκει να γίνει πιο ελκυστική για τους κατοίκους της καθώς και τους επισκέπτες της. Έτσι, ο στόχος της ανταγωνιστικότητας της πόλης στην ελεύθερη παγκόσμια αγορά, κεντρικός άξονας στη ρητορική των προγραμμάτων ‘αστικής αναγέννησης’ στις πόλεις του κόσμου τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ενσωματώνεται από το στόχο της αστικής βιωσιμότητας. Η ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος, όσο και η ελκυστικότητα της εικόνας του, καθώς και οι ‘πράσινες’ στρατηγικές αστικής διαχείρισης, αναδεικνύονται σε στοιχείο οικονομικής βιωσιμότητας, ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα και δεν αντιβαίνουν σε αυτήν. 

Οι πόλεις όμως διαφέρουν μεταξύ τους σε μέγεθος, μορφή, γεωγραφικά, αναπτυξιακά, πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Παρ’ όλο που το σχέδιο της αστικής βιωσιμότητας συγκροτείται σε οικουμενική βάση, τα συστατικά της βιώσιμης πόλης πρέπει να αναζητηθούν για την κάθε πόλη ξεχωριστά. Δεν μπορεί να υπάρχει ένα συνολικό σχέδιο αστικής βιωσιμότητας. Ωστόσο μέσα από επιτυχημένα παραδείγματα «πράσινων» πόλεων όπως η Κοπεγχάγη, μπορούν να αντληθούν ιδέες στο πως μπορεί μία πόλη, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει, να αναπτύξει την βιωσιμότητά της περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά για τους κατοίκους της αλλά και να αναπτύξει τον τουρισμό της μέσω της αειφορίας της.

2.Αειφόρος αστικός σχεδιασμός
Αειφόρος ή βιώσιμη ανάπτυξη ορίζεται ως «η ανάπτυξη η οποία καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες (Έκθεση Brundtland, 1992). Η ανάπτυξη αυτή συνεπάγεται στη διατήρηση της γενικής ισορροπίας και αξίας του αποθέματος φυσικού κεφαλαίου, τον επαναπροσδιορισμό των βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων κριτηρίων αξιολόγησης κόστους / οφέλους και των μέσων που θα ανταποκρίνονται σε πραγματικά κοινωνικο - οικονομικά δεδομένα και αξίες της κατανάλωσης και συντήρησης καθώς και τη δίκαιη κατανομή και χρήση των πόρων μεταξύ εθνών και περιοχών σε όλο τον κόσμο (Αγγελίδης, 2004).

Σκοπός του αειφόρου σχεδιασμού μιας πόλης με βάση τις αρχές της οικολογικής δόμησης και της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής είναι η δημιουργία ενός ελκυστικού και λειτουργικού κοινωνικού περιβάλλοντος τόσο για τους κατοίκους, τους εργαζόμενους όσο και τους επισκέπτες, που θα προσφέρει καλή ποιότητα ζωής και άνθηση της τοπικής οικονομίας με επίκεντρο την προστασία του περιβάλλοντος.

Σε μια πόλη που οραματίζεται να χαρακτηριστεί «βιώσιμη» ή «αειφορική» ή «πράσινη» θα πρέπει να προβλέπεται αρκετός χώρος πρασίνου και διάφορα πάρκα έτσι ώστε να βελτιστοποιείται η οικολογική ποιότητα της αστικής περιοχής (βιοποικιλότητα, μικροκλίμα και ποιότητα ατμοσφαιρικού αέρα). Ο σχεδιασμός υψηλών επιπέδου υποδομών καθώς και κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής δραστηριότητας είναι απαραίτητος. Σε περιοχές οι οποίες είναι τουριστικές, σκοπός είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και υποδομές για την δημιουργία δραστηριοτήτων που θα προωθούν τον οικοτουρισμό, δηλαδή την ανάδειξη των φυσικών πόρων και των τοπικών προιόντων και τον σεβασμό στην πολιτιστική κληρονομιά. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο σχεδιασμός των μεταφορών. Αύξηση των μέσων μαζικής μεταφοράς και των ποδηλάτων με ταυτόχρομη μείωση των ιδιωτικών αυτοκινήτων και της ρύπανσης της ατμόσφαιρας βοηθούν στη βιωσιμότητα της πόλης.

Βασικό συστατικό της αειφόρου δόμησης είναι οι καινοτόμες προσεγγίσεις στην εξοικονόμηση πόρων όπως κατοικίες χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης (ακόμα και μηδενικής) που προσφέρουν βέλτιστες συνθήκες θερμικής και οπτικής άνεσης, μεταφορές οικολογικές (περπάτημα, ποδήλατο) ή χαμηλής κατανάλωσης καυσίμου, η τηλεθέρμανση, η ενσωμάτωση τεχνολογιών ΑΠΕ, συστήματα ανακύκλωσης και κομποστοποίησης.

Στον αειφόρο σχεδιασμό των πόλεων λαμβάνεται υπόψη: η εξασφάλιση κοινοχρήστων χώρων για την μετατροπή τους σε πράσινο, η εξοικονόμηση ενέργειας και εφαρμογή αρχών βιοκλιματικού σχεδιασμού, η σωστή δόμηση και ο έξυπνος σχεδιασμός Δικτύων Υποδομής, η βελτίωση Ενεργειακής Αποδοτικότητας, η προώθηση νέων τεχνολογιών, η βελτίωση της αστικής κινητικότητας, σωστός σχεδιασμός υποδομών για την προώθηση ήπιων και φιλικών προς το περιβάλλον μορφών μετακίνησης και η ορθολογική διαχείριση του ελεύθερου δημόσιου χώρου με εξασφάλιση συνεχούς και επαρκούς συντήρησης, καθαριότητας, ασφάλειας και ελέγχου οποιωνδήποτε μελλοντικών επεμβάσεων στο χώρο αυτό από άλλους φορείς.

3.Τόπος, άνθρωποι και αειφορία
Κάποτε οι πόλεις γεννιόταν και μεγάλωναν αργά, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός ενώ σήμερα «κατασκευάζονται» μέσα σε λίγα χρόνια επεκτείνονται υπέρμετρα, κατασπαταλούν πολύτιμο έδαφος και πόρους και αποτελούν την πηγή των σοβαρότερων περιβαλλοντικών ζητημάτων. Από τη στιγμή που οι σύγχρονες πόλεις γιγαντώθηκαν έγινε αντιληπτό ότι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο τόπος στον οποίο ζούν οι άνθρωποι, είτε είναι μεγάλες πόλεις είτε μικρά χωριά, χρειάζεται να προσεχθεί ιδιαίτερα κυρίως στο τομέα του περιβάλλοντος διότι η ποιότητα ζωής του εξαρτάται από αυτό. Στις ημέρες μας έχει κατανοηθεί πλήρως ότι η προτεραιότητα στη ζωή σχετίζεται όλο και περισσότερο με την προτεραιότητα στην πόλη και αυτή η διαπίστωση παραπέμπει στον ορθολογικό σχεδιασμό. Αυτό που ενδιαφέρει πλέον όλο και περισσότερο είναι οι τρόποι με τους οποίους θα μπορέσουν οι πόλεις να ανασυγκροτηθούν ώστε να απορροφήσουν την αστική ανάπτυξη και να μείνουν αειφόρες: πόλεις που θα προσφέρουν πολλαπλές ευκαιρίες ενώ ταυτόχρονα δεν θα θέτουν σε κίνδυνο τις μελλοντικές γενιές.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο χώρο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, όπου τα προβλήματα της ρύπανσης, του συνωστισμού, της κυκλοφοριακής συμφόρησης, των υπέρμετρων αποστάσεων μεταξύ τόπου κατοικίας και εργασίας, η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων έχουν επιφέρει σοβαρή διαταραχή στην ισορροπία των οικοσυστημάτων. Η πόλη είναι μια πολύπλοκη και ευμετάβλητη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και του περιβάλλοντος-τόπου. Αναζητώντας το μοντέλο της αειφόρου πόλης ερμηνεύουμε και ανακαλύπτουμε εκ νέου το μοντέλο της πολυλειτουργικής και πυκνοκατοικημένης πόλης, που για χρόνια είχε κατηγορηματικά απορριφθεί, καθότι έχει πλέον περίτρανα αποδειχθεί ότι μπορεί να αποφέρει άμεσα οικολογικά και κοινωνικά οφέλη με κάποιους όρους όμως. Αυτό συνεπάγεται βεβαίως έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό, όπου η ενέργεια και εν γένει οι φυσικοί πόροι θα χρησιμοποιούνται με ορθολογικό τρόπο, θα ελαχιστοποιούνται οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις και θα περιορίζεται η ρύπανση. Η σύγχρονη συμπαγής αειφόρος πόλη προϋποθέτει ένα σχεδιασμό όπου οι κοινότητες θα ευημερούν και η κινητικότητα θα αυξάνεται και ο άνθρωπος θα κινείται με μέσα μαζικής μεταφοράς, θα περιβάλλεται από όμορφους και κατάλληλα διαμορφωμένους ελεύθερους δημόσιους χώρους, θα κινείται σε πεζόδρομους ειδικά σχεδιασμένα για τον πεζό για να απολαμβάνει την πόλη και να έχει τη δυνατότητα να εκφράζεται. Αυτή είναι η έννοια της συμπαγούς-αειφόρους πόλης που θα αναπτύσσεται γύρω από σημαντικά κέντρα κοινωνικών και εμπορικών δραστηριοτήτων που βρίσκονται σε σημεία συνάντησης και σύνδεσης των μέσων μαζικής μεταφοράς και γύρω από αυτά αναπτύσσονται οι συνοικίες και οι γειτονιές, όπου η κάθε μία διαθέτει το δικό της πάρκο και δικούς της δημόσιους χώρους, που φιλοξενούν συγκεκριμένες δημόσιες και ιδιωτικές δραστηριότητες. Η συμπαγής πόλη περιορίζει τη σπατάλη ενέργειας σε κάθε επίπεδο,χρησιμοποιεί τις ΑΠΕ καθώς και τα απόβλητα της πόλης για να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες μιας πόλης.

Μια συμπαγής πόλη με λιγότερους δρόμους για τα αυτοκίνητα και περισσότερους ελεύθερους χώρους για τους ανθρώπους παρουσιάζει πολλά οικολογικά πλεονεκτήματα: Ο τόπος περιλαμβάνει περισσότερα πάρκα, κήπους, δένδρα, φυτεμένες επιφάνειες προσφέρουν στην πόλη και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο μια φύτευση που τον σκιάζουν, τον δροσίζουν και συμβάλλουν στη δημιουργία ενός ιδιαίτερα ευνοϊκού μικροκλίματος που μπορεί να μειώσει κατά δύο (2) τουλάχιστον βαθμούς τη θερμοκρασία της πόλης κάνοντας πιο άνετη τη διαβίωση για τους κατοίκους. Το τοπίο και η φύτευση παίζουν επίσης ένα θετικό ψυχολογικό ρόλο ιδιαίτερα σημαντικό για την ίδια την πόλη και μπορεί να φιλοξενήσει μια μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας.

4.Κοπεγχάγη
Η Κοπεγχάγη είναι η πρωτεύουσα και πολυπληθέστερη πόλη της Δανίας, με αστικό πληθυσμό 1.280.371 κατοίκους και πληθυσμό μητροπολιτικής περιοχής 2.016.285 κατοίκους. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του νησιού Σγιέλαν, 42 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μάλμε της Σουηδίας και 164 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Οντένσε.
Ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα, αρχικά ως ψαροχώρι των Βίκινγκ, και έγινε πρωτεύουσα της Δανίας στις αρχές του 15 ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, υπό τη βασιλεία του Κρίστιαν Δ', αναπτύχθηκε σε σημαντικό περιφερειακό κέντρο, εδραιώνοντας τη θέση της ως πρωτεύουσα της Δανίας και της Νορβηγίας.

Από το 2000 και μετά, η Κοπεγχάγη είχε σημαντική αστική και πολιτιστική ανάπτυξη, η οποία διευκολύνθηκε από επενδύσεις στα ιδρύματα και τις υποδομές της. Η πόλη είναι το πολιτιστικό, οικονομικό και κυβερνητικό κέντρο της Δανίας και ένα από τα κύρια οικονομικά κέντρα της Βόρειας Ευρώπης. Το 2012 ήταν τρίτη πόλη στον κόσμο ως προς τα ακαθάριστα έσοδα.
Παρότι πόλη του Βορρά, ωφελείται από τις κλιματικές συνθήκες που δημιουργεί το γνωστό ρεύμα Golf Stream, το οποίο φέρνει ζεστό νερό από τον Ατλαντικό Ωκεανό, προκαλώντας μέσες θερμοκρασίες περίπου 5 βαθμούς υψηλότερες απ’ ότι θα αναμενόταν για το γεωγραφικό πλάτος της πόλης. Η θερμοκρασία το καλοκαίρι φτάνει έως και τους 30βαθ C.

Το 2014 αναδείχθηκε Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης δίνοντας η διάκριση αυτή τα εύσημα στα υψηλά περιβαλλοντικά στάνταρντ της Κοπεγχάγης και στην δέσμευσή της σε φιλόδοξους πράσινους περιβαλλοντικούς στόχους.
Η Κοπεγχάγη είναι, ήδη εδώ και χρόνια, γνωστή ως μία από τις πλέον περιβαλλοντικά φιλικές και «πράσινες» πόλεις, χάρη στον προωθημένο στρατηγικό σχεδιασμό των δημοτικών αρχών, την υποστήριξη από το εθνικό θεσμικό πλαίσιο και τη συμμετοχή των κατοίκων της στις αποφάσεις για το μέλλον της πόλης τους.

Είναι μια πόλη που περιβάλλεται και διατρέχεται από το νερό. Έχοντας αρκετές γέφυρες που ενώνουν τους διάφορους τομείς της πόλης, το αστικό τοπίο χαρακτηρίζεται από πάρκα, μονοπάτια και προκυμαίες. Διαθέτει 8 χιλιόμετρα με αμμώδεις παραλίες, σε απόσταση μισής ώρας με το ποδήλατο. Οι επενδύσεις σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων έχουν βελτιώσει την ποιότητα των υδάτων στο λιμάνι και στα κανάλια της πόλης σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κολύμπι. Με πρωτοποριακό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, πολλές δημόσιες (ελεύθερες, φυσικά) πισίνες στα λιμάνια και τα κανάλια της πόλης προσφέρουν όχι μόνο χώρο άθλησης για το καλοκαίρι σε χιλιάδες πολίτες, ακριβώς μπροστά στα σπίτια τους, αλλά και κοινωνικής επαφής, happenings, περιπάτου, χαλάρωσης.

Ως προς τις μεταφορές διαθέτει ένα καλά οργανωμένο δίκτυο δημόσιας συγκοινωνίας, ένα δίκτυο πεζοδρόμων στο κέντρο της πόλης και ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων σχεδόν σε κάθε δρόμο, που διευκολύνουν τους κατοίκους να επιλέγουν περιβαλλοντικά φιλικούς τρόπους μετακίνησης στην πόλη. Η πόλη διαθέτει περίπου 400 χιλ ποδηλατοδρόμων. Το 1995 ξεκίνησε ένα από τα πρώτα προγράμματα δωρεάν διάθεσης ποδηλάτων και σήμερα η ποδηλασία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινής ζωής των πολιτών και των επισκεπτών, με απτά αποτελέσματα στον περιορισμό των αέριων ρύπων και του θορύβου. Το 52% των κατοίκων ισχυρίζεται ότι το ποδήλατο είναι το κύριο μέσο μετακίνησής του.

Όλα ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια περίπου, μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση, όταν ο Δήμος της πόλης αντιλήφθηκε πως η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το κέντρο της πόλης βρισκόταν υπό διάλυση: άπειρα αυτοκίνητα, ηχορύπανση, μόλυνση του περιβάλλοντος, τροχαία ατυχήματα, ερήμωση περιοχών, αποξένωση. Καταστήματα έκλειναν, τα δημοτικά έσοδα μειώνονταν και ο κίνδυνος πτώχευσης ήταν κοντά. Αρχικά, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες υποδομές για το ποδήλατο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, έτσι ώστε να μειωθεί η χρήση των αυτοκινήτων. 
Το «θαύμα» της Κοπεγχάγης πήρε δεκαετίες για να γίνει και τα είχε όλα: λάθη και διορθωτικές ενέργειες, διαμαρτυρίες πολιτών για την ακαταστασία και την αναγκαστική αλλαγή των συνήθειών τους. Σήμερα η προτεραιότητα δίνεται πλέον στις ποδηλατικές υποδομές. Ποδηλατόδρομοι μονής ροής με δύο λωρίδες κυκλοφορίας που καθαρίζονται αμέσως όταν χιονίζει, ρυθμισμένα φανάρια για να διατηρείται μια σταθερή ταχύτητα 20 περίπου χιλιομέτρων μέχρι να φτάσεις στο κέντρο της πόλης και έργα όπως το «Cykelslangen» ή «Ποδηλατικό Φίδι» το οποίο ελίσσεται με άνεση πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχουν αλλάξει ριζικά την ταυτότητα της Κοπεγχάγης.

Επίσης, το Μετρό της πόλης με δύο γραμμές ξεκίνησε μεταξύ των ετών 2002 και 2007 και λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο. Το 2008 χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς ως το καλύτερο του κόσμου. Στόχος της πόλης είναι να αναπτύξει ένα καλά οργανωμένο σύστημα μεταφορών, που θα δίνει στους κατοίκους τη δυνατότητα να μετακινούνται εύκολα, με διαφορετικά μέσα δημόσιας συγκοινωνίας. Το Σχέδιο Δράσης για την Πράσινη Κινητικότητα, προκειμένου να αποθαρρύνει τη χρήση ιδιωτικών μέσων, περιλαμβάνει τη θέσπιση τελών κυκλοφορίας στην πόλη για τη μείωση των ρύπων στο αστικό περιβάλλον.

Το Σχέδιο για το Κλίμα διαμορφώθηκε σε στενή συνεργασία με τις επιχειρήσεις, τους κατοίκους και τα ερευνητικά ινστιτούτα. Οι κάτοικοι είναι εξαιρετικά πρόθυμοι να το υποστηρίξουν μέσω της χρήσης ποδηλάτων, της μείωσης των οικιακών απορριμμάτων, της εγκατάστασης ηλιακών πάνελ και της υιοθέτησης ενός τρόπου ζωής ενεργειακά αυτάρκη. Σε ανταπόδοση μπορούν να προσμένουν καλύτερη ποιότητα ζωής και περισσότερη οικονομία στους λογαριασμούς ηλεκτρικού και θέρμανσης κάθε χρόνο.

Η σχέση της Κοπεγχάγης, τόσο με τους χώρους πρασίνου όσο και με τη θάλασσα είναι καθοριστική. Σήμερα το 96% των κατοίκων ζει σε απόσταση 15 λεπτών από χώρο πρασίνου ή νερού και γίνεται προσπάθεια να βελτιωθεί η πρόσβαση σε τέτοιου είδους χώρους, με σκοπό την αναψυχή. Τα πάρκα φιλοξενούν πλήθος δραστηριοτήτων και υπαίθριων εκδηλώσεων από συναυλίες και περιοδικές εκθέσεις, έως παρελάσεις καρναβαλιού και επετειακούς εορτασμούς. Ακόμη και τα κοιμητήρια αποτελούν σημαντικούς χώρους πρασίνου και είναι ανοικτά στο κοινό, φιλοξενώντας πιο ήσυχες δραστηριότητες, όπως ηλιοθεραπεία, διάβασμα και περισυλλογή. Ο θεσμός του «ενεργού οικοδομικού τετραγώνου» επιτρέπει στους ενεργούς πολίτες να μεταμορφώσουν κυριολεκτικά τη ζωή τους, δημιουργώντας στους κενούς ακάλυπτους χώρους ανάμεσα στις παλιές πολυκατοικίες, μικρά πάρκα με δέντρα, χλοοτάπητες, παιδικές χαρές, χώρους ανάπαυσης, αναψυχής και συγκεντρώσεων. Εκεί οι ένοικοι συνευρίσκονται και λειτουργούν ως γειτονιά.

Κανένα σημείο της πόλης δεν απέχει περισσότερο από 9 χιλιόμετρα από τη θάλασσα, που οι κάτοικοι αγαπούν και απολαμβάνουν. Οι πολυάριθμες παραλίες και τα πάρκα τους είναι φυσικά ανοικτές και ελεύθερες για όλους. Πριν μάλιστα από 2 χρόνια ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός τεχνητού νησιού - παραλίας σε απόσταση μόλις 5 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, που προσφέρει ελεύθερα 4,6 χιλιόμετρα αμμώδους παραλίας και φυσικό θαμνότοπο, πάρκα, χώρους άθλησης, συναυλιών, εστίασης, μια μικρή μαρίνα, έργο που ήδη αποδίδει και ως προς τον τουρισμό της πόλης. Επίσης το πρώτο θαλάσσιο αιολικό πάρκο της Κοπεγχάγης ήταν συνεταιριστικό. Οι κάτοικοι της πόλης είναι τόσο περήφανοι γι'αυτό (όπως και γενικά για τα επιτεύγματα της χώρας τους στον τομέα της αιολικής ενέργειας), ώστε όχι μόνο δεν το θεωρούν όχληση, αλλά και το έχουν εντάξει στα αξιοθέατα της πόλης που μπορεί να επισκεφθεί κανείς με καραβάκι.

Η Κοπεγχάγη θεωρείται η πιο καθαρή ευρωπαϊκή πόλη, διότι έχει πετύχει να δημιουργήσει ένα πετυχημένο σύστημα διαχωρισμού, συλλογής και ανακύκλωσης των απορριμμάτων που θεωρείται από τα καλύτερα του κόσμου. Περίπου το 58% των αποβλήτων ανακυκλώνονται, 40% χρησιμοποιείται ως καύσιμο για το δίκτυο τηλεθέρμανσης της πόλης και λιγότερο από 2% οδηγούνται σε ΧΥΤΑ (από 44% που είχε το 1988). Οι αντιλήψεις των κατοίκων έχουν αλλάξει λόγω των εκστρατειών ενημέρωσης που διοργανώνονται κατά καιρούς αλλά και των κινήτρων που τους προσφέρονται. Στα σουπερ-μάρκετ λειτουργούν μηχανήματα ανακύκλωσης που επιβραβεύουν τους πολίτες με ένα μικρό αντίτιμο. Τώρα, οι δημότες αντιμετωπίζουν τα απόβλητα ως μια ακόμα πηγή που η πόλη μπορεί να εκμεταλλευτεί επιτυχώς. Η μέθοδος που έχει επιλεγεί για τη διάθεση των οικιακών απορριμμάτων είναι η αποτέφρωση. Η θερμότητα που παράγεται από την καύση χρησιμοποιείται για τηλεθέρμανση και παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος.

Η Κοπεγχάγη έχει θέσει περιβαλλοντικούς στόχους, ώστε να γίνει πόλη με ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα το 2025. Εργάζεται εντατικά με πρωτοβουλίες και επενδύσεις σε καθαρές τεχνολογίες, προκειμένου να γίνει μία οικολογική μητρόπολη με το καλύτερο αστικό περιβάλλον στον κόσμο, ένας μοναδικός στόχος που κάνει την πρωτεύουσα της Δανίας πρότυπο για τις άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις.
Αυτό σημαίνει να μειώσει στο ελάχιστο τις εκπομπές άνθρακα και να αντισταθμίσει όποιες εκπομπές παραμένουν, με άλλες πρωτοβουλίες και δράσεις. Σήμερα η πόλη παράγει περίπου 1,8 εκ. τόνους διοξειδίου του άνθρακα το χρόνο, 25% μειωμένο σε σχέση με το 1990, παρά τη μεγάλη ανάπτυξη της πόλης. Χάρη σε μέτρα όπως, η αντικατάσταση του κάρβουνου με βιομάζα στις μονάδες παραγωγής ενέργειας και στο σύστημα θέρμανσης της πόλης, καθώς και η ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε συνδυασμό με κανονισμούς αυστηρότερους και από αυτούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι εκπομπές αναμένεται να περιοριστούν σε 1,2 εκ. τόνους έως το 2025. Πάνω από 20% των αναγκών ενέργειας της Κοπεγχάγης προέρχεται από ΑΠΕ με στόχο να φθάσει το 100% έως το 2050. Ειδικά στην αιολική ενέργεια, όπου η Δανία θεωρείται κορυφαία χώρα παγκοσμίως, αναπτύσσονται συνεχώς νέες τεχνολογίες.

Οι στόχοι της Κοπεγχάγης για το 2025 συνοψίζονται στα παρακάτω συγκριτικά με το 2010: 20% μείωση της κατανάλωσης για θέρμανση με μηδενικές εκπομπές άνθρακα και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τον άνεμο, τη βιομάζα, τα ηλιακά συστήματα και παραγωγή βιοαερίου από τα οργανικά απόβλητα, μείωση της ημερήσιας κατανάλωσης νερού σε 100 λίτρα ανά άτομο, 75% των μετακινήσεων πεζή, με ποδήλατο ή με δημόσια μέσα, δημόσιες συγκοινωνίες μηδενικών εκπομπών άνθρακα, 40% μείωση της κατανάλωσης ενέργειας στα δημόσια κτίρια ,όλα τα νέα κτίρια πρέπει να πληρούν τις προδιαγραφές για την αξιολόγησή τους στην Κατηγορία Χαμηλής Ενέργειας (ανακύκλωση του νερού της βροχής, πράσινες στέγες, αποδοτικές λύσεις για τη διαχείριση των αποβλήτων), εγκατάσταση 60.000 τμ ηλιακών πάνελ στα δημοτικά κτίρια κτλ.

Η Κοπεγχάγη υποστηρίζει τις επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη και την πράσινη καινοτομία, με αποτέλεσμα την αύξηση της απασχόλησης στους αντίστοιχους τομείς και την παροχή πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών και σχεδίων, δημιουργώντας ταυτόχρονα έως 36.000 νέες θέσεις εργασίας. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης ο κλάδος διατήρησε την ανάπτυξή του στα επίπεδα του 8% το χρόνο, σε σχέση με το 1,1% της συνολικής οικονομίας.

Το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, πραγματοποιεί συνεχώς έρευνες σε θέματα βιοποικιλότητας και ηλιακής ενέργειας. Ο δήμος από την πλευρά του πραγματοποιεί εργαστηριακούς ελέγχους για το υδρογόνο, την ηλεκτρική ενέργεια και τα βιοκαύσιμα στα αυτοκίνητα με στόχο μέχρι το 2020, το 85% των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς να λειτουργούν με ηλεκτρισμό ή υδρογόνο.

Για να πετύχει τους στόχους της, η Κοπεγχάγη έχει εγκρίνει μία νέα στρατηγική πράσινης ανάπτυξης, η οποία προσβλέπει να καταστήσει την Κοπεγχάγη το πρωτοποριακό δοκιμαστικό έδαφος για νέες πράσινες λύσεις. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιηθεί η πόλη ως ζωντανό εργαστήριο για νέες πράσινες λύσεις σε συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες και ερευνητικά ινστιτούτα. Επίσης να εξαπλωθεί η ορατότητα των λύσεων που δοκιμάζονται και παρουσιάζονται στην Κοπεγχάγη προωθώντας την πόλη σα διεθνή «βιτρίνα» για έξυπνες πράσινες λύσεις. Για το λόγο αυτό παρέχει πρόσβαση σε μια ποικιλία περιουσιακών στοιχείων της πόλης, για λόγους δοκιμών και παρουσίασης. Οι εταιρίες μπορούν να επιλέξουν ποια μέρη επιθυμούν στην αίτηση πχ. Κτίρια, δρόμους, ποδηλατόδρομους ή πάρκα.
Στην Κοπεγχάγη έχουν την έδρα τους αρκετές διεθνείς εταιρείες. Πολλές ξένες επιχειρήσεις τεχνολογιών αιχμής επιλέγουν την Κοπεγχάγη ως τόπο εγκατάστασης, παρά το αυξημένο κόστος ζώής , την υψηλή φορολογία και την απουσία κινήτρων επιδοτήσεων κ.ο.κ., διότι πρόσφέρει ελκυστικό περιβάλλον διαβίωσης στα στελέχη τους, γειτνίαση με άλλες δυναμικές επιστημονικές και ερευνητικές επιχειρήσεις, και ελάχιστη γραφειοκρατική επιβάρυνση. Επίσης η πόλη έχει επιτυχημένα επιχειρηματικά συγκροτήματα σε διάφορους τομείς καινοτομίας όπως η τεχνολογία πληροφορικής, η βιοτεχνολογία, η φαρμακοβιομηχανία και η καθαρή τεχνολογία. Η σημασία του τουριστικού τομέα στην οικονομία της Κοπεγχάγης αυξάνεται συνεχώς, φτάνοντας σε νέο μέγιστο το 2016 για έκτη συνεχόμενη χρονιά. Ο αριθμός των διανυκτερεύσεων έφτασε τα 8.1 εκατομμύρια, αύξηση 25% από το 2008. Ο αριθμός των επιβατών που επισκέφτηκαν την πόλη αεροπορικώς ή με πλοίο αυξήθηκαν κατά πολύ ενώ ο συνεδριακός τουρισμός απέδωσε 1,2 δισεκατομμύρια δανικές κορόνες με σύνολο 57 συνέδρια ανά έτος.

Προτεραιότητα της πόλης είναι το ‘ευ ζην’ των κατοίκων της και των επισκεπτών της ώστε να νιώθουν απόλυτη ασφάλεια όταν ποδηλατούν και περπατούν στο κέντρο, να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στους δημόσιους χώρους, να μπορούν να εργάζονται και να εκπαιδεύονται σε χώρους με ελάχιστη ηχορύπανση, να έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε βιολογικά τρόφιμα και να αυξήσει τον τουρισμό της ως μία από τις «Πράσινες» πόλεις του κόσμου.

5.Συμπεράσματα
Ο τόπος είναι συνυφασμένος με τον άνθρωπο και την φύση. Επηρεάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις δραστηριότητες του ανθρώπου και οι επιπτώσεις τις αντανακλώνται στην ίδια τη φύση. Ο κάθε τόπος δημιουργεί τα δικά του χαρακτηριστικά και την δική του ταυτότητα. Για την ανάδειξή του χρειάζεται, όπως παρατηρήθηκε, στο επιτυχημένο παράδειγμα της Κοπεγχάγης να βασιστεί στην αστική αειφόρο ανάπτυξη ώστε να αναδείξει περισσότερο τα πλεονεκτήματα αυτού του τόπου. Ο αειφόρος σχεδιασμός οφείλει πλέον να εξασφαλίζει ότι όλα τα νέα έργα θα είναι στρατηγικά χωροθετημένα, θα μπορούν να εξυπηρετηθούν από τις δημόσιες συγκοινωνίες και θα σέβονται το φυσικό περιβάλλον (βιοποικιλότητα, υγεία, περιβαλλοντικός κίνδυνος), ότι θα χαρακτηρίζεται από επαρκή πυκνότητα και ένταση δραστηριότητας και χρήσης, ώστε υπηρεσίες όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες να είναι βιώσιμες και αποδοτικές, ενώ ταυτόχρονα θα επιδιώκει την εξασφάλιση υψηλής ποιότητας περιβάλλοντος διαβίωσης. Παράλληλα οφείλει να διαθέτει χώρους πρασίνου για βελτιστοποίηση της οικολογικής ποιότητας της αστικής περιοχής (βιοποικιλότητα, μικροκλίμα και ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα) και υψηλής ποιότητας και καλά σχεδιασμένη υποδομή (υπηρεσίες δημοσίων συγκοινωνιών, οδοί, διαδρομές και ποδηλατόδρομοι), ώστε να προάγει την ευχέρεια πρόσβασης, ιδιαίτερα για τις μειονεκτούσες κοινότητες και να υποστηρίζει ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής δραστηριότητας.

Στο πλαίσιο αυτό τα κράτη μέλη οφείλουν να θεσπίσουν κίνητρα που θα ενθαρρύνουν τον αειφόρο πολεοδομικό σχεδιασμό, παραδείγματος χάριν αποθαρρύνοντας την αξιοποίηση παρθένων εκτάσεων και να υιοθετήσουν στρατηγικές και πολιτικές για τις αστικές περιοχές που θα συνδέονται με τις περιφερειακές και εθνικές στρατηγικές, ώστε να εξασφαλιστεί η συνοχή τους και αποφευχθεί η υπονόμευση των τοπικών πρωτοβουλιών.
Το παράδειγμα της Κοπεγχάγης δείχνει τον δρόμο για το πως μπορεί μία πόλη να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της και των επισκεπτών της και να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο ως Μάρκετιγκ τόπου για την ανάδειξή της σε σημαντικό τουριστικό προορισμό.

Βιβλιογραφία
Ελληνόγλωσση
  • Αγγελίδης Μ. (2004), Αειφόρος ανάπτυξη των πόλεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ΥΠΕΧΩΔΕ, Αθήνα.
  • Αγγελίδης Μ. (2000), Χωροταξικός σχεδιασμός και βιώσιμη ανάπτυξη, Συμμετρία, Αθήνα.
  • Αθανασίου, Ε. (2001), Η αστική βιωσιμότητα ως ‘οικουμενικό σχέδιο ’, Τόπος Επιθεώρηση Χωρικής Ανάπτυξης Σχεδιασμού και Περιβάλλοντος, Τεύχος 17, 31-48.
  • Αραβαντινός Α., Πολεοδομικός σχεδιασμός για την βιώσιμη ανάπτυξη του αστικού χώρου, Συμμετρία, Αθήνα, 1997.
  • Βλαστός Θ., Μηλάκης Δ., (2006), «Πολεοδομία VSΜεταφορές», Αθήνα
  • Βλαστός Θ., Πολύζος Ι., (1999) «Πολιτικές για το αστικό περιβάλλον - Η Ευρωπαϊκή εμπειρία», Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Πάτρα
  • Δέφνερ Α. και Καραχάλης, Ν. (επ.) (2001) Marketing και Branding Τόπου: Η Γιεθνής και η Ελληνική Πραγματικότητα, Βόλος: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας.
  • Ευρωπαϊκή Επιτροπή (1996), Ευρωπαϊκές Βιώσιμες πόλεις, ΧΙ Γενική Διεύθυνση, Βρυξέλλες. ΥΠΕΧΩΔΕ (2000), Έκθεση Γενικού Πλαισίου Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, Αθήνα.

Ξενόγλωσση

  • Arup (2014) “Copenhagen: Solutions for sustainable cities”, state of green, Carbon Neutral by 2025
  • Busck A., Primdahl J., (2006), “The Copenhagen region - development outside the finger”, Geografisk Institute, Copenhagen Cahasan P., Clark A. F., (n.d.), “Copenhagen, Denmark. Five Fingers Plan” 
  • City of Copenhagen, Building and Construction Administration, Roads and Parks Department, (2002), “Cycle policy 2002 - 2012”, Copenhagen City of Copenhagen, Finance Committee, Center for urban development, (2005), “City development strategy”, Copenhagen 
  • European Environment Agency, (2006), “Urban Sprawl in Europe: The ignored challenge”, Joint Research Centre
  • Girardet, H. (1992) The Gaia Atlas of Cities: New directions for sustainable urban living, London:Gaia Books.
  • LSE cities (2013) “Copenhagen Green Economy Leader Report", international centre at the London School of Economics and Political Science.

*Δεύτερο Πανελλήνιο Συνέδριο Marketing & Branding Τόπου, Λάρισα 31 Μαρτίου-2 Απριλίου 2017

Ταυτότητα του τόπου και δίκτυα επισκεψιμότητας

$
0
0
H πολιτική σκοπιμότητα και η συσχέτισή τους με τον ‘φυσικό’ σχεδιασμό

#ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ,
Αρχιτέκτων Μηχανικός, Καθηγητής, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ε.Μ. Πολυτεχνείου

Η προώθηση της ταυτότητας πόλεων εμφανίζει επιχειρησιακό-ερευνητικό ενδιαφέρον, στο πλαίσιο ενίσχυσης της περιηγητικής κίνησης και της προσέλκυσης επενδύσεων, αλλά και της ενίσχυσης των πολιτιστικών ενδιαφερόντων των τοπικών πληθυσμών.

Επομένως μια ανάλογη προσπάθεια, πρώτη καθοριστική παρατήρηση για την εισήγηση που ακολουθεί, μπορεί να διαθέτει, πέρα από την άμεση οικονομική-αναπτυξιακή της πρόθεση, βαθύτερη πολιτιστική και πολιτική εντέλει σκοπιμότητα. Σκοπιμότητα συνυφασμένη με την ενίσχυση της ‘αξιοπρέπειας της κατοίκησης’ στις επιμέρους περιοχές αναφοράς. 
Υποδεικνύει βέβαια, η πρώτη αυτή παρατήρηση, την ανάγκη στιβαρής ιστορικής γνώσης, εκ μέρους των επαγγελματιών εκείνων, των προτάσεων εκείνων που επιχειρούν να προωθήσουν την ταυτότητα του τόπου, ιδιαίτερα σε περιοχές συνταρακτικού ιστορικού ‘βάθους’, ιστορίας χιλιετιών, όπως ο Ελληνικός χώρος και ευρύτερα ο χώρος της ανατολικής Μεσογείου. 

Επιπλέον, δεύτερη ουσιώδης παρατήρηση, η προσπάθεια προώθησης της ταυτότητας μπορεί να οδηγήσει σε θετικότερα αποτελέσματα, αν στραφεί όχι σε μεμονωμένες πόλεις, αλλά στη συσχέτισή τους με ευρύτερες περιοχές ενδιαφέροντος, πέρα από το περιορισμένο αστικό πεδίο, όπως και σε δίκτυα επισκεψιμότητας. 
Αν στραφεί σε δίκτυα ικανά να συσχετίσουν περισσότερα από ένα σημεία ενδιαφέροντος, ικανά να απευθυνθούν σε ευρύτερες περιοχές μιας χώρας ή να αναπτυχθούν ακόμη και στο εύρος της κρατικής επικράτειας συνολικά. Αν στρεφεί και σε αυτήν ακόμη την κατεύθυνση προώθησης της ταυτότητας περιοχών που μπορεί να περιγραφεί με την εισαγωγή εκ μέρους μας όρων, όπως ‘cross-border’ ή ‘trans-national branding’, δια-κρατική δηλαδή ταυτότητα περιοχών στις δύο πλευρές των συνόρων κρατών.

Μια τρίτη τέλος σημαντική παρατήρηση αναφέρεται στην κεντρική συμμετοχή του ‘φυσικού σχεδιασμού ’, αστικού σχεδιασμού, αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, τοπιακού σχεδιασμού στη συγκρότηση, υλική όσο και φαντασιακή, της ταυτότητας πόλεων και περιοχών, της ταυτότητας του τόπου γενικά.

Στην εισήγηση που ακολουθεί, οι προηγούμενες προσεγγίσεις επεξηγούνται παραδειγματικά με την πολιτιστική και πολιτική αναφορά στην ταυτότητα της «Ευδαίμονος Αρκαδίας», όπως και με την προσπάθεια ανάδειξης της ταυτότητας της Πελοποννήσου, μέσω της πολιτιστικής προβολής του σιδηροδρομικού της δικτύου. Επίσης με την αναφορά στο θαλάσσιο δίκτυο επισκεψιμότητας των νησιών του Αιγαίου και στην πιθανότητα συσχετισμού του με τα μικρασιατικά παράλια. Τέλος με την αναφορά σε παραδείγματα ‘φυσικού ’ σχεδιασμού, όπως αυτά που αφορούν τις κατασκευές επισήμανσης των δικτύων επισκεψιμότητας στα οικολογικά πάρκα της Ευρυτανίας ή τον σχεδιασμό βαγονιών ξενάγησης και μονάδων φιλοξενίας, για το δίκτυο σιδηροδρομικής περιήγησης στην Πελοπόννησο.

1.Εισαγωγή: Η ταυτότητα του τόπου, αντικείμενο οικονομικής ή πολιτισμική-πολιτιστικής και πολιτικής κρισιμότητας;

Είναι μάλλον προφανές πως η προώθηση της ιδιαίτερης ταυτότητας του τόπου ξεπερνά, από την άποψη του ενδιαφέροντος, τα θέματα του εμπορικού-οικονομικού ανταγωνισμού, υπονοώντας πως, πέρα από την οικονομική κρισιμότητα του place marketing, η αναφορά στην ταυτότητα του τόπου θέτει ουσιώδη θέματα πολιτισμικής, πολιτιστικής και πολιτικής τάξης .

Θέματα που αφορούν την ενίσχυση του κύρους πόλεων, περιοχών ή ακόμη και χωρών, με αποτελέσματα επιρροής στραμμένα προς την κατεύθυνση των ‘εξωτερικών’ σχέσεων, προς το πεδίο δηλαδή προβολής μιας ιδιαίτερης διαφοροποιημένης ταυτότητας, σε σχέση με άλλες εν πολλοίς ανταγωνιστικές. Αλλά με ενδιαφέροντα αποτελέσματα επίσης, στο πεδίο της ‘εσωτερικής’ ενίσχυσης της αυτοσυνειδησίας των τοπικών πληθυσμών ή, ακόμη, και στο πεδίο της ιδεολογικής εσωτερικής συγκρότησης και ‘κατασκευής’ όρων τοπικισμού. Το προφανές σχόλιο, είναι πως οι δυο αυτές κατευθύνσεις αναφοράς, της συγκρότησης και προώθησης της ταυτότητας περιοχών με στόχο την εξωτερική προβολή αφενός ή την εσωτερική άσκηση πειθούς αφετέρου, μάλλον δε μπορούν να υπάρξουν ανεξάρτητα, αντίθετα αναπτύσσουν συνήθως σχέσεις αμοιβαίου καθορισμού. 
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως, στην περίπτωση του παραδείγματος της Βαρκελώνης, η επιτυχέστατη ανάπτυξη του city marketing στηρίχθηκε σε ισχυρότατες κινήσεις συγκρότησης city branding και αναπτύχθηκε στη συνέχεια ως ενδιαφέρον για την ιδιαίτερη ταυτότητα της Καταλονίας συνολικά. 
Με αυτήν την έννοια, η επέκταση του city branding προς την κατεύθυνση του territory branding φάνηκε να ξεπερνά τα οικονομικά ενδιαφέροντα προώθησης και συνδέθηκε με κρισιμότατες πολιτικές απαιτήσεις. Ακολουθήθηκε ή έστω κινήθηκε παράλληλα, με την αναζωπύρωση των απαιτήσεων απόσχισης και αυτονόμησης της Καταλονίας από την υπόλοιπη Ισπανία, ενεργοποιώντας εθνικά αιτήματα βάθους τριών αιώνων.

Εικόνα 1: Η επέκταση του city branding της Βαρκελώνης ακολουθήθηκε ή έστω κινήθηκε παράλληλα, με την αναζωπύρωση των απαιτήσεων απόσχισης και αυτονόμησης της Καταλονίας από την υπόλοιπη Ισπανία

2.Η ‘αξιοπρέπεια’ της κατοίκησης και η αναφορά στο ιστορικό ‘βάθος’ της ταυτότητας των τόπων

Αναπτύσσοντας ακόμη περισσότερο την προηγούμενη σειρά σκέψεων, είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε πως η τεκμηρίωση ή ακόμη και η ‘πλαστογράφηση’ της ταυτότητας τοπικών πληθυσμών, ανατρέχει συνήθως σε αληθή ή ψευδή ιστορικά επιχειρήματα ή, ακόμη ουσιαστικότερα, σε σχέσεις ιστορικών αναφορών και αναφορών τόπου. Οι τελευταίες προσφέρουν συνήθως ισχυρότατη εποπτική βεβαιότητα για την ‘αλήθεια’ για την ‘α-λήθεια’, για  τη μη λήθη, για τη μνημονική στήριξη των σχετικών ισχυρισμών . 
Οι τόποι, η ‘γη’ ισχυρίζονται οι Deleuzes και Guattari χαρακτηρίζονται από ‘εμμένεια - immanence’, μοιάζουν να διατηρούν στο εσωτερικό τους, με την αδράνεια του εδάφους και την υλικότητα των διαμορφώσεων και των κατασκευών που εδράζονται σε αυτό, καταγωγικές αναφορές των κοινωνιών, στοιχεία ταυτότητας που η χρονική τους διάρκεια φαίνεται να διασφαλίζει την εγκυρότητά τους (Deleuzes και Guattari, 2004, σσ. 101-133).

Ώστε η προσπάθεια προώθησης της ταυτότητας των τόπων, αυτή είναι μια πρώτη καθοριστική παρατήρηση για την εισήγησή μας, μπορεί να συνδέεται με το πολιτισμικά, πολιτιστικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών, απαιτώντας έτσι την ιστορική αναφορά. 
Ιδιαίτερα σε περιοχές με συνταρακτικό ιστορικό ‘βάθος’, με ιστορία χιλιετιών, όπως αυτή που αναδύεται από τον Ελληνικό χώρο ή ευρύτερα από τον χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτό το ιστορικό ενδιαφέρον στρέφεται βέβαια η ανάδειξη της ταυτότητας, όταν ο σκοπός της διαθέτει πολιτισμικές, πολιτιστικές και πολιτικές προθέσεις, αλλά έστω και αν η σκοπιμότητα αφορά πρώτιστα την εμπορική προώθηση, καθώς ένα μεγάλο τμήμα της τουριστικής κίνησης συνδέεται με κίνητρα πολιτιστικά.

Έτσι, αν επιθυμούμε να προβάλουμε τουριστικά την ταυτότητα της Αρκαδίας, θα ήταν μάλλον άστοχο να περιοριστούμε στα φυσιολατρικά της μόνον θέλγητρα ή στις γαστριμαργικές ευκαιρίες των τουριστικών προορισμών. Η περιοχή της Αρκαδίας χαρακτηρίζεται επίσης, από μια σειρά σημαντικότατων αρχαιολογικών - ιστορικών προορισμών που αφορούν την αρχαία ιστορία, την ιστορία των μέσων χρόνων, όπως και τη νεότερη ιστορία. 
Αλλά το κυριότερο, ο όρος ‘Αρκαδία’ αποτελεί, για τη νεότερη Δυτική σκέψη, όρο που περιγράφει ταυτόχρονα την τοπιακή αισθητική ποιότητα, την πολιτική ελευθερία, όπως και την προσωπική ευδαιμονία και ερωτική ευτυχία. Ακόμη ουσιαστικότερα, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο όλες οι προηγούμενες έννοιες συσχετίζονται, για τον νεότερο Δυτικό πολιτισμό, σε ενιαίο πλέγμα. Ώστε ο όρος ‘Αρκαδία’, συχνά συσχετισμένος με τον επιθετικό προσδιορισμό ‘ευδαίμων’, αποτελεί μια από τις ισχυρότερες αναφορές τόπου, μια από τις ισχυρότερες φαντασιακές ουτοπίες του νεότερου Δυτικού πολιτισμού, ισχυρή για έξη αιώνες, με καταβολές πολιτιστικής προέλευσης που διατρέχουν δυο περίπου χιλιετίες . Αποτελεί ίσως, μαζί με τους όρους ‘Ηλύσια Πεδία’ (Elysium ή Elysian Fields, Champs Elysees), μια από τις ισχυρότερες ονομασίες τοπικής ταυτότητας, ένα από τα ισχυρότερα brand names τόπου στη Δυτική ιστορία. Αποδεικνύεται έτσι, η ισχύς της ‘κατασκευασμένης’ ιστορικής ταυτότητας, καθώς η αίγλη των προηγούμενων αναφορών παράγεται μέσα από διαρκείς παρανοήσεις και μετατοπίσεις των οποιονδήποτε πραγματικών ιστορικών σχέσεων  και αναπτύσσεται στην ουσία σε επίπεδο φαντασιακών συσχετισμών, καθώς το ‘Ηλύσια Πεδία’ δε συνιστούν τόπο πραγματικό και καθώς οι καλλιτέχνες και συγγραφείς της νεότερης Ευρώπης που αναφέρονται στην Αρκαδία, δεν την έχουν, κατά κανόνα, επισκεφτεί πραγματικά. Αλλά αποδεικνύεται επίσης, με την αναφορά στα προηγούμενα παραδείγματα, η βαθύτατη άγνοια ή έστω η αμέλεια, πολλών από εκείνους που θα όφειλαν σήμερα να προωθούν την ταυτότητα των περιοχών της χώρας.

Πανεπιστημιακά εργαστήρια ιστορίας της τέχνης και του πολιτισμού στην Αρκαδία, υποσχέσεις μια ‘ευδαίμονος’ ερωτικής νύχτας στην Αρκαδία; Ποιά υπόδειξη θεωρείτε, μπορεί να είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα για τον Αρκαδικό τόπο; 

3.Δίκτυα επισκεψιμότητας και δίκτυα ανάδειξης και προώθησης της ταυτότητας των τόπων

Σε κάθε μια από τις δυο πιθανές απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα, ο ερωτώμενος μπορεί να μην αποκλείσει την αντίθετη προσέγγιση. Η ακαδημαϊκή ή συνεδριακή δραστηριότητα δεν αποκλείει τη διαδικασία παράλληλης αναψυχής. Επιπλέον, σε οποιαδήποτε πιθανή επιλογή απάντησης, δεν επιβάλλεται αναγκαστικά ο περιορισμός της επίσκεψης σε ένα μόνο σημείο - τόπο προορισμού, σε μια αίθουσα θερινών μαθημάτων, σε έναν χώρο αναψυχής, σε ένα μονοπάτι ορεινής πεζοπορίας ή σε ένα μουσείο. 
Αντίθετα μάλιστα, η αναφορά σε δίκτυα επισκεψιμότητας μπορεί να ενισχύσει την προβολή της ταυτότητας του τόπου και την οικονομική του προώθηση, μέσω του συσχετισμού δράσεων. Με αυτήν τη διάθεση σκέψης, είναι λοιπόν δυνατόν να συσχετίσουμε γειτονικούς προορισμούς στο πλαίσιο ενός ενιαίου δικτύου ή περισσότερων δικτύων συσχετισμού και να αναφερθούμε στην ιδιαίτερη ταυτότητα αυτού του δικτύου ή αυτών των δικτύων. 
Έτσι η αναφορά στην Αρκαδία μπορεί να επεκταθεί με την αναφορά σε δίκτυα ‘αρκαδικών προορισμών’ ή, με ακόμη ευρύτερη διάθεση, να προωθήσει τη δυνατότητα συσχετισμού τόπων στο ευρύτερο πεδίο της κεντρικής και νότιας Πελοποννήσου, επιχειρώντας να συσχετίσει και άλλους τόπους αναφοράς, την Ολυμπία για παράδειγμα. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται η γενικότερη πρόταση χαρακτηρισμού της σιδηροδρομικής γραμμής της κεντρικής και νότιας Πελοποννήσου, ως μνημείο της Unesco, καθώς συσχετίζει αφενός πολλούς σημαντικούς σημειακούς προορισμούς, αλλά ορίζει και η ίδια μια συνθήκη μετακίνησης, μια συνθήκη σιδηροδρομικής περιήγησης με ιδιαίτερο πολιτισμικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον . 
Άλλωστε η ίδια η σιδηροδρομική γραμμή αποτελεί στοιχείο αναφοράς της νεότερης ελληνικής ιστορίας που επισημαίνεται σημειακά με τα λιθόκτιστα κτήρια των μικρότερων ή μεγαλύτερων σταθμών.
Φθάνουμε έτσι να μεταθέσουμε το ενδιαφέρον για έναν τόπο και για την ταυτότητά του, από τον εντοπισμό των χαρακτηριστικών του, στα χαρακτηριστικά και στη γοητεία της μετακίνησης, επεκτείνοντας την περιηγητική εμπειρία και ολοκληρώνοντας έτσι τη δεύτερη καθοριστική πρόταση αυτής της εισήγησης. Την πρόταση ανάπτυξης κα προώθησης της ταυτότητας περιοχών, με τη συγκρότηση και προβολή δικτύων κινήσεων και δικτύων τόπων μάλλον, παρά με τον εντοπισμό μεμονωμένων σημειακών προορισμών.

4.Η ταυτότητα των χερσαίων και η ταυτότητα των θαλάσσιων δικτύων

Η πρόταση αναβάθμισης του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου, με πρόθεση ενίσχυσης της ταυτότητας ενός δικτύου τόπων και της ίδιας της σιδηροδρομικής περιήγησης, ως ιδιαίτερης περιηγητικής εμπειρίας, δεν είναι πρωτοφανής για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Το γνωστότερο ανάλογο παράδειγμα αφορά τη ‘Ραετινή - Rhaetian’ σιδηροδρομική γραμμή, στις Ανατολικές Ελβετικές Άλπεις. Συσχετισμένη με σημαντικότατους τουριστικούς προορισμούς, όπως το Davos, το Saint-Moritz και το Tirano, η γραμμή αυτή διασχίζει εντυπωσιακές ορεινές περιοχές, αλλά συνδέεται επίσης με την ανάδειξη της ιστορικής ιδιοτυπίας της περιοχής, με την προβολή της ιδιαίτερης καταγωγής του πληθυσμού της που ανάγεται στους αρχαίους Ετρούσκους και που χρησιμοποιεί, έως και σήμερα, ένα ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα, την Ραετινή διάλεκτο, συγγενή με την αρχαία ετρουσκική.

Στην περίπτωση του σιδηροδρομικού δικτύου επισκεψιμότητας στις Ελβετικές Άλπεις, όπως και στην Αρκαδία ή στην κεντρική και νότια Πελοπόννησο, αναφερόμαστε σε χερσαίες εκτάσεις που όμοιες τους μπορούμε να συναντήσουμε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 
Αντίθετα, σε ελάχιστες περιοχές στο κόσμο μπορούμε να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε ιστορικά και τουριστικά την ταυτότητα ενός δικτύου νησιών που συγκροτούν ένα πυκνό σε συσχετισμούς αρχιπέλαγος. Μια ανάλογη δυνατότητα προσφέρεται βέβαια για τα νησιά του Αιγαίου, συγκροτώντας ένα δίκτυο προορισμών ναυσιπλοΐας, μικρών ή μεγαλύτερων λιμανιών που συνδέονται μεταξύ τους με δρόμους θαλάσσιους. Ο συσχετισμός των δικτύων αυτών ναυσιπλοΐας με χερσαία δίκτυα στα επιμέρους νησιά ή στις παραθαλάσσιες περιοχές του ηπειρωτικού ελληνικού χώρου, μπορεί να συγκροτήσει μια σειρά από προτεινόμενα δίκτυα περιήγησης, αυξάνοντας το ενδιαφέρον των επισκεπτών και ενισχύοντας τη συμπληρωματική, σε συσχετισμό, σε συνεργασία μεταξύ τους, προώθηση της ταυτότητας των επιμέρους τόπων. 
Στην πρόταση μιας παλαιότερης συμμετοχής στη 10η Biennale Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, του 2006, το δίκτυο των νησιών του Αιγαίου παρουσιάζεται ως ενιαία συνθήκη κατοίκησης, με δυνατότητα συνεκτικής παρουσίας συνολικά, ανάλογη με αυτήν ενός αστικού πεδίου, ‘το Αιγαίο μια διάσπαρτη πόλη’ . Στην πρόταση της Αλεξάνδρας Μεντεκίδου (2016) πάλι, τα νησιά του Αιγαίου συσχετίζονται με οργανωμένο ιστιοπλοϊκό δίκτυο, στο πλαίσιο ήδη συγκροτημένων ιστιοπλοϊκών αγώνων ή στο πλαίσιο νέων οργανωτικών προτάσεων.

Αλλά η ταυτότητα της διάχυτης αστικότητας του αιγιακού αρχιπελάγους που προβάλλουν οι συντελεστές της ελληνικής συμμετοχής στη Biennale ή η συγκρότηση των δικτύων θαλάσσιας τοπιακής φυσιογνωμίας που προτείνει η Μεντεκίδου, για την ‘προώθηση και ενίσχυση των νησιών του βορειανατολικού Αιγαίου’, υπερβαίνουν, ως ταυτότητα, τα σημερινά αναπτυξιακά μας ενδιαφέροντα και προσφέρουν δυνατότητες συσχετισμών, πέρα από τα ανατολικά μας σύνορα. 
Η ταυτότητα αυτού του δικτύου νησιών και προορισμών, η ταυτότητα αυτού του θαλάσσιου τοπίου, συναρτημένη με εντοπισμένες νησιωτικές αναδύσεις ξηράς, περιγράφει την ουσιωδέστερη ίσως γεωγραφική και γεωπολιτική ιδιαιτερότητα του ελληνικού χώρου σε όλο το εύρος της ιστορίας του (Μωραΐτης, 2015β). Σημαντικοί πολιτισμοί ξεκινούν από το θαλάσσιο αυτό πεδίο, σημαντικές ‘συμπλεύσεις’ με άλλους πολιτισμούς πραγματοποιούνται σε αυτόν ή σημαντικές θαλάσσιες εισβολές, ειρηνικοί συσχετισμοί και πολεμικές συγκρούσεις, ορίζοντας τα θαλάσσια θεμέλια πολιτισμών, επί χιλιετίες.

Στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου Πελάγους, στα μικρασιατικά παράλια, παλαιότατες οικήσεις συμπληρώνουν το πλέγμα θαλάσσιων και χερσαίων συνάψεων και ολοκληρώνουν την ευρύτερη γεωγραφική και ιστορική ταυτότητα της περιοχής αυτής της ανατολικής Μεσογείου. Στηριγμένη σε όρους καλής γειτονίας, η περιηγητική ανάπτυξη του ανατολικού Αιγαίου, θα μπορούσε να προτείνει την ανάδειξη και προώθηση της διεθνικής, διασυνοριακής ταυτότητας τοπίου και πολιτισμού, συσχετίζοντας ελληνικά νησιά και μικρασιατικά παράλια. Σε μελλοντική φευ προβολή... Η τελευταία αυτή πρόταση πάντως, παρά την απαισιόδοξη για τη δυνατότητα σημερινής πραγματοποίησής της πρόβλεψη, εξαιτίας των γενικότερων πολιτικών συνθηκών, εισάγει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τη συγκρότηση δικτύων επισκεψιμότητας όσο και για την ουσιαστικότερη παρουσίαση της ταυτότητας περιοχών οι οποίες, παρά τον σημερινό διαχωρισμό τους, εκατέρωθεν συνοριακών γραμμών, εμφανίζουν ουσιαστικότατους ιστορικούς συσχετισμούς και συνάφεια πολιτισμικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών. 
Την ιδιαίτερη αυτή κατεύθυνση προώθησης της ταυτότητας περιοχών, θα την περιγράψουμε με την εισαγωγή εκ μέρους μας όρων, όπως ‘cross-border’ ή ‘trans-national branding’, διασυνοριακή δηλαδή ή δια-κρατική ταυτότητα περιοχών, στις δύο πλευρές των συνόρων κρατών, θαλάσσιων ή χερσαίων.

5.Η συμμετοχή του ‘φυσικού’ σχεδιασμού στη συγκρότηση της υλικής και φαντασιακής ταυτότητας του τόπου

Ισχυριστήκαμε προηγούμενα πως η προβολή της ταυτότητας τόπων, όπως τα Ήλύσια Πεδία’ ή η ‘Αρκαδία’, στη νεότερη Δυτική ιστορία, συνδέεται καταρχάς με τη συγκρότηση ενός πεδίου φαντασιακών αναφορών, καθώς από τους τόπους αυτούς ο πρώτος ήταν απόλυτα φανταστικός, μυθικός, ενώ ο δεύτερος διέθετε μεν το γεωγραφικό του αντίστοιχο, αλλά ήταν, κατά την περίοδο της πολιτιστικής προβολής του στις Δυτικές κοινωνίες, άγνωστος ως προς την πραγματική περιοχή επίσκεψης. 
Εντούτοις η Δυτική σκέψη αισθάνεται την ανάγκη να φανταστεί ‘τόπους’, ακόμη περισσότερο ‘τοπία’, δηλαδή τη σχέση ενός υποθετικού γεωγραφικού υπόβαθρου και της πολιτιστικής ή της πολιτικής πρότασης που συνδέεται με αυτό. Η ισχυρότερη ίσως ανάλογη προσέγγιση αφορά τις πολιτικές ‘ουτοπίες', με αφετηρία την πρόταση του Thomas More, που περιγράφει στα 1516, μία φανταστική, ιδανική κοινωνία με τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα, που κατοικεί ένα επίσης φανταστικό νησί του Ατλαντικού Ωκεανού και με ανάλογα παραδείγματα τις προτάσεις του Tomasso Campanella και του Francis Bacon (Νούτσος, 1985). 
Οι προτάσεις αυτές, όπως και οι αναφορές στα Ηλύσια Πεδία ή στην Αρκαδία, προτάσεις δηλαδή για τη συγκρότηση μιας νέας πολιτιστικής και πολιτικής ταυτότητας, αισθάνονται την ανάγκη να ‘εφεύρουν’ τόπους και τοπία αναφοράς, περιγράφοντάς τα συγγραφικά ή αποδίδοντάς τους εικαστική εποπτεία, ώστε να εγκαταστήσουν την επιρροή των συναφών ιδεολογημάτων στο φαντασιακό των κοινωνιών.
Ακόμη περισσότερο, ο Δυτικός πολιτισμός θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τις φευγαλέες συγγραφικές περιγραφές ή τις σαφέστερες εικαστικές αποδόσεις σε πραγματικό τρισδιάστατο χώρο. Στη Φλωρεντία της Αναγέννησης ο Lorenzo il Magnifico dei Medici, o Λορέντζο ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων και ο κλασικιστής λόγιος και ποιητής Angelo Poliziano, περιγράφουν μεταφορικά τη Villa Fiesole στην Τοσκάνη και τις τοπιακές διαμορφώσεις που τη συνοδεύουν, σαν ‘Αρκαδία’, αποδίδοντας έτσι στη Νεοπλατωνική Ακαδημία που συγκεντρωνόταν εκεί, την πολιτιστική ποιότητα της αρχαίας ελληνικής αναφοράς (Panofsky, 1983, σ. 348). 

Έχουμε έτσι μια πρώτη μεταφορά από ένα υποθετικό τοπίο σε ένα πραγματικό τοπίο, μεταφορά που στην συνέχεια των εποχών θα επαναλαμβάνεται συχνότατα, στη Δυτική ιστορία των τοπιακών διαμορφώσεων. Με τρόπο ανάλογο οι τοπιακές διαμορφώσεις του Stowe, στο Buckinghamshire της Αγγλίας, αφιερώνουν ένα τμήμα τους στα Ηλύσια Πεδία.


Εικόνα 2 (αριστερά): Τα ‘Ηλύσια Πεδία’ στις τοπιακές διαμορφώσεις του Stowe, στο Buckinghamshire της Αγγλίας, ως κατασκευασμένη ‘μεταφορά’ ενός αρχαίου ελληνικού μυθικού τοπίου. Το μικρό νεοκλασικό περίπτερο της εικόνας ονομάζεται ‘Ναός της Αρχαίας Αρετής’. Είναι αφιερωμένος στην πολιτιστική και πολιτική ‘αρετή’ των αρχαίων Ελλήνων και...
Εικόνα 3 (δεξιά): .περιλαμβάνει στο εσωτερικό του ανδριάντες του Επαμεινώνδα, του Λυκούργου, του Όμηρου και του Σωκράτη.

Τα συμπεράσματα είναι σαφή. 
Η συγκρότηση της ταυτότητας ενός τόπου, μιας κοινωνικής ομάδας, μιας πολιτιστικής ιστορικής περιόδου, ενός πολιτικού εγχειρήματος, απαιτούν βέβαια τη επιρροή στο συλλογικό φαντασιακό. Αλλά αυτή η συγκρότηση προτάσεων για τις συνθήκες ύπαρξής μας, φαίνεται πως ενισχύονται με πραγματικές, υλικές χωρικές αναφορές. Οι ασθενέστερες μάλλον από αυτές μπορούν να είναι εικονιστικές αναφορές παραστάσεων, οι ισχυρότερες μπορούν να αφορούν την κατασκευή και τη διαμόρφωση του τόπου, κτηρίων, τμημάτων πόλης, αστικού και εξωαστικού τοπίου. 
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο πως η ταυτότητα κοινωνικών, πολιτιστικών και πολιτικών προτάσεων συνδέεται με εμβληματικές αρχιτεκτονικές κατασκευές ή με αντίστοιχα εμβληματικές αναπλάσεις αστικών περιοχών και διαμορφώσεις τοπίου. Μη τολμώντας να αναφερθώ στον Παρθενώνα ή στην Αγία του Θεού Σοφία, που η ανέγερσή της ξεκινά την επαύριον μιας πολιτικής νίκης του Ιουστινιανού, θα προτιμήσουμε να υπενθυμίσουμε την κατασκευή του Φλωρεντινού Duomo, για να δοξάσει περισσότερο από την Παναγία των Λουλουδιών, την πολιτική και οικονομική ισχύ της πόλης, την αστική ανάπλαση του λόφου του Καπιτωλίου στη Ρώμη του Μανιερισμού, τη διαμόρφωση της πλατείας του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη της Αντιμεταρρύθμισης, τους κήπους των Βερσαλλιών στο Παρίσι του Βασιλιά Ήλιου (Μωραΐτης, 2015α). 
Στη νεότερη Ελλάδα, η ποθούμενη Δυτική ταυτότητα της πρωτεύουσας, μετά την οθωμανική κυριαρχία, θα δηλωθεί με ένα κλασικιστικό σχέδιο πόλης και με την κατασκευή εμβληματικών κλασικιστικών κτηρίων, όπως αυτά της Αθηναϊκής Τριλογίας.

6.Προτάσεις ‘φυσικού’ σχεδιασμού για την ενίσχυση της ταυτότητας δικτύων επισκεψιμότητας

Οι προτάσεις ‘φυσικού σχεδιασμού’ που ακολουθούν αντιστοιχούν σε σχεδιάσματα απείρως μικρότερου πολιτιστικού, πολιτικού και σχεδιαστικού βεληνεκούς από αυτά στα οποία μόλις αναφερθήκαμε. Αποτελούν σεμνές προτάσεις ενίσχυσης της ταυτότητας περιοχών που η επισκεψιμότητά τους στηρίζεται στην προσπάθεια συγκρότησης δικτύων περιήγησης. Δικτύων τα οποία, πέρα από τη διαδικασία οργάνωσής τους σε μεγάλη κλίμακα, σε κλίμακα εύρους περιοχής, επισημαίνονται με χαρακτηριστικές κατασκευές. 
Μικρές κατασκευές σήμανσης ή περιπτέρων, στο πρώτο παράδειγμα των οικολογικών πάρκων της Ευρυτανίας  ή υποδέχονται, στο δεύτερο παράδειγμα του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου, ένα κινούμενο σύστημα υποστήριξης της περιήγησης των επισκεπτών .


Εικόνα 4 (αριστερά): Δίκτυο επισκεψιμότητας στο οικολογικό πάρκο του Καρπενησιώτη στην Ευρυτανία.
Εικόνα 5 (δεξιά): Διαμόρφωση επισήμανσης σημείου στάσης σε σημείο αξιόλογης θέας, με στέγαστρο και κρήνη. Ανάλογες κατασκευές επαναλαμβάνονται σε πολλά σημεία αυτής και των άλλων διαδρομών, των δικτύων επισκεψιμότητας στα οικολογικά πάρκα της Ευρυτανίας, ενισχύοντας την αντίληψη της ενιαίας ταυτότητας των παρεμβάσεων.

6.1.Δίκτυα επισκεψιμότητας στα οικολογικά πάρκα της Ευρυτανίας

Η πρώτη πρόταση ξεκινά από τη διαπίστωση πως η επισκεψιμότητα τόπων ενδιαφέροντος είναι σημαντικό, σε πολλές περιπτώσεις να αφορά δίκτυα τόπων, παρά εντοπισμένα σημεία επίσκεψης. Επιχειρεί, για τον λόγο αυτό να παράγει και να ενεργοποιήσει ανάλογα δίκτυα στις περιοχές των τεσσάρων οικολογικών πάρκων της Ευρυτανίας. Επεκτείνει, με την έννοια αυτή χωρικά, την προσπάθεια προώθησης της ταυτότητας της περιοχής και του τουριστικού της ενδιαφέροντος, συνεχίζοντας την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει με την κίνηση προσέλκυσης θερινών επισκεπτών από τον δήμο Καρπενησίου και η οποία είχε δημοσιοποιηθεί με την προβολή του χαρακτηριστικού διαφημιστικού μηνύματος «το δικό μου νησί είναι το Καρπενήσι». 
Το εγχείρημα επέκτασης της τουριστικής κίνησης στα τέσσερα χαρακτηρισμένα οικολογικά πάρκα του νομού, είχε ως αφετηρία του τον ορισμό διαδρομών προσέγγισης οι οποίες απευθύνονταν τόσο σε εποχούμενους επισκέπτες όσο και σε επισκέπτες με ενδιαφέρον για την ορεινή πεζοπορία, τη χρήση ποδηλάτου ή την έφιππη περιήγηση.

Η αρχική αυτή κίνηση σχεδιασμού ενίσχυσε άμεσα τη βεβαιότητα των μελετητών, πως η σύνδεση των επιμέρους σημείων ενδιαφέροντος παρήγαγε ένα πλέγμα τόπων, ικανό να προωθήσει την αναγνώριση της ορεινής περιοχής, πέραν του αρχικού επιδιωκόμενου στόχου της απλής αναβάθμισης της τουριστικής δραστηριότητας. Πολύ περισσότερο, προσέφερε στην Ευρυτανία τη δυνατότητα να προβληθεί ως πολιτισμικό τοπίο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, με ουσιώδη συμμετοχή στην ιστορία της ορεινής κεντρικής Ελλάδας. Ως περιοχή δηλαδή η οποία, πέρα από το αξιολογότατο φυσικό περιβάλλον της, αποτελεί πεδίο εγγραφής ιδιαίτερων, επίσης σημαντικών πολιτισμικών μορφωμάτων, που την χαρακτηρίζουν σε όλο το εύρος της ιστορίας των μέσων και των νεότερων χρόνων. 
Αλλά αυτή η επικύρωση της πολιτισμικής σημασίας του τόπου, αναφέρεται ακριβώς στην πολιτική ενίσχυσης της ‘αξιοπρέπειας της κατοίκησης’, στην πολιτική ενίσχυσης της σημασίας που ο τόπος αυτός διαθέτει για τους κατοίκους του.

Σε επίπεδο ‘φυσικού σχεδιασμού’ μικρότερης κλίμακας, η πρόταση περιέλαβε μια σειρά από στοιχεία σήμανσης και μικρές κατασκευές ημιυπαίθριου κύρια χαρακτήρα, οι οποίες αναλάμβαναν να προσφέρουν σημεία ανάπαυσης και κατόπτευσης του χώρου για τους επισκέπτες. Το κοινό σχεδιαστικό ύφος, η κοινή αισθητική που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις κατασκευές και το κυριότερο, η επανάληψη κάθε μιας από αυτές σε περισσότερα από ένα σημεία των διαδρομών, που διαθέτουν χαρακτηριστικά ανάλογα, σκοπό έχει να παράγει μια κοινή ενιαία ‘εικόνα ταυτότητας’, ‘brand image’, για την κάθε διαδρομή χωριστά και για όλες τις διαδρομές στο σύνολό τους.

6.2.Φιλοξενία επισκεπτών εν κινήσει

Η δεύτερη πρόταση αφορά την ενίσχυση της ταυτότητας όχι των υπαίθριων τόπων που συσχετίζονται με το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου, αλλά την ενίσχυση της ταυτότητας αυτής της ίδιας της σιδηροδρομικής περιήγησης, η οποία μπορεί να συνδέει είτε σημεία πολιτισμικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, είτε σημεία φυσικού τοπιακού ενδιαφέροντος. Στο πλαίσιο της πρότασης αυτής σχεδιάζονται σιδηροδρομικά βαγόνια για τη ξενάγηση των επισκεπτών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ή για την εκπαίδευση ομάδων μαθητών ή πανεπιστημιακών σπουδαστών. 
Επιπλέον σχεδιάζεται μια σειρά από μικρές μεταφερόμενες μονάδες διανυκτέρευσης, για τη δημιουργία ‘στιγμιαίων’ εγκαταστάσεων φιλοξενίας - ‘instant camps’, σε σημεία ενδιαφέροντος. Είναι προφανές πως η ίδια η παραδοξότητα της πρότασης θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό στοιχείο προώθησής της. Το ουσιαστικότερο εντούτοις ενδιαφέρον της συνδέεται με την εξαιρετική έμφαση του στοιχείου της κίνησης, το οποίο άλλωστε δικαιολογεί και το πρώτο τμήμα του τίτλου τη εργασίας «Κατοικία εν κινήσει» που ολοκληρώνεται με την επεξήγηση «(Ανα)-βιώνοντας το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου». 
Εν προκειμένω, με πολύ μεγαλύτερη έμφαση από ότι στο παράδειγμα της ‘Ραετινής - Rhaetian’ σιδηροδρομικής γραμμής, στις Ανατολικές Ελβετικές Άλπεις ή της αναβίωσης της σιδηροδρομικής γραμμής της κεντρικής και νότιας Πελοποννήσου, με τον χαρακτηρισμό της ως μνημείο της Unesco (βλ. προηγούμενες αναφορές), η έννοια του δικτύου κίνησης εντείνεται, καθώς ο επισκέπτης δεν κινείται απλά σε ένα οδικό δίκτυο, δεν κινείται καν σε ένα αυστηρά συγκροτημένο δίκτυο όπως το σιδηροδρομικό. Κατοικεί το δίκτυο, κατανέμοντας το ενδιαφέρον του αφενός στην ίδια τη διαδρομή και αφετέρου στα σημαντικά σημεία στάσης.


Εικόνες 6,7 και 8: «Κατοικία εν κινήσει. (Ανα)-βιώνοντας το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου» Η ενεργοποίηση τμήματος της σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου και τα σημαντικά σημεία επίσκεψης (επάνω) και η δημιουργία, σε σημεία ενδιαφέροντος, ‘στιγμιαίων’ εγκαταστάσεων φιλοξενίας - ‘instant camps’, από μικρές μεταφερόμενες μονάδες διανυκτέρευσης που μεταφέρονται με τον συρμό (κάτω).

7.Καταληκτικά

Η εισήγηση επιμένει σε τρεις σημαντικές παρατηρήσεις οι οποίες συνδέονται με την προσπάθεια συγκρότησης, ανάδειξης και προώθησης της ταυτότητας τόπων.
Η πρώτη αφορά την έκταση και τις πιθανές διαφοροποιήσεις του ενδιαφέροντος ανάλογων προσεγγίσεων. Ενδιαφέρον το οποίο μπορεί να συνδέεται, όχι μόνο με την οικονομική σκοπιμότητα του εγχειρήματος, αλλά επίσης με την πρόθεση ενίσχυσης του θετικού αισθήματος των τοπικών πληθυσμών για τις πόλεις ή τις περιοχές κατοίκησής τους. 
Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η αρχική σκοπιμότητα ενίσχυσης της ταυτότητας του τόπου, οικονομικού ενδιαφέροντος ή πολιτικής κατεύθυνσης, συναρτημένης με ότι αποκαλέσαμε ‘αξιοπρέπεια της κατοίκησης’, σίγουρο είναι πως η ταυτότητα αυτή συνδέεται αναπόδραστα με τη γνώση και πιθανότατα με την επαναδιαπραγμάτευση του ιστορικού υποβάθρου των πόλεων και των περιοχών αναφοράς. Με τον επαναπροσδιορισμό του ιστορικού πολιτισμικού ή πολιτιστικού ενδιαφέροντος περιοχών, όπως η ελληνική Αρκαδία για παράδειγμα.
Με συνολικότερο τρόπο μπορούμε, ισχυρίζεται η δεύτερη σημαντική παρατήρηση της εισήγησης, να προωθήσουμε την ταυτότητα περιοχών προσδιορίζοντας δίκτυα επισκεψιμότητας ή πόλεων, εντάσσοντας τις σε ανάλογα δίκτυα. Υποδεικνύεται επιπλέον σε σχέση με την οργάνωση δικτύων επισκεψιμότητας η συσχέτισή τους με συγκροτημένα ήδη δίκτυα, όπως δίκτυα σιδηροδρόμου που μπορεί να αποτελούν αυτά τα ίδια αντικείμενο ενδιαφέροντος ή δίκτυα ναυσιπλοΐας, συναρτημένα προφανώς με σημεία ελλιμενισμού ή με σημεία επίσκεψης και δίκτυα χερσαίου χαρακτήρα. Η συγκρότηση ανάλογων δικτύων σημειώσαμε, μπορεί να διασπά τους φραγμούς των κρατικών συνόρων και να επιζητεί συνάψεις φυσικού τοπίου ή πολιτισμικών και πολιτιστικών συσχετισμών σε επίπεδο δια-κρατικής, δι-εθνικής συνεργασίας, στηριγμένη είτε στην ομοιότητα και συμπληρωματικότητα των γεωγραφικών φυσικών χαρακτηριστικών είτε σε σχέσεις ιστορικής τάξης.

Η τρίτη σημαντική παρατήρηση της εισήγησης επιμένει στη σημασία του φυσικού σχεδιασμού για τη συγκρότηση και ανάδειξη της ταυτότητας του τόπου, των πόλεων ή των περιοχών. Ο φυσικός σχεδιασμός, ισχυρίζεται η εισήγηση, όχι μόνο σε επίπεδο αφαιρετικής στρατηγικής μεγάλης κλίμακας εφαρμογής, αλλά επίσης ως φυσικός σχεδιασμός αρχιτεκτονικών αντικειμένων και κτηρίων, αστικών αναπλάσεων ή διαμορφώσεων τοπίου, προσφέρει τις εποπτικές συνθήκες για την ενίσχυση του συλλογικού φαντασιακού, ορίζοντας ή επαναπροσδιορίζοντας τους ιστορικούς συσχετισμούς της συλλογικής μνήμης. 
Σε σχέση με τη συνολικότερη αυτή διατύπωση η εισήγηση προσφέρει δυο παραδείγματα φυσικού σχεδιασμού, στα οποία συμμετείχε ο συγγραφέας της και στα οποία κοινό μάλλον στοιχείο αποτελεί ο φυσικός καθορισμός της διαδρομής επίσκεψης, είτε ως ακολουθίας σημείων είτε ως εμπειρίας διαρκούς ταξιδιωτικής κίνησης.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


(1)  Σε όλο το εύρος του κειμένου το επίθετο ‘πολιτιστικός’ χρησιμοποιείται ως αντίστοιχο των όρων ‘civilization- civilisation-Zivilisation’, που περιγράφουν τον κεντρικά συγκροτημένο και θεσμοθετημένο ‘αστικό’ πολιτισμό, όπως αυτόν που αντιστοιχεί στις νεότερες ‘αναπτυγμένες Δυτικές κοινωνίες ή στις καταγωγικές για αυτές κοινωνίες της αρχαίας Ρώμης και αρχαίας Αθήνας. Το επίθετο ‘πολιτισμικός’, αντίθετα, χρησιμοποιείται ως αντίστοιχο των όρων ‘culture-Kultur’, περιγράφοντας τον πολιτισμό γενικά, είτε προέρχεται από κεντρικά συγκροτημένες κοινωνίες, όπως αυτές στις οποίες αναφέρεται ο όρος ‘πολιτιστικός’, είτε προέρχεται από κοινωνικές ομάδες περιφερειακών, μη Δυτικών πολιτισμών, είτε από κοινότητες της Δυτικής παράδοσης, είτε ακόμη και από κοινωνικές ομάδες του σύγχρονου κοινωνικού περιθωρίου.
(2) Για τη σχέση του ρήματος ‘λανθάνω’ και της απόρριψης της λανθάνουσας, κρυμμένης συνθήκης με την ‘αλήθεια’, βλέπε και το αντίστοιχο κείμενο του M. Heidegger (1984, σσ. 311-341).
(3)  Από την περίοδο δηλαδή της αναφοράς στην Αρκαδία του Πόπλιου Βεργιλίου Μάρωνα, γνωστότερου ως Βιργιλίου, στο έργο του Εκλογές - Eclogues, κατά τον πρώτο ήδη αιώνα π.Χ. Αλλά το ενδιαφέρον για την Αρκαδία εντείνεται κατά την Αναγέννηση, για να διατηρηθεί αμείωτο, τουλάχιστον ως την εποχή του Ρομαντισμού (Panofsky, 1983, σσ. 340-367).
(4)  Στο προηγούμενο κείμενο αναφοράς, ο Erwin Panofsky επεξηγεί πως οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Πολύβιος διέθεταν μια μάλλον αρνητική αντίληψη για την Αρκαδία που αναβαθμίζεται ριζικά από τον Βιργίλιο, ο οποίος ‘μεταφέρει’, στον υποθετικό τόπο της Αρκαδίας που δε γνωρίζει, ‘μεταφυτεύει’ κατά την χαρακτηριστική διατύπωση του Panofsky, τα ιδανικά χαρακτηριστικά των τόπων που περιγράφονται στα Ειδύλλια του Θεόκριτου (Panofsky, 1983, σσ. 344-345).
(5) Πρόταση που βρίσκεται σε εξέλιξη.
(6) Αγγλική μετάφραση του τίτλου της Ελληνικής συμμετοχής και της έκδοσης που τη συνόδευε, The dispersed urbanity of the Aegean archipelago (Κοτζιά κ.ά. (επιμ.), 2006).
(7) Πρόταση που σχεδιάστηκε από τον συγγραφέα της εισήγησης, σε συνεργασία με τον Αναπληρωτή Καθηγητή ΕΜΠ Γιώργο Γιαννίτσαρη, για τον δήμο Καρπενησίου. Ολοκληρώθηκε το 2014.
(8) Πρόκειται για τη διπλωματική εργασία των σπουδαστών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, Τακόπουλου Μιχάλη και Πετρόγγονα Μιχαήλ-Μάριου, με θέμα «Κατοικία εν κινήσει: (Ανα)-βιώνοντας το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου», με επιβλέποντες καθηγητές τους Κ. Μωράΐτη και Δ. Παπαλεξόπουλο και σύμβουλο καθηγητή τον Π. Βασιλάτο η οποία ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2015.

Βιβλιογραφία
Ελληνόγλωσση

  • Deleuzes, G. και Guattari, F. (2004) Τι είναι Φιλοσοφία;, Αθήνα: εκδ. Καλέντης.
  • Κοτζιά, Κ. κ.ά. (επιμ.) Το Αιγαίο: Μια διάσπαρτη πόλη - 10η Διεθνής Έκθεση Αρχιτεκτονικής Μπιενάλε Βενετίας - Ελληνική Συμμετοχή, Αθήνα: έκδ. Υπ. Πολιτισμού και εκδ. οίκου Futura.
  • Μεντεκίδου, Α. (2016) Territory Branding και Οργάνωση Δικτύων Τοπιακής Φυσιογνωμίας: Ανάδειξη του Θαλάσσιου Τοπίου του Αιγαίου. Διπλωματική εργασία, Δ.Π.Μ.Σ. Αρχιτεκτονική - Σχεδιασμός του Χώρου. Αθήνα: Ε. Μ. Πολυτεχνείο - Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.
  • Μωραΐτης, Κ. (2015α) Το τοπίο, πολιτιστικός προσδιορισμός του τόπου. Αθήνα: Εκδ. Σιδέρης.
  • Μωραΐτης, Κ. (2015β) «Ανταγωνιστική ταυτότητα της χώρας και η θαλάσσια φυσιογνωμία της», στο Μουτζούρης Κ. (επιμ.), Τουριστικοί λιμένες, μαρίνες. Εισηγήσεις. Αθήνα: Εργαστήριο Λιμενικών Έργων Ε.Μ.Π., σ. 231 - 238.
  • Νούτσος, Π. (1979) Ουτοπία και ιστορία.η ιστορική διάσταση των ουτοπικών σχεδιασμάτων του T. Campanella και του Fr. Bacon, Αθήνα: εκδ. Κέδρος.

Ξενόγλωσση
  • Heidegger, M. (1984) ‘Aletheia’, στο Essais et Confirences, σσ. 311-341, Paris: editions Gallimard. 
  • Panofsky, E. (1983) ‘Et in Arcadia Ego: Poussin and the Elegiac Tradition’, στο Meaning in the Visual Arts, σσ. 340-367, Middlesex: Penguin Books.
*Δεύτερο Πανελλήνιο Συνέδριο Marketing & Branding Τόπου, Λάρισα 31 Μαρτίου-2 Απριλίου 2017

Η προβολή της Ελληνικής Ταυτότητας μέσα από τα θεματικά φυλλάδια του ΕΟΤ: Μιά σημειωτική ανάλυση

$
0
0
#ΕΥΘΥΜΙΑ ΣΟΥΖΑΝΑ ΓΑΒΡΙΗΛ
Υποψήφια διδάκτωρ Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Το τουριστικό φυλλάδιο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα υλικά στο σχεδιασμό και την προώθηση του τουριστικού προϊόντος.Οποιοδήποτε και αν είναι το προϊόν ή η υπηρεσία που προωθείται, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ενημερωτικό φυλλάδιο κάποιας μορφής. Το τουριστικό φυλλάδιο αποσαφηνίζει την υπόσχεση του τουριστικού φορέα προς τον αγοραστή. 
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, υπάρχει απόλυτη ανάγκη να διασαφηνίζεται με ακρίβεια η περιγραφή του προϊόντος. Το περιεχόμενο των τουριστικών φυλλαδίων αποτελείται κατά κύριο λόγο από εικόνες, οι οποίες συνοδεύονται από μικρά κείμενα πληροφοριακού χαρακτήρα (Gardner, Κορρές & Αρακόπουλος, 2001). 
Η σημειωτική ανάλυση της τουριστικής εικόνας και η έθνο- σημειωτική μελέτη των τουριστικών υλικών κρίνεται απαραίτητη για την κατανόηση των μυθολογιών και ιδεολογιών πάνω στις οποίες στηρίζεται η σύνθεση και η συγγραφή τους (Morgan & Pritchard, 1998). 

Έτσι, στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αναλυθούν σημειωτικά τα επίσημα τουριστικά φυλλάδια του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και μέσα από τη σημειωτική ανάλυση των φυλλαδίων θα αναζητηθεί ο τρόπος προβολής και δόμησης της ελληνικής ταυτότητας. 
Θα μελετηθούν τρία από τα συνολικά επτά επίσημα φυλλάδια, τα οποία βρίσκονται στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Τουρισμού. Η επιλογή των φυλλαδίων έγινε τυχαία, λόγω της περιορίσμενης έκτασης που έχουμε στη διάθεσή μας. Συγκεκριμένα, θα μελετηθεί το φυλλάδιο του αστικού, του θρησκευτικού και του γαστρονομικού τουρισμού. Η μέθοδος με την οποία αναλύονται τα τρία φυλλάδια προκύπτει από τη θεωρεία ανάλυσης των εικόνων και ανάλυσης του κειμένου, κατά τους Barthes (1997) και Greimas (1966), βάσει της οποίας εντοπίζονται οι σημασιολογικές ισοτοπίες, δηλαδή οι ομάδες λέξεων και φράσεων με κοινό σημασιολογικό περιεχόμενο ώστε να βρεθεί η εσωτερική οργάνωση του κειμένου και οι ιδιαίτεροι σημασιολογικοί κώδικες που προβάλλονται.

1.Εισαγωγή
Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αναλυθούν σημειωτικά τα επίσημα τουριστικά φυλλάδια του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ ) και μέσα από τη σημειωτική ανάλυση των φυλλαδίων θα αναζητηθεί ο τρόπος προβολής και δόμησης της Ελληνικής ταυτότητας. Παράλληλα με τη σημειωτική ανάλυση, περιγράφεται η γενικότερη δομή των τουριστικών φυλλαδίων και γίνονται παρατηρήσεις τεχνικής δόμησης (σελιδοποίηση, χρώματα, σκίτσα και μέγεθος φωτογραφιών). Το corpus ανάλυσης της έρευνας είναι τα εξής τουριστικά φυλλάδια του ΕΟΤ: Διάλλειμα στην πόλη, Θρησκευτικός Τουρισμός, Γαστρονομία.
Θα μελετηθούν τρία από τα συνολικά επτά επίσημα φυλλάδια, τα οποία βρίσκονται στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Τουρισμού . Τα τουριστικά φυλλάδια αποτελούν επίσημες εκδόσεις του Υπουργείου Τουρισμού και είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική μορφή, στην επίσημη ιστοσελίδα του (www.visitgreece.gr). Στην επίσημη ιστοσελίδα, υπάρχουν φυλλάδια που αναφέρονται και προβάλλουν διαφορετικές μορφές τουρισμού, όπως: Διάλλειμα στην πόλη (City Break), Πολιτισμικός Τουρισμός (Culture), Συνεδριακός Τουρισμός (Meetings), Θρησκευτικός Τουρισμός (Religious Tourism), Περιηγητικός Τουρισμός (Touring), Ναυτικός Τουρισμός (Nautical Tourism), Γαστρονομία (Gastronomy). Η επιλογή των τριών φυλλαδίων έγινε τυχαία.

2.Μεθοδολογία ανάλυσης
Η μέθοδος με την οποία αναλύονται τα τρία φυλλάδια προκύπτει από τη θεωρεία ανάλυσης των εικόνων και ανάλυσης του κειμένου, κατά τους Barthes και Greimas αντίστοιχα (Barthes, 1997 και Greimas, 1966). Οι δύο θεωρίες (Barthes και Greimas) χρησιμοποιούνται συνδυαστικά με σκοπό τη μεγαλύτερη ακρίβεια και εγκυρότητα στα αποτελέσματα της έρευνας (τριγωνοποίηση). Πρόκειται για ένα μεικτό μοντέλο ανάλυση εικόνας και λόγου, όπως προτείνεται από τη Χριστοδούλου (2003). Συγκεκριμένα ο Barthes (1997), ως προς την ανάλυση της εικόνας, προτείνει δύο επίπεδα ανάλυσης. Το κυριολεκτικό και συνειρμικό. Ωστόσο, υποστηρίζει πως παράλληλα υπάρχει πάντα και το λεκτικό γλωσσικό μήνυμα. Η ανάλυση των παραπάνω μηνυμάτων μάς βοηθά στην κατανόηση του συστήματος της εικόνας. Από την άλλη, ο Greimas (1966) στη δομική του σημασιολογία, αναλύει το λογοτεχνικό κείμενο με βάση την εξής τεχνική: Εντοπίζονται, αρχικά διαισθητικά και στη συνέχεια με συστηματικότητα, οι σημασιολογικές ισοτοπίες, δηλαδή οι ομάδες λέξεων και φράσεων με κοινό σημασιολογικό περιεχόμενο. Εξετάζοντας αυτές τις γλωσσικές ομάδες έτσι ώστε να βρεθεί η εσωτερική οργάνωση του κειμένου, προκύπτουν δομημένα σημασιολογικά σύνολα τα οποία ονομάζει κώδικες (Χριστοδούλου, 2003; Wang, 2000).
Στη παρούσα έρευνα, οι εικόνες, συγκεκριμένα οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στα τουριστικά φυλλάδια θα αναλυθούν κατά το μοντέλο ανάλυσης του Barthes (1997), ενώ τα κύρια γλωσσικά μηνύματα, όπως λεζάντες, τίτλοι και υπότιτλοι, θα ομαδοποιηθούν σε σημασιολογικά σύνολα με σκοπό να καταγραφούν οι σημασιολογικοί κώδικες στους οποίους μας παραπέμπουν, αναφορικά, πάντα με τον στόχο που καλείται να εκπληρώσει το κάθε φυλλάδιο.
Για την βαθύτερη κατανόηση της δομής των φυλλαδίων, σχεδιάστηκαν δύο τύποι πινάκων. Ο πρώτος τύπος πίνακα περιγράφει το κάθε φυλλάδιο στο σύνολο και τη γενικότερη δομή και σχεδίασή του. Συγκεκριμένα καταγράφει τον τίτλο του τουριστικού φυλλαδίου, τα περιεχόμενά του, τις υποενότητες στις οποίες αρθρώνεται, τον τίτλο της κάθε υποενότητας ή το κύριο γλωσσικό μήνυμα που φέρει και τέλος των αριθμό εικόνων που περιλαμβάνονται στη καθεμιά. Ο δεύτερος τύπος πίνακα επικεντρώνεται στη περιγραφή της κάθε εικόνας ξεχωριστά. Συγκεκριμένα, δηλώνεται ο αύξων αριθμός της εικόνας, το είδος της εικόνας, αν έχει λεζάντα ή όχι, δίνεται η περιγραφή της εικόνας, με βάση το μοντέλο ανάλυσης των σημασιολογικών κωδίκων. Ο αριθμός των σημασιολογικών κωδίκων, στο σύνολο των τριών φυλλαδίων που μελετήθηκαν, είναι 17.

3.Θεωρητικό Πλαίσιο
Ο ορισμός του τουρισμού παρουσιάζει επίμονες και σοβαρές δυσκολίες για τους μελετητές του, κυρίως λόγω του άυλου χαρακτήρα του που καθιστά δύσκολη την εκτίμηση του αντίκτυπού του στην οικονομία και τη γενικότερη ανάπτυξη και εξέλιξη μιας χώρας. Στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία, ωστόσο έχουν καταγραφεί πολλοί ορισμοί της έννοιας του τουρισμού. Κοινό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των προτεινόμενων ορισμών είναι ότι συνδέεται με την τάση του ανθρώπου για επικοινωνία, ψυχαγωγία και απόκτηση νέων εμπειριών μέσα από κάποιον ταξιδιωτικό προορισμό. Ο πρώτος ορισμός δόθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού (Π.Ο.Τ.) , περιγράφοντας τον τουρισμό ως μια σειρά από δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, με βάση τον ορισμό που προτείνεται από τον Π.Ο.Τ, ο τουρισμός αποτελείται από δραστηριότητες ατόμων που ταξιδεύουν και που διαμένουν σε μέρη διαφορετικά από το σύνηθες περιβάλλον τους, με σκοπό την ανάπαυση, την άσκηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων κ.ά. για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει το ένα έτος. Ο όρος «σύνηθες περιβάλλον» χρησιμοποιείται για να εξαιρεθούν από τον εν λόγω ορισμό τα συχνά ταξίδια εντός των περιοχών της συνηθισμένης διαμονής ή εργασίας ή άλλα ταξίδια ρουτίνας.

Πιο συγκεκριμένα, ο τουρισμός των ειδικών ενδιαφερόντων αποτελεί μια εξειδικευμένη μορφή τουρισμού που προϋποθέτει τη μετακίνηση (ομαδική ή ατομική) ατόμων που θέλουν να αναπτύξουν τα ειδικά τους ενδιαφέροντά τους ή να επισκεφτούν μέρη με συγκεκριμένο σκοπό (λόγοι υγείας, επαγγελματικοί λόγοι, κτλ.). Παρακάτω παρατίθενται μερικές από τις επιμέρους μορφές του τουρισμού των ειδικών ενδιαφερόντων, χωρίς να αποκλείεται και η ύπαρξη επιπλέον υπό-μορφών (Λαγός, 2005), όπως: τουρισμός πόλεων, θρησκευτικός, γαστρονομικός, συνεδριακός κ.α.

4.Σημειωτική ανάλυση Φυλλαδίου ""Διάλλειμα στην πόλη”
Στόχος του φυλλαδίου είναι να αναδειχθεί το διάλλειμα μέσα στην πόλη. Η δομή του φυλλαδίου ξεκινάει με σαφή αναφορά στον στόχο ήδη από τον τίτλο, στην εισαγωγική διαφάνεια. Το διάλλειμα ξεκινάει από την πόλη της Αθήνας και συνεχίζει στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Δεν γίνεται αναφορά σε άλλη πόλη της Ελλάδας παρά μόνο στηνπρωτεύουσακαιτηναμέσως μεγαλύτερη πόλη (Θεσσαλονίκη). 
Θα μπορούσε να είχε γίνει αναφοράκαισεάλλεςμεγάλες πόλεις της χώρας. 

Το διάλλειμμα στην Αθήνα δομείται ως εξής:
1.Γενική περιγραφή της πόλης
2.Αναφορά στο ιστορικό της παρελθόν
3.Αναφορά στο σημερινό της πρόσωπο
4.Σύνδεση παλιού και νέου
5.Αναφορά στα περίχωρα
6.Χαλάρωση μέσα στην πόλη
7.Απόλαυση μέσα στην πόλη

Στη συνέχεια, ακολουθεί το διάλλειμα στη πόλη της Θεσσαλονίκης, το οποίο αρθρώνεται ως εξής:
1.Εξερεύνηση της πόλης
2.Χαλάρωση και διασκέδαση μέσα στην πόλη
3.Νυχτερινή ζωή

Είναι φανερό ότι ο χώρος που δίνεται στην Αθήνα είναι πολύ μεγαλύτερος συγκριτικά με τη Θεσσαλονίκη, επιλογή που δικαιολογείται λόγω της σημαντικότητας της Αθήνας, ως πρωτεύουσας. Αρχικός στόχος του φυλλαδίου είναι να προβάλλει την έννοια του διαλλείματος στις δύο αυτές πόλεις. Ας εξετάσουμε κατά πόσο το πετυχαίνει. Γίνονται αρκετές αναφορές στη νυχτερινή ζωή, στα περίχωρα των πόλεων (παραλίες, τουριστικά θέρετρα, κτλ.), σε πολιτιστικά γεγονότα κ.ά. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φωτογραφίες που αντιπροσωπεύουν τα παραπάνω. Από τις συνολικά 63 φωτογραφίες του φυλλαδίου, οι 31 (23%) προβάλλουν την έννοια της χαλάρωσης, της διασκέδασης και του διαλλείματος.

Επιπλέον τα αντίστοιχα γλωσσικά μηνύματα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες, ενισχύουν δυναμικά την έννοια του διαλλείματος. Συχνή είναι η χρήση ρημάτων όπως χαλάρωσε, διασκέδασε, εξερεύνησε αλλά και αναφορές σε χαρακτηριστικά της πόλης που προβάλλουν τη διασκέδαση, π.χ. πόλη που ποτέ δεν κοιμάται κτλ. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν αναφορές σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους, αφού βρισκόμαστε στην περιγραφή των δύο πόλεων. Έτσι, λοιπόν, από τεχνική άποψη, θα λέγαμε πως ο στόχος του φυλλαδίου επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Σε δεύτερο επίπεδο, ενδιαφέρον έχει να μελετήσουμε κατά πόσο ο παραπάνω στόχος κατορθώνεται μέσα από την αναφορά σε συγκεκριμένους εννοιολογικούς και σημασιολογικούς κώδικες που προβάλλονται κάθε φορά και σε κάθε φωτογραφία. Από την ανάλυση του φυλλαδίου προέκυψε ότι οι σημασιολογικοί κώδικες που πρωτοστατούν είναι ο μνημειακός, ο πολεοδομικός/αρχιτεκτονικός και ο κώδικας του ελεύθερου χρόνου. Στη συνέχεια, ακολουθούν οι σημασιολογικοί κώδικες του φυλλαδίου στο σύνολό τους και ο αριθμός των αναφορών που γίνονται για τον καθένα:

Μνημειακός κώδικας: 29 αναφορές, (30%) του συνόλου των αναφορών.
Κώδικας ελεύθερου χρόνου/διασκέδασης: 22 αναφορές, (23%) επί των αναφορών.
Κώδικας φυσικού περιβάλλοντος: 11 αναφορές. Συνολικά (12%) των αναφορών.
Πολεοδομικός/αρχιτεκτονικός κώδικας: 9 αναφορές, (9%) επί του συνόλου των αναφορών.
Κώδικας πολιτισμού: 7 αναφορές. Οι αναφορές σε κώδικες πολιτισμού αγγίζουν το (7%) στον συνολικό αριθμό τους.
Μουσειακός κώδικας: 4 αναφορές, (4%) στο σύνολο των αναφορών.
Ιστορικός κώδικας: 3 αναφορές. Οι αναφορές σε ιστορικούς κώδικες, κυρίως σε ιστορικά κτίρια, φτάνουν στο (3%) επί του συνολικού.
Θρησκευτικός κώδικας: 3 αναφορές, (3%) το σύνολο των αναφορών.
Γαστρονομικός κώδικας: 2 αναφορές. Συνολικό ποσοστό (2%) επί του συνόλου.
Αθλητικός κώδικας: 2 αναφορές. Ποσοστό (2%) επί των συνολικών αναφορών.
Κώδικαςμετακίνησης: 1 αναφορά. Μόλις (1%) στο σύνολο των συνειρμικών κωδίκων.
Κώδικαςθετικών συναισθημάτων: 1 αναφορά, (1%) στο σύνολο των κωδίκων.
Κώδικαςπροσωπικής δημιουργίας: 1 αναφορά. Συνολικό ποσοστό (1%) επί του γενικού
συνόλου των αναφορών.
Κώδικαςσυγκεκριμένου χρόνου: 1 αναφορά, (1%) επί του συνολικού αριθμού αναφορών.
Κώδικαςζωικού βασιλείου: 1 αναφορά. Στο (1%) του συνόλου των αναφορών.

5.Σημειωτική ανάλυση Φυλλαδίου “Θρησκευτικός Τουρισμός”
Η ανάλυση της θρησκευτικότητας, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι εκφράζεται μέσα από πολλά στοιχεία του πολιτισμού, όπως αρχιτεκτονήματα (εκκλησίες, μοναστήρια), αντικείμενα τέχνης (ψηφιδωτά) αλλά και θρησκευτικές συνήθειες και παραδοσιακά τελετουργικά (Leone, 2011). Το φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού είναι μικρότερο σε μέγεθος από το φυλλάδιο Διάλλειμα στην πόλη. Αποτελείται από 13 διαφάνειες και συνολικά 38 φωτογραφίες. Η δόμησή του είναι παρόμοια με το φυλλάδιο Διάλλειμα στην πόλη. Διακρίνεται σε ενότητες και κάθε ενότητα φέρει έναν τίτλο και συχνά και έναν υπότιτλο. 

Συγκεκριμένα οι ενότητες στις οποίες αρθρώνεται το φυλλάδιο είναι οι εξής:
1.Θρησκευτικός Τουρισμός (εξώφυλλο)
2.Το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας
3.Όρος Άθως
4.Μετέωρα
5.Απόστολος Παύλος
6.Τα μοναστήρια
7.Πάτμος
8.Οι εκκλησίες

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των φωτογραφιών του φυλλαδίου είναι ότι καμιά δεν έχει λεζάντα, χαρακτηριστικό που καθιστά αδύνατο τον προσδιορισμό των εκκλησιών ή των μοναστηριών που προβάλλονται κάθε φορά. Οι φωτογραφίες που επιλέγονται είναι όλες ρεαλιστικές και τραβηγμένες σε πρωινές ώρες ώστε να είναι ευδιάκριτο το περιεχόμενό τους. Ακόμα, παρατηρείται η έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας στις φωτογραφίες. Οι συντάκτες του φυλλαδίου επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στο θρησκευτικό στοιχείο. Τέλος, το φυλλάδιο δεν φέρει έναν ιδιαίτερο τίτλο, όπως γίνεται στο προηγούμενο αλλά μας δηλώνει εξ αρχής το περιεχόμενο και τον στόχο του, δηλαδή την περιγραφή του θρησκευτικού τουρισμού στη χώρα. Συνοπτικά, βάσει του φυλλαδίου, ο θρησκευτικός τουρισμός, στην Ελλάδα, αρθρώνεται μέσα από:

Την περιγραφή των μοναστηριών,
των εκκλησιών,
των θρησκευτικών μονών της χώρας καθώς και
την περιγραφή ιδιαίτερων θρησκευτικών τόπων (Όρος Άθως, Μετέωρα).

Μνημονεύονται μεμονωμένα παραδείγματα από όλα τα παραπάνω, όπως μοναστηριακά συγκροτήματα στα Μετέωρα και στο Όρος Άθως, εκκλησίες της χώρας, η μονή της Αποκάλυψης, κτλ. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στον Απόστολο Παύλο και την πορεία του.

Σε επίπεδο συνειρμικών κωδίκων, είναι αναμενόμενο ότι πρωτοστατεί ο θρησκευτικός κώδικας. Ακολουθεί ο πολεοδομικός και αρχιτεκτονικός κώδικας, καθώς παρουσιάζονται με ευκρίνεια οι διάφορες εκκλησίες και τα μοναστήρια και ο τρόπος που είναι χτισμένα. Τέλος, τα μοναστήρια είναι τοποθετημένα πάντα μέσα σε περιβάλλοντα εξωτερικού χώρου, περιγράφοντας, παράλληλα και φυσικά τοπία της Ελλάδας (κώδικας φυσικού περιβάλλοντος).

Συγκεκριμένα οι σημασιολογικοί κώδικες που αναφέρονται στο φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού, είναι οι εξής:
Θρησκευτικός κώδικας: 32 αναφορές στο σύνολο των αναφορών σε συνειρμικούς κώδικες (38%).
Πολεοδομικός/αρχιτεκτονικός κώδικας: 30 αναφορές στο σύνολο των αναφορών στους κώδικες (35%).
Κώδικας φυσικού περιβάλλοντος: 15 αναφορές επί του συνολικού αριθμού αναφορών (18%).
Μνημειακός κώδικας: 6 αναφορές επί του συνολικού αριθμού αναφορών (7%).
Κώδικας τέχνης: 1 αναφορά επί του συνολικού αριθμού (1%).
Τελετουργικός κώδικας: 1 αναφορά στο σύνολο των αναφορών των σημασιολογικών κωδίκων (1%).

Οι σημασιολογικοί κώδικες που προβάλλονται είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με το προηγούμενο. Κατονομάζονται μόλις έξι συνειρμικοί κώδικες, χαρακτηριστικό που είναι αναμενόμενο, δεδομένου ότι ο θρησκευτικός τουρισμός περιγράφεται με περισσότερη σοβαρότητα και λιτότητα, συγκριτικά με το τουριστικό φυλλάδιο των πόλεων.

Ο κώδικας που πρωτοστατεί είναι φυσικά ο θρησκευτικός (σε ποσοστό 38%), εφόσον περιγράφεται η μορφή του θρησκευτικού τουρισμού. Ακολουθεί ο πολεοδομικός και αρχιτεκτονικός κώδικας (35%), με την προβολή της αρχιτεκτονικής δόμησης των εκκλησιών και μοναστηριών. Ο κώδικας του φυσικού περιβάλλοντος είναι πάντα παρών, με 15 αναφορές και (18%) επί του συνόλου των αναφορών σε σημασιολογικούς κώδικες. Σχεδόν πάντα προβάλλεται κάποιο τοπίο ή ο χώρος στον οποίο είναι τοποθετημένο το εκάστοτε μοναστήρι. Ελάχιστες είναι οι αναφορές που γίνονται στον κώδικα της τέχνης, μέσα από την απεικόνιση εκκλησιαστικών εικόνων ή ψηφιδωτών. Τέλος, ιδιαίτερη επισήμανση αξίζει η μοναδική αναφορά που γίνεται σε θρησκευτικό τελετουργικό και συγκεκριμένα στο τελετουργικό του Επιταφίου (τελετουργικός κώδικας).

Όπως και στο προηγούμενο φυλλάδιο, έτσι και εδώ θα προσπαθήσουμε να ελέγξουμε την επιτυχία του τουριστικού φυλλαδίου, ως προς την επίτευξη του στόχου του, μέσα από την ανίχνευση των γλωσσικών ισοτοπιών, κατά τον Greimas (1966). Θα ομαδοποιήσουμε λέξεις και φράσεις του φυλλαδίου που παραπέμπουν στον θρησκευτικό τουρισμό ή στην έννοια της θρησκείας, γενικότερα. Τέτοιες λέξεις και φράσεις είναι: θρησκευτικούς σκοπούς, Όρος Άθως, μοναστική πολιτεία, Ιερό Όρος, Απόστολος Παύλος, ιστορία του χριστιανισμού, τα μοναστήρια, Αποκάλυψη, εκκλησίες. Το παραπάνω λεξιλόγιο σίγουρα ισχυροποιεί και προβάλλει με μεγάλη ισχύ την έννοια της θρησκείας και του θρησκευτικού τουρισμού στη χώρα.

6.Σημειωτική Ανάλυση Φυλλαδίου “Γαστρονομικός Τουρισμός”
Από πλευρά τεχνικής, το φυλλάδιο ακολουθεί το ίδιο μοντέλο, όπως συμβαίνει και στα δύο προηγούμενα. Φέρει έναν συγκεκριμένο τίτλο, τη λέξη Γαστρονομία και τα περιεχόμενά του περιλαμβάνουν επιμέρους υποενότητες. Κάθε υποενότητα έχει έναν τίτλο που καθορίζει τη θεματική και το σκοπό της. Σκοπός του φυλλαδίου, όπως δηλώνεται ήδη από τον τίτλο είναι η περιγραφή της ελληνικής γαστρονομίας, η οποία περιγράφεται ως εξής:

1.Εισαγωγή στη γαστρονομία
2.Περιγραφή κλασικών προϊόντων ή πιάτων της κλασσικής γαστρονομίας και συγκεκριμένα: τυρί, λάδι και ελιές, αυγοτάραχο και ούζο, κρασί, κρέας και ψάρι, μαστίχα και κρόκος και μέλι και γλυκά.
3.Παράρτημα με συνταγές

Η επιλογή των προϊόντων που περιγράφονται είναι αρκετά αντιπροσωπευτική της ελληνικής κουζίνας. Θα λέγαμε πως τα παραπάνω προϊόντα είναι τα κλασσικά προϊόντα παραγωγής της ελληνικής γης. Έτσι, η επιλογή τους θεωρείται πολύ επιτυχημένη για την ικανοποίηση του τελικού στόχου.
Όλες οι φωτογραφίες είναι ρεαλιστικές και με έντονα χρώματα. Σχεδόν όλες φέρουν λεζάντα ώστε να είναι σαφές το περιεχόμενό τους. Ιδιαίτερα είναι τα στοιχεία του ρεαλιστικού σκίτσου που εμφανίζονται τόσο μέσα στις φωτογραφίες όσο και στην επιφάνεια των διαφανειών. Οι λεπτομέρειες του σκίτσου είναι αρκετές, κάνοντας το φυλλάδιο πιο ευχάριστο και προσιτό αλλά και υποδηλώνοντας την ανθρώπινη παρουσία που δεν προβάλλεται άμεσα.

Ο γαστρονομικός κώδικας βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, με ποσοστό (91%) επί του συνολικού αριθμού των αναφορών. Ακολουθεί ο κώδικας της φύσης ή του φυσικού περιβάλλοντος, με ποσοστό (5%), ο κώδικας της παραδοσιακής τέχνης, συγκεκριμένα στη φωτογραφία 19, με την παραδοσιακή πήλινη κανάτα, σε ποσοστό (2%) και τελικά, ο κώδικας του ζωικού βασιλείου επίσης σε ποσοστό (2%) επί του συνόλου. Ο στόχος των συντακτών είναι φανερός. Δίνουν προβάδισμα στη περιγραφή της γαστρονομίας και της ελληνικής κουζίνας, χωρίς να παρεμβάλλονται άλλες σχετικές πληροφορίες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν περιγράφονται καθόλου γαστρονομικές συνήθειες του λαού, τεχνικές μαγειρικής, εικόνες από καλλιέργειες προϊόντων (μικρή εξαίρεση ίσως να αποτελούν οι φωτογραφίες της ενότητας της ελιάς, και πάλι όμως δεν περιγράφεται η παραγωγή ή η τεχνική συγκομιδή της ελιάς). Τα πιάτα παρουσιάζονται έτοιμα και σερβιρισμένα σαν να βρίσκονται σε περιβάλλον εστιατορίου.
Όπως και στα προηγούμενα τουριστικά φυλλάδια (Αιάλλειμα στην πόλη και Θρησκευτικός Τουρισμός), έτσι και εδώ, θα ομαδοποιηθούν οι λέξεις και φράσεις που δημιουργούν γλωσσικές ισοτοπίες που παραπέμπουν στην ελληνική γαστρονομία. Λέξεις όπως γαστρονομία, ελληνική γεύση, ουρανίσκους, τυρί, ελληνικό προϊόν, ελληνικές πίτες, λάδι, ελιές, αυγοτάραχο, ούζο, κρασί, ελληνική κουζίνα, ελληνικό ψάρι και κρέας, θαλασσινά, μαστίχα, κρόκος, μέλι, γλυκά, γλυκά του κουταλιού, ντάκος, λαχανοσαλάτα, αυγά με κρόκο, σουπιά σε κρασί, σαγανάκι, ψάρι με πράσο και μάραθο, ντοματοκεφτέδες, αρνί με βερίκοκα και μέλι, ανθότυρο με μέλι και πιπέρι, χαλβάς. Το παραπάνω λεξιλόγιο ενισχύει την έννοια της ελληνικής γαστρονομίας και προβάλλει δυνατά, ικανοποιώντας στο μέγιστο βαθμό τον στόχο του τρίτου τουριστικού φυλλαδίου.

7.Συμπεράσματα
Από μια πρώτη ματιά, καταλαβαίνουμε ότι ο μηχανισμός δόμησης της ελληνικότητας είναι ισχυρός, μέσα από τις πολυάριθμες αναφορές σε στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού (ελληνική γεωγραφία, ιστορία, γαστρονομία, ορθοδοξία) που μας παραπέμπουν σε αντίστοιχους σημασιολογικούς κώδικες που προβάλλουν, γενικά, την έννοια της ελληνικότητας. Άλλωστε κύριος στόχος των φυλλαδίων είναι ακριβώς η προβολή του ελληνικού στοιχείου, ως μέσου προσέλκυσης του εν δυνάμει τουριστικού κοινού. Τέλος, στα συμπεράσματα, σκόπιμο κρίνεται να καταγράψουμε και κάποιες γενικές παρατηρήσεις ως προς τη τεχνική δόμηση των φυλλαδίων (περιεχόμενα, μέγεθος, φωτογραφίες, χρώματα). Τα τρία φυλλάδια που μελετήθηκαν έχουν παρόμοιο μέγεθος, εκτείνονται σε 14 διαφάνειες το πρώτο φυλλάδιο, σε 13 το δεύτερο και 12 διαφάνειες το τρίτο. Οι φωτογραφίες που τοποθετούνται είναι όλες ρεαλιστικές και σύγχρονες. Τα χρώματα είναι έντονα και ζωντανά. Το μέγεθος των φωτογραφιών ποικίλει, υπάρχουν φωτογραφίες που καταλαμβάνουν τη μισή έκταση της διαφάνειας και άλλες που είναι αρκετά μικρές.

Συνήθως, οι φωτογραφίες που τοποθετούνται σε μεγαλύτερο μέγεθος, είναι αυτές που προβάλλουν το κύριο αντικείμενο/κτίριο/αρχαιολογικό μέρος/προϊόν της ενότητας. Το φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού είναι το πιο λιτό από τα τρία, με λιγότερα χρώματα και καθόλου σκίτσα. Η επιλογή έντονων χρωμάτων, πέρα από τη ζωντάνια και το ρεαλισμό, προσδίδει και έναν χαρακτήρα πιο σύγχρονο και μοντέρνο. Δεν κυριαρχεί κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, όπως
συνέβαινε σε παλαιότερα φυλλάδια (μπλε και λευκό). Άλλες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες κατά τις πρωινές ώρες και άλλες, σε βραδινές ώρες, ανάλογα με τον στόχο που καλούνται να εξυπηρετήσουν, στο σύνολο του φυλλαδίου. Για παράδειγμα, στην υποενότητα που αναφέρεται στη ζωή, στη νυχτερινή Αθήνα, οι φωτογραφίες είναι όλες τραβηγμένες, τη νύχτα.

Οι λεζάντες είναι πολύ σημαντικές. Με εξαίρεση, το φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού, οι περισσότερες φωτογραφίες συνοδεύονται από λεζάντες. Σημαντικός είναι και ο ρόλος του ρεαλιστικού σκίτσου. Σκίτσα υπάρχουν τόσο μέσα στις φωτογραφίες όσο και εξωτερικά, πάνω στις διαφάνειες. Οι λεπτομέρειες του σκίτσου που βρίσκονται εσωτερικά των φωτογραφιών, προσδίδουν μεγαλύτερη παραστατικότητα, ρεαλισμό και ζωντάνια. Τα σκίτσα που βρίσκονται εκτός των φωτογραφιών, συνήθως δίνουν μια πιο ευχάριστη και παιχνιδιάρικη νότα.

Ως προς την εσωτερική δόμηση, όλα τα φυλλάδια χωρίζονται σε νοητές υποενότητες με διαφορετική θεματική η κάθε μια. Στο εξώφυλλο δηλώνεται το περιεχόμενο και ο στόχος, μέσω του τίτλου. Το εξώφυλλο και στα τρία φυλλάδια περιλαμβάνει μία μόνο φωτογραφία που καλύπτει όλη την έκταση του εξωφύλλου. Με εξαίρεση το φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού, στα εξώφυλλα υπάρχουν πάντα στοιχεία σκίτσου, δίνοντας εξ αρχής ζωντάνια και ρεαλισμό. Σε όλα τα φυλλάδια, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος, δίνονται οι επίσημοι ιστότοποι για τον Ελληνικό Τουρισμό, με στόχο τη μεγαλύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση.

Τα επίσημα τουριστικά φυλλάδια του ΕΟΤ, προωθούν τις νέες μορφές τουρισμού που προσπαθεί να προβάλλει η χώρα. Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο τα επίσημα θεματικά φυλλάδια του οργανισμού αναφέρονται σε ποικίλες μορφές τουρισμού, όπως ο ναυτικός, ο γαστρονομικός, ο συνεδριακός, κτλ. Τα τρία φυλλάδια που μελετήθηκαν, καταφέρνουν να προβάλλουν την Ελλάδα, μέσα από τους αρχικούς άξονες που τέθηκαν αρχικά. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους δομείται η έννοια της ελληνικότητας: Κλασικότητα, Ανθρωποκεντρισμός, Παράδοση, Αυθεντικότητα και Ιστορικότητα. Η έννοια της κλασικότητας εκφράζεται μέσα από τη συχνή προβολή των αρχαιολογικών μνημείων, των μουσείων κτλ. της χώρας (μνημειακός κώδικας). Η έννοια του κλασικού εκφράζεται και γλωσσικά καθώς υπάρχει και αντίστοιχο κεφάλαιο με τον συγκεκριμένο τίτλο (Κλασικισμός), στο φυλλάδιο Γιάλλειμα στη πόλη.

Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας εκφράζεται μέσα από τη προβολή της ζωής μέσα στις πόλεις, κυρίως στο πρώτο φυλλάδιο (κώδικας χαλάρωσης, ελεύθερου χρόνου και ψυχαγωγίας). Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες ανθρώπων που διασκεδάζουν, χαλαρώνουν, ψυχαγωγούνται μέσα στη πόλη. Μάλιστα, η παραπάνω ιδέα της ζωής μέσα στη πόλη, ενισχύεται και γλωσσικά μέσα από λέξεις, όπως χαλάρωση, εξερεύνησε, διασκέδασε, κτλ.
Οι έννοιες της παράδοσης και της αυθεντικότητας προβάλλονται κατά κύριο λόγο, μέσα από την παρουσίαση της ελληνικής κουζίνας (κώδικας γαστρονομίας) και των αυθεντικών, παραδοσιακών προϊόντων της χώρας (κρόκος, ούζο, μαστίχα, φέτα κτλ.). Δεν είναι λίγες οι γλωσσικές αναφορές στις έννοιες παράδοση και αυθεντικότητα (π.χ. αυθεντικό αυγοτάραχο). Φυσικά, η παράδοση παρουσιάζεται και μέσα από τη προβολή του θρησκευτικού στοιχείου και την έννοια της Ορθοδοξίας (θρησκευτικός κώδικας). Το φυλλάδιο του θρησκευτικού τουρισμού αφιερώνεται στη προβολή της θρησκευτικής παράδοσης της Ελλάδας, μέσα από φωτογραφίες ναών, μοναστηριών, παραδοσιακών θρησκευτικών προορισμών, κτλ.

Τέλος, η έννοια της ιστορικότητας παρουσιάζεται τόσο μέσα από την προβολή ιστορικών χώρων (ιστορικός κώδικας), ιστορικών μνημείων και κτιρίων της χώρας (π.χ. Ζάππειο Μέγαρο, Κοινοβούλιο, βυζαντινά τείχη, κ.ά.) όσο και μέσα από τη προβολή της ιστορικής διάστασης του συνόλου του ελληνικού πολιτισμού (ιστορικότητα στη γαστρονομία, κτλ.).
Τέλος, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε την πληρότητα με την οποία παρουσιάζεται το ελληνικό στοιχείο και η ελληνικότητα, μέσα στα επίσημα φυλλάδια του ΕΟΤ. Προβάλλονται διαφορετικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας και του ελληνικού πολιτισμού, τα οποία όλα μαζί, συνθέτουν την ελληνικότητα και προβάλλον τη χώρα, στο σύνολό της.

Η προβολή του ελληνικού στοιχείου είναι δυνατή σε καθένα από τα τρία θεματικά φυλλάδια, μέσα από ισχυρούς σημασιολογικούς κώδικες που μας παραπέμπουν στο αντίστοιχο προβαλλόμενο χαρακτηριστικό, κάθε φορά (για παράδειγμα, το φυλλάδιο του γαστρονομικού τουρισμού, είναι διάχυτο από κώδικες γαστρονομίας). Φυσικά, για την πληρέστερη κατανόηση της δόμησης και παρουσίασης της ελληνικότητας, ως μηχανισμός τουριστικής έλξης και προσέλκυσης, αποτελεί η συνολική μελέτη και των επτά επίσημων θεματικών, κάτι που αποτελεί και μια πρόταση για μελλοντική έρευνα.

  (1) Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (http ://www. gnto. gov. gr/).


  (3) World Tourism Organization (W.T.O). Βλ.http://www2.unwto.org/ (προσπελάστηκε στις 13/2/2017).

Βιβλιογραφία
Ξενόγλωσση
  • Gartner, W., C., Κορρές, Γ., Μ., Δρακόπουλος, Σ., Κ. (2001). Τουριστική ανάπτυξη : αρχές διαδικασίες και πολιτικές. Περιστέρι : Έλλην.
  • Greimas, A., J. (1966). Semantique structurale. Paris: Larousse.
  • Leone, M. (2011). “Lo spazio d’esperienza delle processioni religiose”. Ambiente, ambientamento, ambientazione/ Environment, Habitat, Setting. Monographic issue of Lexia, 9¬10, p. 357-396.
  • Morgan, N. & Pritchard, A. (1998). Tourism Promotion and Power: Creating Images, creating identities. Chichester: Wiley.
  • Visit Greece Official Portal: http://www.visitgreece.gr/ (πρόσβαση στις 13/2/2017).
  • Wang, N. (2000). Tourism and Modernity. A Sociological Analysis. Pergamon Press.
  • Watson, G., L. & Kopachevsky, J., P. (1994). “Interpretations of tourism as a commodity”.
  • Sociology of Tourism, 281-300. London: Routledge.
  • World Tourism Organization: http://www2.unwto.org/ (πρόσβαση στις 13/2/2017).
Ελληνική
  • Barthes, R. (1997). Εικόνα, μουσική, κείμενο. Αθήνα: Πλέθρον.
  • Λαγός, Δ. (2005). Τουριστική Οικονομική. Αθήνα: Εκδόσεις Κριτική.
  • Υπουργείο Τουρισμού: http://www.gnto.gov.gr/ (πρόσβαση στις 13/2/2017).
  • Χριστοδούλου, Α. (2003). Σημειωτική Ανάλυση και Πολιτισμός στην Ξένη Γλώσσα. Θεσσαλονίκη: University Studio Press.
*Δεύτερο Πανελλήνιο Συνέδριο Marketing & Branding Τόπου, Λάρισα 31 Μαρτίου-2 Απριλίου 2017

Οι πέντε δημοφιλέστερες ιστοσελίδες για τον αστικό μετασχηματισμό

$
0
0

Ο Αστικός σχεδιασμός , δηλαδή η μελέτη και οι προτάσεις λύσεων για τα προβλήματα των πόλεων είναι ένα βασικό εργαλείο που διαμορφώνει σήμερα το αστικό περιβάλλον.Ήδη , έχει γίνει κατανοητό ότι το μέλλον ανήκει στις πόλεις , αφού σύντομα το 70%  του πληθυσμού της γης θα κατοικεί στις πόλεις.
Πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, κυβερνητικοί οργανισμοί, media , ιδιωτικά γραφεία μελετητών , τα τελευταία χρόνια και κινήματα πολιτών ,συμβάλλουν με τις έρευνες, τις μελέτες, τις απόψεις τους , τις δράσεις τους στη διαμόρφωση των πόλεων .
Ας δούμε, όμως, πως το διαδίκτυο συμβάλλει στην προβολή και διάδοση λύσεων αστικού μετασχηματισμού με τη βοήθεια του άρθρου της Sarah Essbai   στην ιστοσελίδα  theglobalgrid  .Ήδη για έξι χρόνια δημιουργείται μια λίστα που κατατάσσει τις σημαντικότερες ιστοσελίδες που ασχολούνται με θέματα αστικών μετασχηματισμών με τη βοήθεια του Alexa Analytics . Η λίστα περιλαμβάνει τα 20 δημοφιλέστερα sites .
Εμείς θα σας παρουσιάσουμε τις 5 δημοφιλέστερες ιστοσελίδες και όποιος επιθυμεί μπορεί να μελετήσει περισσότερα στο πρωτότυπο.


1.Το CityLabβρίσκεται στην κορυφή της κατάταξής μας για τρίτη συνεχή χρονιά. Με τον επανασχεδιασμό του , ο ιστότοπος πρόκειται να αποτελέσει την αναφορά στις ειδήσεις της αστικής ανάπτυξης και της καινοτομίας και είναι υποχρεωμένος να προσελκύσει την προσοχή ενός ευρύτερου φάσματος αναγνωστών. με στόχο την παγκόσμια εμβέλεια των αστικών κατοίκων, των υπευθύνων για τη λήψη αποφάσεων και των ηγετών των επιχειρήσεων που αναζητούν μια αξιόπιστη και προσιτή πηγή αστικών ειδήσεων. Τα δημοσιευμένα άρθρα κατηγοριοποιούνται τώρα στο σχεδιασμό , τη μεταφορά , το περιβάλλον , την ισότητα και τη ζωή . Με το νέο σχέδιο, το CityFixer αντικαθίσταται από ειδικές αναφορές και λύσειςοι οποίες, αντίστοιχα, αναφέρουν και αναλύουν βέλτιστες και χειρότερες πρακτικές από πόλεις σε όλο τον κόσμο.

2.Προχωρώντας στη φετινή κατάταξη, στη δεύτερη θέση, μια από τις κορυφαίες και πιο σημαντικές πλατφόρμες μέσων ενημέρωσης στον τομέα της διακυβέρνησης είναι η governing. Η Governing προσφέρει ευρεία κάλυψη αστικών θεμάτων όπως η χρηματοδότηση , η υγεία , η υποδομή , η διαχείριση και η δημόσια ασφάλεια . Επιπλέον, ο ιστότοπος παρέχει πρόσβαση στα αναλυτικά άρθρα και θέματα του περιοδικού Governing Magazine , του έντυπου περιοδικού της πλατφόρμας. Οι πόροι του ιστότοπου περιλαμβάνουν μια βιβλιοθήκη με δημοσιεύσεις , webinars για ζωντανή παρακολούθηση - ή κατά παραγγελία - και δείκτη πανεπιστημίων που προσφέρουν δημόσια διοίκηση, αστική διαχείριση και πτυχία πολιτικής. Η Governing διοργανώνει τακτικά εκδηλώσεις για το κοινό των δημοσίων υπαλλήλων σε διάφορες τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες και φιλοξενεί το Διοικητικό Ινστιτούτο , μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2011 για τη βελτίωση των επιδόσεων των κρατικών και τοπικών κυβερνήσεων και την ενίσχυση της δημόσιας καινοτομίας, της ηγεσίας και της εμπλοκής των πολιτών.

3.Η online πλατφόρμα του think-tank με έδρα την Ουάσινγκτον έρχεται στην τρίτη θέση φέτος. Το Urban.orgπαρέχει πρόσβαση σε επιτόπια έρευνα και δημοσιευμένες έρευνες και εκθέσεις του Urban Institute και των κέντρων πολιτικής του . Ο ιστότοπος απαριθμεί επίσης τα σχέδια συνεργατών του οργανισμού , τις δράσεις και τις συζητήσεις . Στο πλαίσιο του "Urban Wire", οι εμπειρογνώμονες του οργανισμού παρέχουν μοναδικές γνώσεις για το ερευνητικό τους έργο. Τα γραφικά και η οπτική βιβλιοθήκη του οργανισμού στεγάζονται στο Data / Viz , ενώ διαθέτουν χαρακτηριστικά είναι μια συλλογή από ιστορίες γύρω από ερευνητικές εργασίες, εργαλεία και γραφήματα που αναπτύχθηκαν από το Ινστιτούτο.

4.Η City Journalκατατάσσεται τέταρτη φέτος, από τη δεύτερη θέση στην κατάταξη πέρυσι. Η ηλεκτρονική φωνή του Ινστιτούτου του Μανχάταν δημοσιεύει ειδήσεις γύρω από εννέα θέματα μαζί με τρεις κατηγορίες αφιερωμένες στην Καλιφόρνια , τη Νέα Υόρκη και το Τέξας . Μαζί με τα online άρθρα συγγραφέων , μεταξύ των οποίων ο Edward Glaeser , ο Joel Kotkin και ο Mario Polèse , τα προηγούμενα τεύχη του τυπωμένου περιοδικού της City Journal είναι διαθέσιμα για online περιήγηση. Η ημι-μηνιαία σειρά τους podcast "10 μπλοκάρει", είναι ισχυρή με 280 podcasts μέχρι σήμερα. συζητώντας θέματα αστικής πολιτικής τηςτην υγειονομική περίθαλψη , την εκπαίδευση , τις υποδομές, την ενέργεια και τη δημόσια ασφάλεια , μεταξύ άλλων.

5.City Metric.Αυτή η ιστοσελίδα στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει επανέλθει για να συμμετάσχει στην κατάταξή μας για το δεύτερο έτος. Το City Metricασχολείται με αστικά θέματα στους τομείς των επιχειρήσεων , της πολιτικής , των μεταφορών , του δομημένου περιβάλλοντος και της καινοτομίας . Πρόσθετα θέματα τάσης περιστρέφονται τακτικά και προστίθενται στη λίστα. Ο συντάκτης Jonn Elledge και οι φιλοξενούμενοι φιλοξένησαν πρόσφατα το podcast 60th Skylines τους . συνεχίζοντας τις συζητήσεις τους σχετικά με τις πόλεις, την πολιτική και όλα τα αστικά θέματα. Τα εργαλεία δεδομένωνείναι διαδραστικοί χάρτες, διαγράμματα και γραφήματα που τροφοδοτούνται από το συνεργάτη του City Metric, το Κέντρο Πόλεων, η οποία απεικονίζει δημογραφικά και οικονομικά δεδομένα στο Ηνωμένο Βασίλειο. 

Eurocities : Ετήσια γενική συνέλευση στη Λουμπλιάνα

$
0
0
Gian Andrea Garancini & Daniël Termont
Στην ετήσια γενική συνέλευση του Eurocities, του πανευρωπαϊκού δικτύου των μεγάλων Ευρωπαϊκών πόλεων που πραγματοποιήθηκε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας από 15 έως 17 Νοεμβρίου συμμετείχε ο Δήμος Ηρακλείου.
Θέμα των εργασιών της τριήμερης συνέλευσης αποτέλεσε η "κυκλική οικονομία"και οι στρατηγικές για την εφαρμογή της από τις Δημοτικές αρχές, με παραδείγματα και προτάσεις από όλο το κόσμο.
Το Δήμο Ηρακλείου εκπροσώπησε ο Εντεταλμένος Σύμβουλος για θέματα Τουρισμού κ. Gian Andrea Garancini, ο οποίος μίλησε κατά τη διάρκεια της ολομέλειας παρουσιάζοντας το σχέδιο του Δήμου για την απόκτηση νέας ταυτότητας και για μια πόλη πιο φιλική προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Στη Σλοβενική πρωτεύουσα ο κ. Garancini είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με το Πρόεδρο του Eurocities και Δήμαρχο της Γάνδης, κ. Daniel Termont, με τον οικοδεσπότη Δήμαρχο της Λιουμπλιάνα κ. Zoran Jankovic, καθώς και με τον Πρόεδρο του Περιβαλλοντικού  Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών και πρώην Ευρωπαίο Επίτροπο κ. Janez Potocnik.
Ο Πρόεδρος  του Eurocities κ. Termont, αφού συνεχάρη το Ηράκλειο για την πρόσφατη διάκριση που έλαβε με την απονομή του τίτλου για τον  ταχύτερα αναπτυσσόμενο προορισμό στην Ευρώπη, πρότεινε στην πόλη ένα περισσότερο ενεργό θεσμικό ρόλο στις Επιτροπές Πολιτισμού & Τουρισμού και Κοινωνίας της Πληροφόρησης του Δικτύου.
Παράλληλα, η Γενική Συνέλευση αποτέλεσε και την ευκαιρία για συνομιλίες και επαφές με τις άλλες δυο ευρωπαϊκές πόλεις με τις οποίες αποφασίστηκε η εμβάθυνση των σχέσεων με την υπογραφή το 2018 πρωτοκόλλων συνεργασίας η εάν δυνατόν και αδελφοποίησης, το Στρασβούργο στη Γαλλία (κυρίως σε θέματα που αφορούν τη μετανάστευση, το πολιτισμό και το τουρισμό) και την ιστορική Πρωτεύουσα της Βοσνίας Ερζεγοβίνης Σαράγιεβο.
Από την Ελλάδα, εκτός του Ηρακλείου, στην Γενική συνέλευση του  Eurocities, συμμετείχαν  η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.
Η επόμενη Γενική Συνέλευση θα διεξαχθεί στο Εδιμβούργο της Σκωτίας την περίοδο 28-30/11/2018 με θέμα "Δημιουργικές και Ανταγωνιστικές Πόλεις".
Eurocites 
Ο Εντεταλμένος Σύμβουλος Τουρισμού Δήμου Ηρακλείου με τον Δήμαρχο Λιουμπλιάνας

Λάρισα :«Αστικά ποτάμια: Επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση της φύσης με την πόλη»

$
0
0
Η σχέση φυσικού και αστικού περιβάλλοντος αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που τίθενται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης των φαινομένων της κλιματικής αλλαγής και των ολοκληρωμένων αστικών πολιτικών. 
Ο Δήμος Λαρισαίων συμμετέχει ενεργά στο «Ελληνικό Δίκτυο Πόλεων με Ποτάμια». Σκοπός του Δικτύου είναι η ανάδειξη της σημασίας των ποταμών, όχι μόνο ως χώρων ανάπτυξης δράσεων αλλά και ως έκφραση του φυσικού περιβάλλοντος, μέσα σε ένα πολυδιάστατο πλέγμα ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως είναι οι πόλεις.
Στο πλαίσιο αυτό ο Δήμος Λαρισαίων θα διοργανώσει, σε συνεργασία με το Ελληνικό Δίκτυο Πόλεων με Ποτάμια, διήμερο συνέδριο στις 8 & 9 Δεκεμβρίου 2017 με τίτλο: «Αστικά ποτάμια: Επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση της φύσης με την πόλη (Urban rivers: re-defining the connection between nature and city)». Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του κτιρίου της ΔΕΥΑΛ, Τέρμα Τυχερού.

Διαβάστε το πήρες πρόγραμμα του συνεδρίου :


Παρασκευή 8Δεκεμβρίου 2017


10:30 – 11:30

Προσέλευση – Εγγραφές – Καφές


11:30
Χαιρετισμοί


Απόστολος Καλογιάννης, ΔήμαρχοςΛαρισαίων
Κωνσταντίνος Αγοραστός,Περιφερειάρχης Θεσσαλίας
Εκπρόσωποι φορέων

11:45
Έναρξη εργασιών
Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων, Πρόεδρος «Ελληνικό Δίκτυο Πόλεων με Ποτάμια»


1η συνεδρία


Συντονισμός: Γιάννης Σιούλας,Δημοσιογράφος,Ειδικός Συνεργάτης Δημάρχου Λαρισαίων

12:00 – 12:30
«Τα σχέδια διαχείρισης λεκανών απορροής ποταμών ως βασικό εργαλείο μια ολοκληρωμένης περιφερειακής ανάπτυξης: Η περίπτωση της λεκάνης του Πηνειού στη Θεσσαλία»
Ιάκωβος Γκανούλης,Ομ. Καθ. ΑΠΘ, Ειδικός Γραμματέας Υδάτων, Υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας

12:30 – 13:00
«Urban resilience and integrated ecosystems: A holistic and pragmatic approach of urban rivers»
Sébastien Goethals,  Architect Urban Planner - Urban Mobility Expert, Founder Citilinks, Vice-President of ISOCARP - Projects & Technical Assistance

13:00 – 13:30
«Βιώσιμη διαχείριση των αστικών ρεμάτων και των ομβρίων υδάτων» Αντιγόνη Ζαφειράκου, Επικ. Καθ. ΑΠΘ Υδραυλικής και Τεχνικής Περιβάλλοντος – Τμ. Πολιτικών Μηχανικών

13:30 – 13:45
Παρεμβάσεις – Συζήτηση

13:45 – 14:45
Γεύμα


2η συνεδρία

14:45 – 15:15
«Πόλη και Απορροή: Ανάσχεση ή Προσαρμοστική Διαχείριση;
Σύγχρονα εργαλεία πολεοδομικού σχεδιασμού σε πόλεις με ποτάμια»
Δρ. Ιωάννα ‐ Ηώ Καρύδη, Αρχιτέκτων ΕΜΠ, Πολεοδόμος Τοπίου ΜΑ ΑΑ,
Διδάσκουσα ΤΜΧΠΠΑ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

15:15 – 15:45
«Η ενσωμάτωση του ποταμού στον αστικό χώρο: Βασικές προκλήσεις για το σχεδιαστή – μηχανικό»
Για τη Μόνιμη Επιτροπή Χωροταξίας, Πολεοδομίας & Αρχιτεκτονικών θεμάτων – ΤΕΕ Περιφερειακό Τμήμα Κεντρικής & Δυτικής Θεσσαλίας, οι: Βασιλική Γαλάνη, Νίκος Κουκούλας, Χρήστος Κουτάκος,Μαρία Μαρκάτου,Παναγιώτης Πάλλας

15:45 – 16:15
«Τα αστικά ποτάμια ως "νησίδες"βιοποικιλότητας σε έναν "ωκεανό"τσιμέντου. Η περίπτωση των ποταμών των Τρικάλων.»
Δημήτρης Βαβύλης.Βιολόγος - Ορνιθολόγος

16:15 – 16:30
Παρεμβάσεις – Συζήτηση


Σύνοψη ημέρας
Γεώργιος Σούλτης, Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Υποδομών και Πολιτικής Προστασίας Δήμου Λαρισαίων




Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

09:00 – 09:30

Προσέλευση

09:30 – 09:45
Χαιρετισμοί
Ιάκωβος Γκανούλης,Ομ. Καθ. ΑΠΘ, Ειδικός Γραμματέας Υδάτων, Υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας
Εκπρόσωποι φορέων

1η συνεδρία
Συντονισμός: Γιάννης Σιούλας,Δημοσιογράφος Ειδικός Συνεργάτης Δημάρχου Λαρισαίων
09:45 – 10:05
«Το σήμερα και το αύριο του Πηνειού»
Απόστολος Καλογιάννης,ΔήμαρχοςΛαρισαίων
10:05 – 10:25
«Η διαχείριση των ποταμών σύμφωνα με την Ενωσιακή και Εθνική Νομοθεσία»
Αγγελική Καλλία Αντωνίου,Δρ. Νομικής Καθηγήτρια Περιβαλλοντικού Δικαίου στο ΕΚΔΔΑ
10:25 – 10:45
«Η ένταξη του Πηνειού ποταμού στη ζωή της πόλης μέσα από το Δίκτυο Αστικών Υπαίθριων Χώρων»
Ευαγγελία Γιοβρή – Διαμαντή,Aρχιτέκτων μηχανικός ΕΜΠ, Msc Γενική Διευθύντρια Δήμου Λαρισαίων
10:45 – 11:05
«Αστικά ποτάμια & βασικές υδατικές υποδομές των πόλεων: Λάρισα & Δ.Ε.Υ.Α.Λ.»
Αργύρης Παπακωνσταντίνου,Δ/ντης Υπηρεσίας Περιβάλλοντος ΔΕΥΑΛ
11:05 – 11:25
«Η επίδραση του ανθρώπου στο οικοσύστημα του ποταμού Πηνειού»
Θωμάς Σαββίδης,Καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Βιολογίας, Τομέας Βοτανικής
11:25 – 12:00
Διάλειμμα - Καφές

2η συνεδρία
12:00 – 12:20
«Ο Πηνειός στην Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα: προσδιορίζοντας τη σχέση της Λάρισας με την περιβάλλουσα χώρα της»
Σταύρος Γουλούλης,
12:20 – 12:40
«Πηνειός. Η αέναη πηγή ζωής της Θεσσαλίας»
Νίκος Παπαθεοδώρου.Ιατρός, Ιστοριοδίφης
12:40 – 13:00
«Φεστιβάλ Πηνειού – Ή πώς μια γιορτή έβαλε το ποτάμι στη ζωή της πόλης»
Πάνος Σάπκας,Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Επιστημών Δήμου Λαρισαίων
13:00 – 13:30
Παρεμβάσεις – Συζήτηση
Σύνοψη – Κλείσιμο Συνεδρίου
Απόστολος Καλογιάννης, ΔήμαρχοςΛαρισαίων
Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων, Πρόεδρος «Δίκτυο Ελληνικών Πόλεων με Ποτάμια»
Γεώργιος Σούλτης, Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων, Υποδομών και Πολιτικής Προστασίας Δήμου Λαρισαίων

* Στο χώρο του συνεδρίου θα υπάρχει έκθεση με εργασίες φοιτητών του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σχετικά με την ενσωμάτωση ποταμών στον αστικό ιστό.

Καινοτομία στην επιχειρηματικότητα :Ο διαγωνισμός "The Squeeze"

$
0
0

Σε μια κατάμεστη αίθουσα με παρουσιάστρια την κα Σια Κοσιώνη, τον συν παρουσιαστή Ολλανδό κο.RobinSchuil*  και δυονικητέςολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός pitching που διοργάνωσε το OrangeGrove, ο χώρος υποστήριξης startup εταιρειών της Ολλανδικής Πρεσβείας, με τίτλο “The Squeeze”.
Το πρώτο βραβείο (15.000 ευρώ) έλαβε ηFoodakai, η οποία βοηθά τη βιομηχανία τροφίμων και τους ανθρώπους που δουλεύουν μέσα σε αυτή να εντοπίζουν έγκαιρα προβλήματα που σχετίζονται με τα προϊόντα τους.
Το δεύτερο βραβείο (10.000 ευρώ) πήρε η Kontolixima, η πρώτη ελληνική πλατφόρμα αποκλειστικά για προϊόντα που είναι κοντάστην ημερομηνία λήξηςτους! Μέσω των υπηρεσιών τους μπορεί κανείς να εντοπίσει εύκολα, γρήγορα και αποτελεσματικά, τα κοντολήξιμα προϊόντα που πωλούνται στα πλησιέστερα supermarket& καταστήματα λιανικής!
Στο διαγωνισμό συμμετείχαν οι 8 καλύτερες εταιρείες που φιλοξενούνται στο Orange Grove, μετά από εκδήλωση ενδιαφέροντος και επιλογή από την επιτροπή μεντόρων του προγράμματος.Οι υπόλοιπες startups που παρουσίασαν το εγχείρημά τους στο διαγωνισμό ήταν οι: Healthier, GaiaRobotics, Maptasic, PlayN, EventLobster, HookonChics.

Ο διαγωνισμός “TheSqueeze” πραγματοποιείται με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), ως μέρος της πρωτοβουλίας του για την «Επανεκκίνηση και Ενίσχυση των Νέων» που στοχεύει στη δημιουργία νέων ευκαιριών για τη νέα γενιά της Ελλάδας. Το ΙΣΝ έχει υποστηρίξει το OrangeGroveαπό την ίδρυσή του ως μεγάλος δωρητής.
Ο κοςRobinSchuil (είναι συνιδρυτής της πολύ γνωστής Ολλανδικής πλατφόρμας marktplaats,nl, ο οποίος φιλοξενείται στο OrangeGroveκαι ξεκινά τώρα την Ελληνική πλατφόρμα vendora.gr)

Ταυτότητα και αναγνωρισιμότητα αιγαιοπελαγίτικων οικισμών

$
0
0
Το Λακκί της Λέρου ως ειδική περίπτωση

#ΑΡΗΣ ΣΑΠΟΥΝΑΚΗΣ
Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
#ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Πολεοδόμος Χωροτάκτης Μηχανικός Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

H εικόνα των αιγαιοπελαγίτικων οικισμών έχει ήδη γίνει γνωστή σε παγκόσμια κλίμακα από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. 
Κύρια συστατικά αυτής της εικόνας είναι τα λιτά και γεωμετρικά λευκά κτίσματα σε συνδυασμό με το φυσικό περιβάλλον, το έντονο φως, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας και το άνυδρο τοπίο των μικρών νησιών. 
Η αίσθηση της ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα που εμπεριέχεται και αποδίδεται από την εικόνα των Αιγαιοπελαγίτικων παραδοσιακών οικισμών είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των κοινωνικοοικονομικών σχέσεων των κοινωνιών που τα δημιούργησαν με βασικό χαρακτηριστικό τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των κατοίκων. Η έννοια της ενότητας κυριαρχούσε στα μέλη των τοπικών κοινοτήτων που αλληλοϋποστηρίζονταν για να αντιπαρέλθουν τις δυσκολίες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν είτε αυτές οφείλονταν σε φυσικά φαινόμενα είτε είχαν ανθρωπογενή χαρακτήρα.

Τα νησιά του Αιγαίου είναι πολλά και το κάθε ένα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ιστορία. Ένα κοινό χαρακτηριστικό όμως ήταν το γεγονός ότι τα προβλήματα των κατοίκων εντάθηκαν με αποτέλεσμα να τα εγκαταλείψει σημαντικό μέρος του πληθυσμού τους μέσα στον 20ό αιώνα σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μετά τα μέσα του 20ού αιώνα όμως η κατάσταση άλλαξε με την αναγνώριση του ιδιαίτερης αισθητικής αξίας φυσικού και ανθρωπογενούς τοπίο τους. Προσανατολισμένα πλέον στην εξυπηρέτηση της τουριστικής ζήτησης, όλα σχεδόν τα μικρά νησιά του Αιγαίου δραστηριοποιούνται αναλόγως, αυξάνουν τον πληθυσμό τους και αλλάζουν σταδιακά χαρακτήρα σε βαθμό που να τίθεται σοβαρό θέμα ελέγχου αυτού του είδους της ανάπτυξης αλλά και ανθεκτικότητας της τοπικής κοινωνίας στις κάθε είδους επιπτώσεις της.

Ανάμεσα όμως στους οικισμούς στην μεγάλη πλειοψηφία των οποίων κυριαρχεί η εικόνα της άναρχης μεν αλλά πειθαρχημένης σε άρρητους κανόνες ανάπτυξης, υπάρχει και η περίπτωση του Λακκιού στη Λέρου που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε όχι από την τοπική κοινωνία αλλά από τους Ιταλούς κατακτητές στην περίοδο του μεσοπολέμου. Η ταυτότητα του οικισμού είναι ιδιαίτερα ισχυρή καθώς αποτελεί υπόδειγμα ιταλικού ρασιοναλισμού. Τα περισσότερα κτίσματα βρίσκονται σήμερα σε καλή κατάσταση και χρησιμοποιούνται κανονικά από την τοπική κοινωνία. Εν τούτοις και παρά την μοναδικότητα του συγκεκριμένου οικισμού αλλά και την γενικευμένη πλέον αναγνώριση των νησιών του Αιγαίου ως αξιόλογους τουριστικούς προορισμούς, η επισκεψιμότητα στον συγκεκριμένο τόπο δεν έχει αυξηθεί ιδιαίτερα. Το ερώτημα που τίθεται είναι πού οφείλεται αυτή η υστέρηση.

1.Η ανώνυμη αρχιτεκτονική των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών
Ο άνθρωπος φτιάχνει τον χώρο του για να καλύψει τις ανάγκες του είτε αυτές είναι περισσότερο είτε λιγότερο βασικές. Ο μετασχηματισμός του φυσικού αλλά και του εν γένει προϋφιστάμενου περιβάλλοντος γίνεται με γνώμονα την ικανοποίηση των απαιτήσεων που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Η κλίμακα αυτών των αλλαγών στο δομημένο περιβάλλον διαφέρει καθώς ξεκινά από το ατομικό και ιδιωτικό και μέσα από το συλλογικό ή και εταιρικό φτάνει στο επίπεδο μιας ευρύτερης οικονομικής και κοινωνικής ενότητας, ότι χαρακτήρα και αν έχει αυτή. Με αυτή τη λογική το δομημένο περιβάλλον περιέχει στοιχεία και μπορεί να θεωρηθεί ως αντανάκλαση του οικονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι (Rapoport, 1974 & 1979 και Sapounakis, 1985).

Αναφορικά με τους μικρούς Αιγαιοπελαγίτικους οικισμούς, η αντιληπτική εικόνα του αστικού περιβάλλοντος που αποδίδεται είναι στενότατα δεμένη με τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών που τους δημιούργησαν. Πιο συγκεκριμένα, οι οικισμοί αυτοί, με την μορφή που είχαν πριν την τουριστική ανάπτυξη του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, κατασκευάστηκαν μερικούς αιώνες νωρίτερα αποτελώντας χαρακτηριστικά δείγματα της εποχής τους. Στα άνυδρα και άγονα μικρά νησιά, οι κατοικίες που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία του κτιριακού αποθέματος είναι μικρές σε μέγεθος, λιτές και γεωμετρικές έχοντας εν τούτοις αναπτυχθεί με εξαιρετική ποικιλία και πλαστικότητα στην μορφολογική τους οργάνωση (Βασιλειάδης, 1972). Καθώς η στενότητα των μέσων παραγωγής δεν επέτρεψε να αναπτυχθούν ουσιαστικές εισοδηματικές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα μέλη των τοπικών κοινωνιών, τα μόνα κτίσματα που μπορεί να ξεχωρίσουν λόγω του σχήματος ή του όγκου τους είναι εκκλησίες, σχολεία, ανεμόμυλοι, εμπορικά ή κοινοτικά καταστήματα, πολύ σπάνια όμως κατοικίες. Η περιορισμένη επιφάνεια των σπιτιών είναι αντανάκλαση της παραγωγικότητας του συνήθως περιορισμένου κλήρου των νοικοκυριών. Σε περιπτώσεις που στο Αιγαίο παρουσιάζεται το φαινόμενο μία κατοικία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, τούτο οφείλεται στην αυξημένη οικονομική επιφάνεια των ιδιοκτητών είτε λόγω πρωτογενούς παραγωγής είτε λόγω άλλων πιο προσοδοφόρων δραστηριοτήτων σαν την ναυτιλία όπως μαρτυρούν τα πυργόσπιτα και τα αρχοντικά της Ύδρας και της Άνδρου (Χαριτωνίδου, 1982).

Η συνολική αντιληπτική εικόνα των οικισμών έχει έντονα τα στοιχεία της ισότητας μεταξύ των μελών της τοπικής κοινωνίας, της ενότητας που τους διακατείχε αλλά και της πολλαπλότητας στην τελική μορφή των κτισμάτων. Παρά το μικρό τους μέγεθος και τα απλά τους κυβιστικά χαρακτηριστικά, κανένα κτίσμα δεν είναι ακριβώς ίδιο με άλλο, όπως άλλωστε και οι ίδιοι οι κάτοικοι ή τα νοικοκυριά μεταξύ τους. Πέρα από το ζήτημα της αδυναμίας συσσώρευσης κεφαλαίου, η έννοια της ενότητας κυριαρχούσε στα μέλη των τοπικών κοινοτήτων καθώς αλληλοϋποστηρίζονταν για να αντιπαρέλθουν τις δυσκολίες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν είτε αυτές οφείλονταν σε φυσικά φαινόμενα είτε είχαν ανθρωπογενή αίτια. Πολύ συχνά η ήδη περιορισμένη σοδειά χανόταν λόγω των καιρικών συνθηκών με αποτέλεσμα να απαιτείται στήριξη είτε μέσα στην οικογένεια είτε μεταξύ διαφορετικών νοικοκυριών. Αυτή η σύμπνοια μεταξύ των κατοίκων των μικρών Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών αναπαρίσταται χαρακτηριστικά στην άρρηκτη συνοχή του αστικού ιστού με τρόπο όμως που να διατηρείται στην συνολική της μορφή η ατομικότητα, η οποία, όπως παρατηρεί ο Ρωμανός, ξεκουράζει με την ποικιλία της (Ρωμανός, 1975 & 1982: 10).

Συχνά πρωταρχική ανάγκη ήταν η αμυντική ικανότητα των οικισμών που, σε συνδυασμό με το επικλινές του εδάφους, οδήγησε στην διάταξη των κτισμάτων σε επαφή το ένα με το άλλο με μικρά ανοίγματα στις εκτεθειμένες πλευρές. Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελεί ο οικισμός Κάστρο της Σίφνου στον οποίο παρουσιάζει ενδιαφέρον η οργάνωση όχι μόνο των εξωτερικών του όψεων αλλά και των διαδρομών στο εσωτερικό του οικισμού (Τζάκου, 1976: 184). 


Πέρα από την ογκοπλασία του κτιριακού αποθέματος των οικισμών, η οικονομική και κοινωνική βάση των τοπικών κοινωνιών εκφράστηκε στην τυπολογία της διάταξης των ιδιωτικών και δημόσιων χώρων αλλά και στην ανάπτυξη αρκετά εκτενούς ζώνης ημι-δημόσιου χαρακτήρα που υποστηρίχθηκε από την σεμνότητα και συντροφικότητα μεταξύ των κατοίκων αλλά και από την διάθεση τους για καθημερινή επικοινωνία. Αναφορικά με το εσωτερικό των οικισμών, οι ψηλές πέτρινες μάντρες και οι επιβλητικές κατοικίες που απαντώνται στα νησιά με τις ισχυρές εισοδηματικές διαφοροποιήσεις, λείπουν από τους περισσότερους οικισμούς των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου. Αντίθετα σε αυτά κυριαρχούν οι αυλές με τα χαμηλά πεζούλια και την χαρακτηριστική εικόνα των κατοίκων που χρησιμοποιούν τον ημι-δημόσιο χώρο με άνεση καλωσορίζοντας τους περαστικούς ακόμα και όταν δεν τους γνωρίζουν. (Πολυχρονιάδης & Χατζημιχάλης, 1974)


Φολέγανδρος, ζώνη ημι-δημόσιου χώρου Σχέση δημόσιου - ημι-δημόσιου χώρου σε τομή  πηγή: Πολυχρονιάδης & Χατζημιχάλης (1974)
Η εξαιρετική ποικιλία της αντιληπτικής εικόνας των οικισμών εκτός από την μορφολογική οργάνωση των όψεων ξεπηδάει και από την σχέση του ιδιωτικού με τον δημόσιο χώρο που συνεισφέρει ουσιαστικά στη μορφολογική μοναδικότητα των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών. Η λεπτομερής ανάλυση της μορφής της βασικής διαδρομής στη Χώρα της Νάξου αναδεικνύει την μη κανονικότητά της καθώς και τις δυνατότητες που προσφέρει στον επισκέπτη για σειριακή αντίληψη του χώρου αλλά συγχρόνως και για οπτικές φυγές σε πολλές κατευθύνσεις κατά μήκος της πορείας (Εικόνα 6). Η όσμωση του ιδιωτικού με τον δημόσιο χώρο στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν γίνεται μέσα από αυλές και πεζούλια αλλά λόγω της κεντρικότητας της διαδρομής μέσα από εναλλαγές στον άξονα καθώς και καμάρες και άλλα στοιχεία όπως μικρά δωμάτια με παράθυρα ή μπαλκόνια που γεφυρώνουν τον δημόσιο χώρο. 


Ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε η συγκεκριμένη όπως και πολλές άλλες αντίστοιχες διαδρομές ήταν χωρίς συνολικό αρχικό σχέδιο αλλά με την κατασκευή κάθε κτίσματος χωριστά με δημιουργούς τους εκάστοτε ιδιοκτήτες σε διαφορετικές αλλά σχετικά παραπλήσιες χρονικές περιόδους. Με αυτόν τον τρόπο ο οργανωμένος σχεδιασμός με την σημερινή λογική αντικαθίσταται από την αυτενέργεια πολλών διαφορετικών ανωνύμων δημιουργών με βάση τις δικές τους ανάγκες για στέγαση, τις κατασκευαστικές τους δεξιότητες και τον σεβασμό στις αξίες της κοινότητας στην οποία ανήκουν. Η κάθε πέτρα τοποθετείται σε συγκεκριμένη θέση αφού πρώτα ο κατασκευαστής ελέγξει επί τόπου και όχι επί χάρτου αν ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες της κατοικίας του σε συνδυασμό με τις αποστάσεις από τα γειτονικά κτίσματα και την απαιτούμενη γεωμετρική, λειτουργική και αισθητική επάρκεια του δημόσιου χώρου. Ας σημειωθεί ότι μία πρόσθετη παράμετρος που επηρέασε το σχεδιασμό των δημοσίων χώρων ήταν η ανάγκη για προστασία από τον πολύ συχνά ισχυρότατο άνεμο με συνέπεια να αποφεύγονται οι ευθύγραμμες διαδρομές. Προσεγγίζοντας το ζήτημα συνολικά, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο αν όχι αδύνατο αυτή η ποικιλομορφία στην οργάνωση του ιδιωτικού και δημόσιου χώρου που προέκυψε από την συμμετοχή τόσων ανώνυμων δημιουργών να προκύψει με τόσο εντυπωσιακό τρόπο μέσα από οργανωμένο σχεδιασμό.

2.Η ταυτότητα των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι τα βασικά συστατικά της αντιληπτικής εικόνας των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών είναι τα μικρού μεγέθους, λιτά, γεωμετρικά και κατά κανόνα λευκά κτίσματα σε φαινομενικά μη κανονική διάταξη που όμως προκύπτει από και αναπαράγει την ανθρώπινη κλίμακα. Τα χαρακτηριστικά αυτά σε συνδυασμό με το τοπίο, την γεωμορφολογία, τον φωτισμό της περιοχής αλλά και τα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά της τοπικής κοινωνίας συνθέτουν την ταυτότητα των οικισμών (Σαπουνάκης, 2012: 44). Όπως προαναφέρθηκε βασικό συστατικό αυτής της ταυτότητας είναι η έννοια της ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα.
Τα νησιά του Αιγαίου όμως είναι πολλά και το κάθε ένα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ιστορία. Διερευνώντας τα όρια της ταυτότητας και της μοναδικότητας των οικισμών τους, παρατηρούμε τους τρεις οικισμούς των εικόνων 1 έως 3 που παρατίθενται (Εικόνες 7, 8 & 9). Είναι και οι τρεις Αιγαιοπελαγίτικοι οικισμοί που εμφανίζουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που οι παραπάνω έννοιες κινδυνεύουν να αποδυναμωθούν. Το τοπίο είναι παρεμφερές ενώ η οργανική ανάπτυξη του κτιριακού αποθέματος των οικισμών και στις τρεις περιπτώσεις έχει καταλάβει μεγάλο μέρος της επικλινούς επιφάνειας με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η αναγνώρισή τους. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με τον εντοπισμό της μορφής και της θέσης χαρακτηριστικών στοιχείων όπως των εκκλησιών στην περίπτωση της Χώρας της Σερίφου και της Χώρας της Ίου και φυσικά την θέση του κάστρου της Χώρας της Αστυπάλαιας.



Από τις φωτογραφίες αυτές γίνεται φανερό ότι η εντυπωσιακή ποικιλομορφία των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών έχει την δυνατότητα να λειτουργεί ως ταυτότητα σε βαθμό που να αισθάνεται ο επισκέπτης ότι πραγματικά πρόκειται για τα νησιά του Αιγαίου. Παρά την αδιαμφισβήτητη έννοια αυτής της ταυτότητας, που κυρίως προκύπτει από την χαρακτήρα της δόμησης, και παραβλέποντας την σύγχυση που προαναφέρθηκε, το σύνολο της πληροφορίας που εμπεριέχεται στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον της κάθε διαφορετικής περίπτωσης είναι χαρακτηριστικά μοναδικό.

Η αισθητική αξία της ανώνυμης αρχιτεκτονικής των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών εντοπίστηκε το 1933 όταν κατά τη διάρκεια της ιδιαίτερα σημαντικής για την διεθνή Αρχιτεκτονική 4ης συνάντησης του Συνεδρίου CIAM (Congres intemationaux d'architecture moderne) της Αθήνας οι σύνεδροι με προεξάρχοντα τον Le Corbusier επισκέφθηκαν την Μύκονο. Αναγνωρίζοντας τις αρετές της αρχιτεκτονικής του νησιού ο Le Corbusier φέρεται να είπε ότι ‘είναι αδύνατο να θεωρηθεί κανείς αρχιτέκτονας εάν δεν έχει δει τα σπίτια της Μυκόνου’. Αντίστοιχη αναγνώριση της αξίας της αντιληπτικής εικόνας και ουσιαστικά της ταυτότητας των μικρών οικισμών του Αιγαίου έχουν εκφράσει και άνθρωποι όπως ο Καζαντζάκης που της απέδωσε στοιχεία του Χριστιανικού παραδείσου με ελληνική αιωνιότητα.

Η αναγνώριση της ταυτότητας της αντιληπτικής εικόνας των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών από τους συνέδρους του CIAM το 1933 έκανε γνωστά αρχικά σε ένα περιορισμένο κοινό ειδικών και αργότερα σε περισσότερους ανθρώπους διεθνώς την Μύκονο και κατ’ επέκταση τους υπόλοιπους οικισμούς ανώνυμης αρχιτεκτονικής του Αιγαίου. Η επισκεψιμότητα των νησιών από εξωτερικό κυρίως τουρισμό αυξήθηκε μεταπολεμικά και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Ο ΕΟΤ προσπάθησε να ενισχύσει τις τάσεις αυτές προβάλλοντας με τον κατάλληλο τρόπο αυτό που οι τότε ιθύνοντες πίστευαν ότι έχει την μέγιστη απήχηση στην τουριστική αγορά της εποχής (Εικόνα 10).


Οι συνθήκες της λεκάνης της Μεσογείου αλλά και τα κοινά χαρακτηριστικά των κοινοτήτων που ζουν εκεί δημιούργησαν την βάση για να αναπτυχθούν, παράλληλα με τους οικισμούς των μικρών νησιών του Αιγαίου, τυπολογίες οικισμών που παρουσιάζουν ισχυρή μορφολογική συγγένεια με αυτούς. 
Ανάμεσα σε αυτά τα παραδείγματα περιλαμβάνονται οικισμοί όπως ο Ανάβατος ή οι Ολύμποι της Χίου και μερικοί οικισμοί της Ιταλίας και της Βόρειας Αφρικής αλλά και τμήματα μεγαλύτερων σύγχρονων πόλεων όπως η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου ή η παλιά πόλη (Μεντίνα) του Φεζ που απαρτίζονται από μικρού μεγέθους απλά και κυβιστικά κτίσματα που είναι αντίστοιχα αναπτυγμένα οργανικά. 
Εν τούτοις το ισχυρό branding της Αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής ενέπνευσε τον Καναδό Ισραηλινής καταγωγής και συνεπώς Μεσογειακών καταβολών αρχιτέκτονα Moshe Safdie να σχεδιάσει και να κατασκευάσει το οικιστικό συγκρότημα που ονόμασε Habitat 67 στο Μοντρεάλ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. 
Παρά την διαφορετική κλίμακα των δύο συνόλων, οι ομοιότητες με το μέτωπο της Χώρας της Μυκόνου στην περιοχή της Αλευκάντρας γνωστό και ως μικρή Βενετία είναι φανερές (Εικόνες 11 & 12).


Συμπερασματικά η ισχυρή ταυτότητα των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών αναγνωρίστηκε ως μοναδική και ως ικανή να προσελκύσει επισκέπτες τόσο από την Ελλάδα όσο ακόμα περισσότερο από το εξωτερικό. 
Η προβολή της από τα μέσα της εποχής με βασικό φορέα τον ΕΟΤ βοήθησε στην διόγκωση του τουριστικού ρεύματος για τις επόμενες δεκαετίες. Όπως προαναφέρθηκε ο τουρισμός σαν δραστηριότητα κυριάρχησε και εξακολουθεί να κυριαρχεί στα νησιά αυτά των οποίων οι κάτοικοι για μεγάλα διαστήματα αντιμετώπιζαν μείζονα προβλήματα επιβίωσης. 
Με βάση τον τουρισμό τα μικρά νησιά του Αιγαίου όχι μόνο κατάφεραν να αντιστρέψουν την ερήμωση που τα απειλούσε συγκρατώντας τον πληθυσμό τους αλλά και να ανατάξουν συνολικά την κατάσταση. Σήμερα, δηλαδή πάνω από έξι δεκαετίες αργότερα, η τουριστική κίνηση έχει φτάσει σε επίπεδο κορεσμού σε πολλά από τα νησιά αυτά σε σημείο που να αποτελεί αντικείμενο έρευνας η ανθεκτικότητα των τοπικών κοινωνιών στην συγκεκριμένη δραστηριότητα. 

3.Το Λακκί της Λέρου, μια ξεχωριστή περίπτωση
Αν όμως τα περισσότερα άνυδρα μικρά νησιά του Αιγαίου χαρακτηρίζονται από περιορισμένη παραγωγή του πρωτογενούς τομέα και από οικισμούς ανώνυμης αρχιτεκτονικής, υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα εξαίρεση που ομολογουμένως οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες. Η ειδική αυτή περίπτωση αφορά το Λακκί στο μικρό νησί της Λέρου. Εκεί με πρωτοβουλία των Ιταλικών δυνάμεων κατοχής της μεσοπολεμικής περιόδου σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε ένας ολόκληρος οικισμός. Καθώς μάλιστα δεν υπήρχε αρχικός οικιστικός πυρήνας, με την ενέργεια αυτή ουσιαστικά εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε το λιμάνι του Λακκιού.
Εστιάζοντας στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Λέρου, πρωτεύουσα του νησιού ήδη από την αρχαιότητα ήταν ο οικισμός της Αγίας Μαρίνας που αναπτύσσεται στις πλαγιές του κεντρικού λόφου με το επιβλητικό Κάστρο από την βυζαντινή εποχή. Σημαντικότερος από τους κόλπους του νησιού είναι ο κόλπος του Λακκιού, ο μεγαλύτερος του νησιού και ένα από τα ασφαλέστερα λιμάνια της Μεσογείου, στον οποίο, πριν την εμφάνιση των Ιταλών στο νησί υπήρχαν μερικές μόνο διάσπαρτες εξοχικές κατοικίες.

Στην περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, η Ιταλία, που είχε βλέψεις στο Αιγαίο και στη Μικρά Ασία, εμφανίζεται ως σωτήρας των νησιών με αποτέλεσμα το Μάιο του 1912 να εγκατασταθούν στα Δωδεκάνησα τμήματα του Ιταλικού Στρατού. Σε συνεργασία με τους Έλληνες κατοίκους, διώχνουν την τουρκική φρουρά, υψώνουν την Ιταλική σημαία στο Κάστρο, δημιουργούν αγκυροβόλιο πολεμικών πλοίων και σταθμούς ανεφοδιασμού στο Λακκί και στο Παρθένι και από εκεί εξορμούν και εξουδετερώνουν τον τουρκικό στόλο τον Ιούλιο 1912.

Με τη συνθήκη της Λωζάννης το 1923 τα Δωδεκάνησα παραχωρούνται στην Ιταλία. Με την κατάληψη της Λέρου από τους Ιταλούς, το Λακκί γίνεται κέντρο του ιταλικού σχεδιασμού για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Την ίδια εποχή το Φασιστικό Κόμμα έχει καταλάβει την εξουσία στην Ιταλία και ως κυβερνήτης των Isole Italiane dell’ Egeo, όπως ονομάζονται τα Δωδεκάνησα, που αποτελούν κτήση του Ιταλικού Βασιλείου και όχι αποικία, διορίζεται ο Mario Lago. Σημειώνεται δε ότι η Ιταλική αρχιτεκτονική δημιουργία στα Δωδεκάνησα διακρίνεται σε δύο περιόδους, οι οποίες αντικατοπτρίζουν τις διαφορετικές αντιλήψεις και επιλογές αναφορικά με την αρχιτεκτονική της νέας πόλης των δύο γενικών πολιτικών διοικητών, του προαναφερθέντα Mario Lago (1924 - 1936) και του διαδόχου του Cesare Maria De Vecchi (1936 - 1941).
Οι Ιταλοί εκτιμώντας τη φυσική καταλληλότητα του λιμανιού και τη στρατηγική θέση της Λέρου στο Αιγαίο, έκαναν το νησί κύριο στρατιωτικό κέντρο της Δωδεκανήσου, ορμητήριο του ιταλικού στόλου και γενικό οπλοστάσιο, με την κατασκευή σημαντικών έργων, όπως την αεροναυτική βάση σε μικρή απόσταση από την πόλη, πολεμικό ναύσταθμο και οχυρώσεις. Σύμφωνα με αυτόν τον σχεδιασμό, κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής της Δωδεκανήσου, η Λέρος χαρακτηρίστηκε ως „η Μάλτα του Αιγαίου’.

H πολεοδομική προσέγγιση ακολούθησε την φασιστική πολιτική δημιουργίας νέων πόλεων της ίδιας περιόδου όπως η Littoria, η Sabaudia, και η Aprilia στην Ιταλία. Η νέα πόλη σύμφωνα με τα τότε σύγχρονα Ευρωπαϊκά πρότυπα, θα ήταν οικεία στους Ιταλούς κατοίκους της οι οποίοι θα έβρισκαν εκεί τρόφιμα, ενδύματα, θέατρα, νοσοκομεία, σχολεία και χώρους αναψυχής. Στη νέα πόλη οι Ιταλοί έδωσαν το όνομα Porto Lago, δηλαδή λιμάνι - λίμνη, που περιγράφει την ασφάλεια του μεγάλου και ήρεμου σαν λίμνη λιμανιού, ενώ δεν παύει να αποτελεί και μια έμμεση αναφορά στο κυβερνήτη Mario Lago. Η νέα πόλη με τα σύγχρονα κτίρια έπρεπε να θυμίζει στους Ιταλούς κατοίκους της την αρχική τους μητρόπολη και να είναι απαλλαγμένη από τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της εγχώριας νεοκλασικής ή λαϊκής νησιωτικής αρχιτεκτονικής. Η πόλη αυτή θα συνέβαλε πιο αποφασιστικά στην ιταλοποίηση του νησιού και θα ευνοούσε τις μελλοντικές επιδιώξεις των Ιταλών για την εδραίωσή τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το Porto Lago έπρεπε να εξυπηρετεί περίπου 15.000 κατοίκους, κυρίως στρατιωτικό και πολιτικό Ιταλικό προσωπικό καθώς και Έλληνες κατοίκους και να έχει όλες τις δυνατότητες εξυπηρέτησης συνολικά 20.000 κατοίκων του νησιού που ήδη είχε 5.000 μόνιμους κατοίκους. Με διάταγμα του 1934 εγκρίθηκε το τελικό πολεοδομικό σχέδιο του Porto Lago με βασικό αρχιτέκτονα τον Rodolfo Petracco. Η Ιταλική Κυβέρνηση και η Στρατιωτική Διοίκηση επεδίωκαν η ολοκλήρωση των έργων και ο εξοπλισμός της Λέρου να προηγηθεί της αναμενόμενης στρατιωτικής σύρραξης με τους Άγγλους. Για τον λόγο αυτό το Ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών ενέκρινε άμεσα τις σχετικές πιστώσεις με αποτέλεσμα την παράλληλη κατασκευή των έργων από διαφορετικές τεχνικές εταιρείες από την Ιταλία. Τον καθορισμό των χρήσεων γης ακολούθησε η αποψίλωση του χώρου. Παρά τις διαφωνίες των αρμοδίων για την ανάπτυξη της πόλης σε βαλτώδη και καλλιεργήσιμα εδάφη, με τη βοήθεια του δασικού νόμου και την πολιτική των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων οι οποίες ξεπερνούν στο χρονικό διάστημα 1928-1935 τις 113, υλοποιήθηκε μια τεράστια επιχείρηση ανάκτησης και αλλαγή χρήσεων της γης. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν εκτεταμένες αποξηράνσεις και επιχωματώσεις με τις τεχνικές σταθεροποίησης των εδαφών των υγρών πεδίων της κεντρικής Ευρώπης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η μέθοδος θεμελίωσης των κτιρίων που έγινε με τη μεταφορά κορμών δέντρων αλλά και βράχων από την Ιταλία, την τοποθέτησή τους στο υπέδαφος ώστε αυτό να μην είναι σαθρό, την στερέωση μεταλλικών πασσάλων πάνω από τους κορμούς και τέλος τη λιθόστρωση και τη ρίψη οπλισμένου σκυροδέματος. Τα τοπογραφικά συνεργεία χάραξαν τους δρόμους της πόλης και οριοθέτησαν τις οικοδομικές γραμμές όλων των τετραγώνων και τους άξονες των πεζοδρομίων. Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν τα απαραίτητα έργα ύδρευσης και άρδευσης και λοιπών υποδομών. Την ίδια εποχή ξεκίνησε και η κατασκευή των μεγάλων κτιριακών έργων της πόλης, όπως η αγορά, το θέατρο, το σχολείο, η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, το Ξενοδοχείο Roma, το Δημαρχείο με το κτίριο του φασισμού Facio και τα καταστήματα. Το νότιο μέρος της Λέρου, η Κως και η Ρόδος αποκτούν κτηματολόγιο και όλες οι ιδιοκτησίες του Λακκιού αποκτούν αριθμό κτηματολογικής μερίδας. Μέχρι σήμερα ωστόσο ανήκουν στο κτηματολογικό γραφείο της Κω (Ήσυχος 2014).



Το πολεοδομικό σχέδιο εστιάζει στην ανάπτυξη ενός γραμμικού θαλάσσιου μετώπου με τη δημιουργία μιας μεγάλης παραλιακής λεωφόρου με δημόσια κτίρια αφιερωμένης στον Μουσολίνι (Lungomare Duce), αφήνοντας χώρο για τη δημιουργία μίας πλατείας (Piazza Littoria) μπροστά από το κτίριο του φασισμού με χρήση Δημαρχείου. Σ’ αυτό το χώρο πραγματοποιούνταν οι τελετουργικές παρελάσεις του καθεστώτος τις οποίες παρακολουθούσαν από τον πύργο του Facio οι φασιστικές αρχές. Αυτή η πολεοδομική αντίληψη που έχει εφαρμοστεί και σε άλλες πόλεις τόσο της Δωδεκανήσου, όπως στην Ρόδο και την Κω αλλά και στις Ιταλικές αποικίες της Αφρικής, ενισχύει την παρουσία του κατακτητή στο χώρο. Από αυτήν την κεντρική παραθαλάσσια πλατεία μία κάθετη λεωφόρος, ονομαζόμενη Viale Del Re, οδηγεί σε μια δεύτερη εσωτερική πλατεία, Piazza Roma, για να καταλήξει σε ένα λόφο, όπου ένα μνημείο ή άγαλμα θα υπογράμμιζε την φασιστική κυριαρχία (Κολώνας, 2002).

Η αντίληψη του διαχωρισμού της ζώνης κατοικίας των ντόπιων κατοίκων από την αντίστοιχη ιταλική που είναι παρούσα στις άλλες αποικιακές πόλεις, εδώ δεν υφίσταται, καθώς η νέα πόλη λειτουργεί συμπληρωματικά αλλά είναι σε μεγάλη απόσταση από τον παραδοσιακό οικισμό της Αγίας Μαρίνας στο κέντρο του νησιού. Στο πολεοδομικό σχέδιο φαίνεται η δημιουργία ενός εμπορικού κέντρου που λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Ζητούμενο από τους πολεοδόμους της εποχής ήταν η ομαλή μετάβαση από το εμπορικό κέντρο στις υπηρεσίες, τον πολιτισμό και τη διασκέδαση μέσα από την δυνατότητα βόλτας στην παραλία (passegiata). Δημιουργήθηκαν επιπλέον ζώνες κατοικίας των στρατιωτικών στις κεντρικές οδούς της πόλης, ισόγειες και διώροφες ανάλογα με το βαθμό των στρατιωτικών που απευθύνονταν, όπως επίσης και δύο ακόμη ζώνες γενικής κατοικίας με καταστήματα στο ισόγειο και κατοικίες στον α’ όροφο σε γειτνίαση με την παραλία. Οι περιορισμένες βιομηχανικές δραστηριότητες, όπως το εργοστάσιο ηλεκτρισμού, το εμφιαλωτήριο, το παγοποιείο και το σφαγείο, μεταφέρθηκαν εκτός της πόλης (Κυράνης, 2011).

Τα κυριότερα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά των κτιρίων είναι οι λευκές σοβατισμένες επιφάνειες, τα μεγάλα οριζόντια ανοίγματα που έφερναν το ηλιακό φως σε όλο το εσωτερικό των κτιρίων, τα οριζόντια σωληνωτά κιγκλιδώματα που εφαρμόστηκαν στα μπαλκόνια των κτιρίων και στις περιφράξεις των κατοικιών, οι απλές κορνίζες και η έλλειψη στολιδιών εκτός από ορισμένα δημόσια κτίρια. Άλλα κατασκευαστικά γνωρίσματα είναι τα κάθετα και στρογγυλά παράθυρα στα κλιμακοστάσια, τα μικρά αλλά άνετα κλιμακοστάσια με μωσαϊκό τριμμένο με το χέρι ντόπιων και Ιταλών εργατών.



Το κινηματοθέατρο, το ξενοδοχείο, το Δημοτικό σχολείο, το κτίριο του Φασισμού, το νοσοκομείο, η εκκλησία, οι στρατώνες και τα παλατσίνα, οι κατοικίες δηλαδή των αξιωματικών, αλλά πάνω από όλα η κυκλική αγορά με τον πύργο του ρολογιού που θα εντυπωσιάσει στην Έκθεση του Ιταλικού Ρασιοναλισμού στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1976, συνθέτουν ένα μοναδικό σύνολο μεσογειακού ρασιοναλισμού που εντάσσεται στο Διεθνές Στυλ του Μοντέρνου Κινήματος στην αρχιτεκτονική. Άλλωστε η αρχή της δεκαετίας του 1930, που συμπίπτει με την εποχή που σχεδιάζονται τα κτίρια για το Λακκί, είναι η εποχή που ο ιταλικός φασισμός θέλοντας να προβάλλει νεωτεριστικά χαρακτηριστικά, υιοθετεί το Μοντέρνο Κίνημα κάνοντας τον Ρασιοναλισμό την επίσημη αρχιτεκτονική έκφραση του καθεστώτος.

Ο Mario Lago είχε υποδείξει ως αρχιτεκτονικό στυλ της νέας πόλης, τον Ρασιοναλισμό, ‘in modo razionale’ όπως χαρακτηριστικά αναφερόταν στο σχετικό κυβερνητικό διάταγμα, αφήνοντας ελεύθερους τους αρχιτέκτονες Rodolfo Petracco και Armando Bernabiti να αναδείξουν την μοναδικότητα του Porto Lago. Η νέα αρχιτεκτονική που δημιουργείται συνδυάζει ενετικά και γοτθικά στοιχεία με διακοσμητικά μοτίβα από τη λαϊκή τέχνη αλλά και την παράδοση των αραβικών μεσογειακών κρατών. Τα νεοκλασικά στοιχεία τα οποία κυριαρχούσαν στα δημόσια κτίσματα στα νησιά απορρίφθηκαν λόγω των ισχυρών αναφορών στον ελληνισμό. Η επίβλεψη της κατασκευής έγινε από τους μηχανικούς των ιταλικών τεχνικών εταιρειών που απασχολήθηκαν στο νησί και την τεχνική υπηρεσία του Ιταλικού Ναυτικού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το 1936 το φασιστικό καθεστώτος επιστρέφει στην μνημειακότητα στην αρχιτεκτονική έκφραση με στόχο να αναδεικνύονται τα αυτοκρατορικά του χαρακτηριστικά. Ο νέος κυβερνήτης De Vecchi ο οποίος αντικατέστησε τον Mario Lago δεν θα διστάσει να αλλάξει την μορφή ολόκληρων κτιρίων ιδιαίτερα στη Ρόδο με στόχο να ακολουθήσουν αυτήν την λογική. Ο De Vecchi επενέβη στο έργο των αρχιτεκτόνων επιβάλλοντας την επένδυση με πωρόλιθο στα δημόσια κτίρια και αφαιρώντας τα στοιχεία με αναφορές σε άλλες ιστορικές περιόδους (Santoianni, 2008: 62).

Η πόλη του Portolago που μετά την προσάρτηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947 ονομάσθηκε Λακκί, είναι η μοναδική νέα πόλη που έκτισαν οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα και μαζί με την πόλη Sabaudia, 80 χιλιόμετρα νότια της Ρώμης και την γειτονιά Weissenhof της Στουτγκάρδης που κτίστηκε λόγω της Διεθνούς Έκθεσης του 1927 αποτελούν τα μοναδικά εκτεταμένα παραδείγματα οργανωμένης δόμησης που κατασκευάστηκαν με βάση τις αρχές του Διεθνούς Στυλ. Εν τούτοις το παράδειγμα της Λέρου έχει συζητηθεί ελάχιστα και μάλιστα έτεινε να αγνοείται συστηματικά καθώς για μεν τους Έλληνες ήταν έργο των κατακτητών ενώ για τους Ιταλούς θεωρείται κληρονομιά του συγκεκριμένου καθεστώτος που το δημιούργησε. Το Λακκί υφίσταται δηλαδή ενός είδους ‘διπλή λήθη’ όπως το θέτει η Giglio (2006). Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα ‘αγνοημένου διεθνισμού’ που όμως αποτελεί Ευρωπαϊκή μοναδικότητα όπως έχει υποστηριχθεί από τους λίγους ερευνητές που τις τελευταίες δεκαετίες ασχολήθηκαν με την μελέτη της Ιταλικής αρχιτεκτονικής της Λέρου (Αντωνιάδης 1984, Ήσυχος Ε. 1989, Ήσυχος Α.Δ. 2014).

Αναμφισβήτητα, μετά την απελευθέρωση του νησιού από τους Ιταλούς και στη συνέχεια με την ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα, η αρχιτεκτονική κληρονομιά που άφησαν πίσω εξομοιώθηκε με τον Φασισμό. Το ‘Διεθνές στυλ’ που χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί στη Λέρο θεωρήθηκε ως ‘Αρχιτεκτονική των Ιταλών’, αρχιτεκτονική δηλαδή φασιστική και ως εκ τούτου καταδικαστέα. Παρ’ όλα αυτά, η αρχιτεκτονική των Ιταλών στη Λέρο δεν είναι ένα σύνολο επηρεασμένο μόνο από τους διοικούντες στρατιωτικούς και την όλη λογική του εξαιρετικά αυταρχικού καθεστώτος αλλά και από τους αρχιτέκτονες της εποχής οι οποίοι προσπάθησαν να είναι πρωτοποριακοί στα περιορισμένα πλαίσια της ελευθερίας που τους δόθηκε. Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής του Μοντέρνου κινήματος του 20ού αιώνα την οποία οικειοποιήθηκαν οι άνθρωποι του Ιταλικού φασισμού και θεώρησαν δική τους αρχιτεκτονική.

Συγκρινόμενο με την ταυτότητα των Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών που προσεγγίζει η παρούσα εργασία, το Λακκί εμφανίζεται αντιδιαμετρικά αντίθετο. Η δική του ταυτότητα του έχει επιβληθεί κυριολεκτικά ‘από τα πάνω’ και είναι αντικείμενο έρευνας ο τρόπος που βιώνεται από την τοπική κοινωνία (Ashworth & Tunbridge 1996). Όπως φάνηκε και από την συζήτηση των ερευνητών του ζητήματος, όλα αυτά τα χρόνια το Λακκί έμεινε άγνωστο, αδημοσίευτο, παραμελημένο γιατί με την απελευθέρωση προσεγγίστηκε μέσα από τα πλαίσια του καταδίκης του φασισμού κι όχι μέσα από τη λογική του τότε πρωτοπόρου και δημοκρατικού Μοντέρνου κινήματος της αρχιτεκτονικής στην οποία εντασσόταν. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει κανείς ότι η επιστημονική θεώρηση του ζητήματος συνδέεται με τον εν γένει απαξιωτικό τρόπο που έχει αντιμετωπίσει την Λέρο η μεταπολεμική ελληνική διοίκηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα συστηματικής υποβάθμισης του νησιού την τελευταία πεντηκονταετία ήταν τα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων της Δικτατορίας Παρθένι και Αη Γιώργης, το ψυχιατρείο αλλά και οι πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες της τελευταίας δεκαετίας (Γκουτίδης 2009).

Σήμερα τα Ιταλικής περιόδου κτίρια στο Λακκί είναι σε γενικές γραμμές σε καλή κατάσταση και τα περισσότερα χρησιμοποιούνται κανονικά. Εν τούτοις έχουν περάσει 7-8 δεκαετίες από την αναχώρηση των Ιταλών και των Γερμανών που τους διαδέχθηκαν και είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή μοναδικότητα του οικισμού όχι μόνο δεν διαφημίζεται αλλά ίσως ακόμα και να αποσιωπείται. Αναλύοντας την εικόνα των βασικών κτισμάτων της Ιταλικής περιόδου αναγνωρίζει κανείς ότι το υποτιθέμενο πομπώδες ή ακόμα και αυτοκρατορικό στοιχείο που το αυταρχικό καθεστώς ήθελε να προβάλλεται, τελικά έχει πειθαρχήσει στην λιτότητα και γεωμετρικότητα του μοντέρνου κινήματος όπως εκφράστηκε από τον Petracco τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κτίσματα στο Λακκί. Αν και σαφώς διαφορετική από την ανώνυμη αρχιτεκτονική των υπολοίπων Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών, η αρχιτεκτονική μορφολογία των κτιρίων στο Λακκί παραμένει αρκετά κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα του μικρού οικισμού και λιγότερο στους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς του καθεστώτος που την δημιούργησε. Μένει να ερευνηθεί η εικόνα που έχουν για αυτό το κτιριακό απόθεμα οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλης και φυσικά η διάθεση τους να προβάλουν την μοναδικότητά του. Μέσα στο αρνητικό κλίμα των τελευταίων 50 ετών για την Λέρο αλλά και εν μέσω της μοναδικότητας των υπόλοιπων Αιγαιοπελαγίτικων οικισμών που προαναφέρθηκαν, η προσπάθεια αυτή φαίνεται να έχει διαστάσεις τιτάνιου έργου.

Βιβλιογραφία 
Ελληνική βιβλιογραφία
  • Βασιλειάδης, Δ. (1975) Θεώρηση της αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής υπό ανήσυχη οπτική γωνία, Αθήνα: Οργανισμός Δοξιάδη Γκουτίδης Χ. (2009) Παρουσία στον χώρο και τον χρόνο, νήσος Λέρος: ένας κρίκος στην καδένα της Ιστορίας, Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου στο 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Management υπηρεσιών υγείας. Χανιά
  • Ήσυχος Ε. (1989) Το πανόραμα της Λέρου Λέρος, εκδόσεις Μανώλης Ήσυχος
  • Ήσυχος Α.Δ. (2014) Η πόλη του Λακκίου της Λέρου = la citta di Porto Lago, Λέρος: Ιστορικό Αρχείο Λέρου
  • Κολώνας Β. (2002) Ιταλική αρχιτεκτονική στα Δωδεκάνησα Αθήνα: Ολκός
  • Κυράνης Α. (2011) Προτάσεις για πρωτοβουλίες αναστροφής της αρνητικής οικονομικής κατάστασης στο νησί της Λέρου: Ντουμπάι ή Λέρος διαθέσιμο στο http://kvranis.gr/el/texts/selected/dubai-leros (27 Φεβ 2017)
  • Μονιούδη-Γαβαλά (1997), Σαντορίνη. Κοινωνία και χώρος, 15ος-20ός αι., Αθήνα.
  • Πολυχρονιάδης Α.Π. & Χατζημιχάλης Κ.Μ. (1974) Η δομή και τα χαρακτηριστικά του φυσικού περιβάλλοντος στη Νάξο στο Οικισμοί στην Ελλάδα, επιμ. Ορ. Δουμάνη και Paul Oliver, Αθήνα: Αρχιτεκτονικά Θέματα
  • Ρωμανός, Α. (1975) Μύκονος: Η Προστασία σαν κίνητρο οικονομικής αναπτύξεως Αρχιτεκτονικά Θέματα 9/1975 Αθήνα: εκδόσεις Δουμάνη 
  • Ρωμανός, Α. (1982) Μύκονος στο Ελληνικοί Παραδοσιακοί οικισμοί, Αθήνα: Εκδόσεις Μέλισσα. 
  • Σαπουνάκης, Α. (2012) ‘Ταυτότητα των πόλεων, πολιτισμός και σχεδιασμός’ στο Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο Place Marketing and Branding, Στρατηγικής Προβολής και Ταυτότητας του Τόπου, Βόλος: Πανεπιστημιακές εκδόσεις Θεσσαλίας 
  • Στεφάνου, Ι. και Στεφάνου, Ι (1999) Περιγραφή της Εικόνας της Πόλης, Αθήνα: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις ΕΜΠ.
  • Τζάκου Α. (1976), Κεντρικοί οικισμοί της Σίφνου: μορφή και εξέλιξη σε ένα παραδοσιακό σύστημα, Αθήνα: Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 
  • Φιλιππίδης Δ. (1982) Σαντορίνη στο Ελληνικοί Παραδοσιακοί οικισμοί, Αθήνα: Εκδόσεις Μέλισσα 
  • Χαριτωνίδου, (1982) Άνδρος στο Ελληνικοί Παραδοσιακοί οικισμοί, Αθήνα: Εκδόσεις Μέλισσα.
Ξενόγλωσση βιβλιογραφία
  • Antoniades, A.C. (1984) ‘Italian architecture in the Dodecanese: A Preliminary Assessment’. Journal of Architectural Education, 38 (1), pp. 18-25 
  • Ashworth G.J. & Tunbridge J.E. (1996) Dissonant Heritage, Wilev & Sons Ltd. Chixchester, England Giglio, A. (2006) The Decorative use of Concrete in an "Other" Modernism, στο διεθνές συνέδριο με τίτλο Second International Congress on Construction History, Queens' College, Cambridge University
  • Rapoport A. (1974) House, Form & Culture αγγλική έκδοση 1969, London: 
  • Pearson Rapoport A. (1977) Human Aspects of Urban Form London: Pergamon
  • Santoianni, V. (2008) Razionalismo nelle colonie italiane 1928-1943. La «nuova architettura» delle Terre d’Oltremare, unpublished PhD Thesis, University degli Studi di Napoli Federico II, Italy 
  • Sapounakis, A. & Nikiforos, G. (2016) Protection and Enhancement of Ambivalent Cultural Heritage; the Case of Lakki, Leros island, Greece στο διεθνές συνέδριο με τίτλο “Nature & Culture: Heritage in Context” που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέτης, UMass Amherst, σε συνεργασία με το Czech University of Life Sciences, Πράγα 2016.
  • Sapounakis, A., (1985) Environmental Information and Cognitive Needs αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή στο Heriot-Watt University, Edinburgh, UK.
*Δεύτερο Πανελλήνιο Συνέδριο Marketing & Branding Τόπου, Λάρισα 31 Μαρτίου-2 Απριλίου 2017

ΚΕΔΕ : Ο Ψηφιακός μετασχηματισμός των πόλεων

$
0
0
Ο ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Τα καλά να λέγονται.
Στο συνέδριο της ΚΕΔΕ που γίνεται αυτές τις ημέρες στα Γιάννενα , ο Γιάννης Τσιάμης , πρόεδρος της επιτροπής Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης της ΚΕΔΕ εισηγείται τις δράσεις που έχει αναλάβει η ΚΕΔΕ να προωθήσει. Η εμπειρία  από τη θητεία και στην προηγούμενη περίοδο λειτουργίας της Επιτροπής του έχει δώσει την ωριμότητα για σοβαρές προτάσεις.
Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τι προτείνεται για το επόμενο διάστημα στον τομέα του ψηφιακού μετασχηματισμού.

"Η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας υλοποιεί ολοκληρωμένη στρατηγική για τον ψηφιακό μετασχηματισμό των πόλεων, με στόχο τη δημιουργία προϋποθέσεων τοπικής ανάπτυξης, για την ενίσχυση των τοπικών οικονομιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων καθώς και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Η στρατηγική αυτή της ΚΕΔΕ αποτελείται από τους ακόλουθους πυλώνες:
  • Δημιουργία υποδομών έξυπνων πόλεων και πρόσβαση σε δεδομένα και τεχνολογίες.
  • Έξυπνο μοντέλο διακυβέρνησης με τη συμμετοχή των πολιτών.
  • Ενίσχυση ψηφιακών δεξιοτήτων.
Στο πλαίσιο αυτό  η ΚΕΔΕ έχει αναλάβει την τελευταία διετία πρωτοβουλίες ενώ προγραμματίσει συγκεκριμένες δράσεις  μέσα στο 2018.
  • E–Μάθηση : Πλατφόρμα ηλεκτρονικής μάθησης της ΚΕΔΕ
Ήδη υλοποιήθηκε ένα σύστημα εξ αποστάσεως κατάρτισης και εκπαίδευσης (e–learning) για όλα τα στελέχη των Δήμων καθώς και για όλους τους αιρετούς.
Στόχος στο πρώτο τρίμηνο του 2018 να εξελιχθεί η πλατφόρμα. 
  • Μηχανισμός Διοικητικής Οικονομικής Διαχείρισης των μικρών νησιωτικών και ορεινών Δήμων
Η ΚΕΔΕ εκπόνησε σχετική μελέτη μέσω του ΙΤΑ και διεκδικεί τη χρηματοδότηση για τη δημιουργία μιας κεντρικά παρεχόμενης ολοκληρωμένης υπηρεσίας. Η δράση αυτή προγραμματίζεται να ξεκινήσει πιλοτικά, σε 15 μικρούς Δήμους της ορεινής και νησιωτικής χώρας.
  • Πλατφόρμα Διαλειτουργικότητας ΕΛΣΥΝ – ΟΤΑ Α΄ βαθμού/ Ψηφιοποίηση Ελέγχου Τίτλων Πληρωμών
Σε συνεργασία με το Ελεγκτικό Συνέδριο δημιουργείται Πλατφόρμα Διαλειτουργικότητας με τους ΟΤΑ με στόχο  να μειωθεί σταδιακά η διακίνηση των φυσικών παραστατικών με τη διαδικασία της ηλεκτρονικής διακίνησης εγγράφων των υπηρεσιών των Δήμων.
  • Κόμβος Διαχείρισης Υπηρεσιών της ΚΕΔΕ για τους ΟΤΑ (gov HUB)
Υλοποιήθηκε το σύστημα αυθεντικοποίησης και ταυτοποίησης της ΚΕΔΕ για στελέχη των Δήμων ώστε να δημιουργηθεί ένας ασφαλής δίαυλος διαχείρισης υπηρεσιών από και προς τους ΟΤΑ.
  • Δημιουργία Κέντρου Νεανικής Επιχειρηματικότητας της ΚΕΔΕ, Κατάρτιση αιρετών και στελεχών – ΚΕΔΕ Innovation Lab – Smart CityCenter
Προγραμματίζεται για μέσα στο 2018.
  • 2ος Μαραθώνιος Καινοτομίας
Τον Ιούνιο του 2018 θα πραγματοποιηθεί ο 2ος Μαραθώνιος Καινοτομίας, σε συνέχεια του 1ου Μαραθώνιου. Επίσης θα διοργανωθεί παράλληλα και  ο 1ος Μαθητικός Διαγωνισμός Καινοτομίας σε συνεργασία  με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου."

ΚΕΔΕ :Αναγκαία η υλοποίηση Τοπικού Αναπτυξιακού Προγράμματος

$
0
0

Ο Α. Καστρινός, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της ΚΕΔΕ, μιλώντας στο συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Γιάννενα πρότεινε την υλοποίηση Τοπικού Αναπτυξιακού Προγράμματος με πόρους από ΕΣΠΑ, παρακρατηθέντα και ΕΤΕπ

Επεσήμανε ότι  ο μεγάλος χαμένος είναι ουσιαστικά οι επενδυτικές δαπάνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίες  το 2018 θα έπρεπε να ανέλθουν σε 1.328 εκ . ευρώ και προβλέπονται 993 εκ. ευρώ.
«Γνωρίζουν όλοι, τόνισε ο κ. Καστρινός,  επαΐοντες και μη, ότι για να πραγματοποιηθούν ιδιωτικές επενδύσεις θα πρέπει πριν από όλα να πραγματοποιηθούν δημόσιες, ιδιαίτερα στο επίπεδο των υποδομών. Γνωρίζει όλη η Ευρώπη ότι οι τοπικές δημόσιες επενδύσεις επιτυγχάνουν μεγαλύτερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, έχουν πολύ μεγαλύτερη απορρόφηση και είναι πολύ πιο ευέλικτες. Πώς είναι δυνατόν να οδηγηθούμε στην ανάκαμψη και στην ανάπτυξη μειώνοντας τις τοπικές δημόσιες επενδύσεις;
Πιστεύω ακράδαντα ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαίο να υλοποιηθεί η πρόταση της ΚΕΔΕ, για ένα Τοπικό Αναπτυξιακό Πρόγραμμα, το οποίο θα έχει έναν επιθετικό χαρακτήρα με το βλέμμα του στραμμένο στο μέλλον, στην ανάπτυξη, στη δημιουργία απασχόλησης και από αυτή την άποψη θα συναρθρώνεται με τις αντίστοιχες εθνικές πολιτικές.
Καταλαβαίνω ότι το ερώτημα που προκύπτει είναι πού θα βρεθούν οι χρηματοδοτικοί πόροι για να χρηματοδοτήσουν το Τοπικό Αναπτυξιακό Πρόγραμμα;
Η αποκόλληση του ΕΣΠΑ είναι ο ένας πυλώνας χρηματοδότησης του Τοπικού Προγράμματος Επενδύσεων. Ο δεύτερος πυλώνας η νέα γενιά των παρακρατηθέντων, μέρος του οποίου θα πρέπει να χρηματοδοτήσει το Τοπικό Αναπτυξιακό Πρόγραμμα. Τρίτος άξονας είναι πόροι που μπορούν να προέρχονται είτε από τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, είτε από εναλλακτικές κοινοτικές πρωτοβουλίες. Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι και οι τρεις αυτοί χρηματοδοτικοί άξονες θα πρέπει να συνδυάζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να προκαλέσουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Στόχος του Τοπικού Αναπτυξιακού Προγράμματος, για να καταλαβαινόμαστε ας το πούμε «Θησέας 2», θα είναι η τοπική ανάπτυξη, η άμβλυνση των ενδοπεριφερειακών και περιφερειακών ανισοτήτων, η προώθηση της τοπικής απασχόλησης και η άρση των αδικιών όσον αφορά στο μεγάλο κόστος παραγωγής και στις ανάγκες που υπάρχουν ιδιαίτερα στους μικρούς ορεινούς και νησιωτικούς ΟΤΑ».

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός των Ελληνικών πόλεων μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αρκεί να τον θέλουμε !

$
0
0
Επανερχόμαστε στο συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Γιάννενα και σας παρουσιάζουμε την πολύ  ενδιαφέρουσα ομιλία του Γιάννη Τσιάμη, προέδρου της Επιτροπής Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης της ΚΕΔΕ.

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο "ΚΕΔΕ : Ο ψηφιακός μετασχηματοσμός των πόλεωνδημοσιεύσαμε τις κυριότερες πρωτοβουλίες που θα ξεδιπλωθούν το επόμενο διάστημα.

Business Grove :Μια νέα πρωτοβουλία του Εθνικού οργανισμού Εμπορίου της Ουγγαρίας

$
0
0

Re: DefineTechnology
Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017   Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία



Agenda
12:30 μ.μ: Εγγραφές  προσκεκλημένων

13:00 μ.μ: Καλωσόρισμα: κ. Γιάννης Καπλανέλης, Οperations& Marketingmanager, ALXGreece/ Εθνικος Οργανισμος Εμποριου Ουγγαριας
13:05 μ.μ: Χαιρετισμός από τον Πρέσβη της Ουγγαρίας, κ. ErikHaupt


13:10 μ.μ: κ. CsabaJonas, Εμπορικός Ακόλουθος της Ουγγρικής Πρεσβείας στην Ελλάδα: «Η οικονομία της Ουγγαρίας σήμερα»
13:20 μ.μ: κ. Γιώτα Παπαρίδου, Α’ Εκτελεστική Αντιπρόεδρος ΔΣ Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής Ελλάδος  (ΣΕΠΕ) : «Η αξία της τεχνολογίας στην σύγχρονη κοινωνία»
13:30 μ.μ:  κ. Κωνσταντίνος Χανιώτης, Πρόεδρος Συνδέσμου Εταιρειών Κινητών Εφαρμογών Ελλάδος (ΣΕΚΕΕ) : «Technology Helps Economy.  Η σημασία των συνεργασιών στην πρόοδο της τεχνολογίας»
13:40 μ.μ: κ. Κώστας Χαμπίδης, ChiefDigitalOfficer, Δήμου Αθήνας: «Αναγκαίες βάσεις και υποδομές  για την “έξυπνη πόλη” : Οι πρωτοβουλίες και η ρεαλιστική προσέγγιση του Δήμου Αθήνας»
13:50 μ.μ: κ. Κωστής Μοχιανάκης, Διευθυντής Προγραμματισμού, Οργάνωσης και Πληροφορικής Δήμου Ηρακλείου : «Το e-Ηρ@κλειο  και οι  «έξυπνες» υπηρεσίες  που έφεραν τις μεγάλες αλλαγές στην πόλη του Ηρακλείου»
14:00 μ.μ: κ. Ιωάννης Παπίδης, Διευθυντής Ψηφιακού Μετασχηματισμού και Καινοτομίας ομίλου ΟΤΕ/COSMOTE: «Οικοσυστήματα Start-up, η προοπτική των έξυπνων πόλεων και η ανάπτυξη τεχνολογικής συνεργασίας ανάμεσα σε Ελλάδα και Ουγγαρία»
14:15 μ.μ: κ. Δημήτρης Καλογερόπουλος, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρίας Τοπικής  Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ) : «Τεχνολογίες, το όραμα της ανοικτής έξυπνης πόλης  και  η εφαρμογή του από τους δήμους της χώρας»
14:25 μ.μ.: κ. Λάμπρος Φώτος, Executive Business Consultant, ONEX SA: «Τεχνολογική ανάπτυξη και βελτίωση της καθημερινότητας με έμφαση στις «έξυπνες» πόλεις»
14:35 μ.μ: κ. Γιάννης Καπλανέλης, Οperations& Marketingmanager, ALXGreece / Εθνικος Οργανισμος Εμποριου Ουγγαριας : «Παρουσίαση της πλατφόρμας BusinessGrove»

14:50 μ.μ: Συζήτησησχετικά με την πλατφόρμα BusinessGrove, με την συμμετοχή των εκπροσώπων των φορέων, του ακροατηρίου και της ALXGreece/ Εθνικος Οργανισμος Εμποριου Ουγγαριας. Συντονισμός: κα Άντα Σεϊμανίδη, Οικονομική Συντάκτρια

Το Πρώην Στρατόπεδο Παύλου Μελά Μεταμορφώνεται: Διαστάσεις Κυβερνησιμότητας και η Προοπτική του Συμμετοχικού Σχεδιασμού

$
0
0


#Γιώργος Χατζηνάκος, Αστικός & Πολιτιστικός Γεωγράφος, Υποψήφιος Διδάκτορας Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, InstituteofPlaceManagement.

Μετά από 20 χρόνια ενεργούς διεκδίκησης, υπογράφηκε τον περασμένο Οκτώβριο η τελική σύμβαση παραχώρησης του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά στον ομώνυμο Δήμο από το Ταμείο Εθνικής Άμυνας, με σκοπό τη δημιουργία ενός Μητροπολιτικού Πάρκου. 
Ο δήμαρχος Δημήτρης Δεμουρτζίδης δήλωσεότι επιτέλους «έκλεισε ένα πολυετές κεφάλαιο για την πόλη μας», χαρακτηρίζοντας αυτή την μέρα «ιστορική». Στα ίδια πλαίσια ο αρχιτέκτονας, κ. Πρόδρομος Νικηφορίδης, που ανέλαβε το σχεδιασμό της δημιουργίας του Μητροπολιτικού Πάρκου, ανέφερεότι «η απόδοση των 350 στρεμμάτων στην τοπική κοινωνία αποτελεί το τρίτο σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων 100 χρόνων στη Θεσσαλονίκη, μετά την πυρκαγιά του 1917 και την απόφαση για ανοικοδόμηση και την επιχωμάτωση της Νέας Παραλίας στα μέσα της δεκαετίας του 60» και δήλωσεότι ο στόχος είναι να δημιουργηθεί «ένας χώρος περιπάτου, ανάπαυσης, αθλητισμού, πολιτισμού, κοινωνικοποίησης, δράσεων πολλαπλών μορφών και πάνω από όλα ένας τόπος απόδρασης από τη δύσκολη καθημερινότητα της πόλης».  

Είναι γεγονός ότι τα μητροπολιτικά πάρκα συνιστούν πολλές λειτουργίες για τον αστικό πληθυσμό, όπως αποδεικνύεται από πληθώρα επιστημονικών και εμπειρικών ερευνών (βλ. ενδεικτική βιβλιογραφία). 

Σε αντίθεση με άλλους ανοικτούς χώρους, τα πάρκα αυτά προσφέρουν στενή επαφή με τη φύση λόγω της μεγάλης αναλογίας βλάστησης και έτσι το αστικό περιβάλλον γίνεται ελκυστικότερο με την βοήθεια της.  Γι’ αυτό τον λόγο η δημιουργία ενός τέτοιου πάρκου φαντάζει επιτακτική ανάγκη για τον πυκνοδομημένο ιστό της Θεσσαλονίκης και το εντονότατο αστικό περιβάλλον που βιώνουν οι κάτοικοι της. Συμβάλλοντας λοιπόν στην ευρεία δημόσια συζήτηση για την υπό ανάπτυξη περιοχή, σε αυτό το άρθρο παρουσιάζεται ένα σχέδιο συμμετοχικής διαβούλευσης, το οποίο γενικότερα στοχεύει στην οργανική δημιουργία δημόσιων χώρων και στην ενίσχυση της αίσθησης του τόπου (senseofplace) στις γειτονιές της πόλης.

Στο επίκεντρο του άρθρου βρίσκεται η θεσμική καινοτομία και η έννοια της κυβερνησιμότητας, η οποία έχει ως επίκεντρο την ενίσχυση της ποιότητας ζωής μέσα από την κοινωνική ένταξη και την τοπική πολιτιστική έκφραση. Έτσι λοιπόν, αυτό το άρθρο συμβάλει στη μακροπρόθεσμη εκπόνηση ενός κοινού προβληματισμού σχετικά με το μέλλον της Ελληνικής πόλης, δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια των οικονομικών κρίσεων, οι πόλεις δεν αποτελούν μόνο το επίκεντρο που εκδηλώνεται η κάθε κρίση αλλά θέτουν και το κοινωνικο-πολιτιστικό πλαίσιο που διαμορφώνει την καθημερινότητα των πολιτών και την σχέση τους με την πόλη (Harvey, 2012). Παρόλα αυτά, η κατανόηση των επιπτώσεων της κρίσης που αφορούν το παρόν και το μέλλον της ποιότητας ζωής στην πόλη, παρουσιάζει μία σημαντική έλλειψη προοπτικής, ενώ οι απαραίτητες αστικές μεταρρυθμίσεις και συνακόλουθες θεσμικές διαστάσεις του αστικού περιβάλλοντος αποτελούν ένα καίριο ζήτημα.

Με αυτήν την αφετηρία λοιπόν θα μπορούσε να θεωρηθεί γεγονός ότι η συμμετοχή των χρηστών στον σχεδιασμό ενός αστικού πάρκου ή γενικότερα ενός δημόσιου χώρου, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο του αειφόρου αστικού σχεδιασμού. Πολλές μελέτες φανερώνουν ότι η προώθηση παρόμοιων διαδικασιών που στοχεύουν στην καλλιέργεια της αίσθησης του τόπου, ενισχύονται ακόμα περισσότερο μέσω της αύξησης της συνέργειας και της συν-δημιουργίας αυτών των χώρων/τόπων. 
Μέσα από την συμβολή του στον σχεδιασμό ενός δημόσιου χώρου, ο ίδιος ο κάτοικος έχει την δυνατότητα να συνδεθεί άμεσα με την προσπάθεια συγκρότησης, ενσωμάτωσης και ανάδειξης της ταυτότητας του τόπου, ενώ παράλληλα ησύμπραξη και η συνέργεια των πολιτών πάνω σε θέματα όπως η ξεκούραση και η αναψυχή αγγίζουν την πιο ευαίσθητη πλευρά της καθημερινότητάς τους. Αν και είναι γεγονός ότι ο Δήμος Παύλου Μελά έχει ξεκινήσει μία ενδιαφέρουσα αλλά ιδιάζουσα συμμετοχική διαδικασία, διαφαίνεται να απουσιάζει ένα πλαίσιο ενίσχυσης της έκφρασης των πολιτών στην διαχείριση του τόπου (place-management[1]). 
Ίσως μέσα από ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, που θα επιτρέπει ουσιαστικά την βιωματική οικειοποίηση των αστικών γειτονιών, ο πολίτης θα μπορούσε να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό του μητροπολιτικού πάρκου, εκφράζοντας ατομικές ανάγκες και συλλογικές επιθυμίες (π.χ. μέσα από έναν σύλλογο γειτονιάς)
Πως όμως ο Δήμος θα μπορούσε να αποκτήσει με άμεσο τρόπο πρόσβαση στα παραπάνω; Ποιες λειτουργικές πτυχές μιας κοινωνίας θα θέλαμε να αγγίξει μια συμμετοχική διαδικασία πολιτών στην λήψη αποφάσεων (decision-making) της τοπικής αυτοδιοίκησης;

Είναι γνωστό ότι ο Δήμος Παύλου Μελά μέσω της δικτυακής πύληςέχει αναπτύξει δίαυλους επικοινωνίας και δυνατότητες ευρύτερης συμμετοχής με σκοπό την καλύτερη επικοινωνία και την ενημέρωση των πολιτών. Θέτοντας όμως κριτήρια κυβερνησιμότητας, κάποιος ίσως αναρωτηθεί άμα αυτό είναι περιεκτικό, καθώς εντοπίζεται ότι απουσιάζει η κοινωνική αλληλεπίδραση και η ανταλλαγή εμπειρικής γνώσης. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια συλλογής ιδεών έχει ήδη ξεκινήσει, καθώς ο Δήμος Παύλου Μελά διοργάνωσε τον περασμένο Νοέμβριο τη δεύτερη ανοιχτή δημόσια διαβούλευσημε παρουσία κατοίκων, συλλόγων και φορέων, προσδίδοντας έτσι στη διαδικασία τις δυνατότητες να αποκτήσει ένα θεματικό χαρακτήρα, ενισχύοντας περισσότερο την έννοια της κυβερνησιμότητας. Αλλά πως θα μπορούσε να οργανωθεί μια πιο διαδραστική και περιεκτική διαδικασία; Πως προσεγγίζουν άραγε οι διαφορετικές κοινωνικές ομάδες την χρήση και την οικειοποίηση του χώρου; Ποιο θα μπορούσε να είναι ένα επιθυμητό αποτέλεσμα (πίνακας 1); Ποιοι προβληματισμοί πρέπει να έχουν ληφθεί υπόψη πριν ο σχεδιαστής πιάσει την πένα του, και πως περισσότεροι κάτοικοιθα έχουν την ευκαιρία να εκφραστούν;


Στη βάση του προσχεδίου της αναπτυξιακής ιδέας ο Δήμος έχει την δυνατότητα να χτίσει πάνω στις τοπικές κοινότητες που ήδη δραστηριοποιούνται στον χώρο, στρέφοντας την προσοχή του στις αρχές του συμμετοχικού σχεδιασμού και της αστικής διαχείρισης. Σε ένα εναρκτήριο ανοιχτό forum,μπορούν να παρουσιαστούν οι προκαταρκτικές ιδέες με στόχο την αποσαφήνιση βασικών τεχνικών ζητημάτων, τον εντοπισμό πρακτικών περιορισμών και την χαρτογράφηση χρήσεων και φορέων, οι οποίοι με την σειρά τους θα κληθούν για να εκφράσουν τις ιδέες τους. Αυτό θα μπορέσει να οδηγήσει στον εντοπισμό και στην κατηγοριοποίηση δυνατών και προβληματικών σημείων, ουσιαστικά σε συνδιαμόρφωση με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, όπως είναι οι φορείς εκμετάλλευσης, οι τοπικές αρχές, οι καθημερινοί χρήστες και οι επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Ο στόχος αυτής της διαδικασίας αφορά τη δημιουργία μίας κοινότητας ανθρώπων που θα αποτελέσουν την πρώτη ενεργή ομάδα διαχείρισης του πάρκου. Έτσι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα πολύμορφο διαχειριστικό δίκτυο που θα συγκεκριμενοποιήσει την συμμετοχική διαδικασία, ενεργοποιώντας παράλληλα πόρους που βασίζονται στην τοπική διαχείριση μιας οικονομίας κλίμακας ‘γειτονιάς’. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω νέων μορφών συνεργασίας μεταξύ δημοτικών θεσμών και άλλων παραγόντων, όπως είναι η κοινωνία των πολιτών, οι δημιουργικές βιομηχανίες και οι φορείς του τρίτου τομέα.

Στην συνέχεια οι καταγραμμένοι στόχοι, επιθυμίες και περιορισμοί θα μπορούσαν να συζητηθούν σε ένα εργαστήριο συμμετοχικού σχεδιασμού, με έναν ευρύ και ετερόκλητο κύκλο χρηστών, κατοίκων και συλλόγων. Στο εργαστήριο αυτό οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν μια σύντομη θεωρητική εισήγηση σχετικά με την αναπτυξιακή ιδέα, καθώς και πληροφορίες για με την ιστορική σημασία του χώρου, την τρέχουσα χρήση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Τα αποτελέσματα του εργαστηρίου και οι πρόσθετες πληροφορίες όπως προτάσεις και θέσεις πρωτοβουλιών, συλλόγων και φεστιβάλ, θα ενσωματωθούν στην περαιτέρω ανάπτυξη της ιδέας. Στην συνέχεια μπορούν να ακολουθήσουν συνοδευτικοί κύκλοι συζητήσεων για εμβάθυνση σε πιλοτικές δράσεις με τα ενδιαφερόμενα μέρη και διάφορους εμπειρογνώμονες (π.χ. περιβαλλοντικές οργανώσεις, LABattoir). Σε αυτό το σημείο, η αποσαφήνιση των διαφόρων διαχειριστικών θεμάτων θα πρέπει να συμπεριληφθεί συνειδητά από την πλευρά της Δημοτικής αρχής, οδηγώντας έτσι σε μια ευρύτερη συναίνεση. Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ένα καταλυτικό forum, ενώ παράλληλα, μπορούν να αναπτυχθούν προτάσεις για τη συνέχιση της συμμετοχής των πολιτών και φορέων σε μια μελλοντική εκστρατεία επικοινωνίας και διάδρασης.

Ένα πάρκο των πολιτών: τόπος αναγνώρισης και ιδιοποίησης μέσα από τον  συμμετοχικό σχεδιασμό

Η προσπάθεια αστικής αναγέννησης που έχει ξεκινήσει αποτελεί μία πολύ σημαντική εξέλιξη για την Θεσσαλονίκη, καθώς είναι μία υπερτοπική ευκαιρία για την πόλη και τους περιφερειακούς Δήμους, ώστε να μπορέσουν να εκτιμήσουν τις δυνατότητες του αστικού σχεδιασμού, συνδυάζοντας τις δυνατότητες και τις ικανότητες του τοπικού δημιουργικού και ανθρώπινου κεφαλαίου της πόλης μέσα από μία μορφή αμφίδρομης σχέσης μεταξύ διαφορετικών παραγόντων. 
Σε αντίθεση με μία μονόδρομη μορφή συμβατικής δράσης (top-down), oυσιαστικά, η χρήση καινοτόμων μεθοδολογικών εργαλείων και ‘καλών πρακτικών’ αποτελεί μία πιθανή εναλλακτική προοπτική για την ανάπλαση του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά. Έτσι η ευρύτερη προώθηση της συμμετοχικής διαδικασίας, που έχει ήδη ξεκινήσει, μπορεί να καταδείξει τις δυνατότητες για μία εκ βαθέως εξέταση του τοπικού αστικού πολιτισμού. Παράλληλα, καθώς η συμμετοχή των χρηστών αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο του αειφόρου αστικού σχεδιασμού, το πλαίσιο αυτό αναφέρεται με συγκεκριμένα παραδείγματα στη ροή των διαδικασιών, με τον πολίτη ουσιαστικά να γίνεται συμπαραγωγός μέσα από μία διαδικασία, η οποία διαδραματίζεται σε διάφορες αυτοτελείς φάσεις που ξεκινούν από τον σχεδιασμό και καταλήγουν στην τελική διαμόρφωση της αναπτυξιακής ιδέας.

Η γενικότερη αίσθηση της κυβερνησιμότητας των πολιτών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων εκτός από τον εκσυγχρονισμό των διοικητικών δομών και τη βελτίωση δημόσιων υπηρεσιών, στοχεύει επίσης στην ανάκαμψη των τοπικών γειτονιών από τις συνέπειες της κρίσης (ανεργία, brain-drain, εκτοπίσεις πληθυσμών κλπ.), όπως επίσης και στην ενίσχυση των εν γένει δημοκρατικών αρχών, καθώς η έννοια αυτή, είναι προφανώς ενσωματωμένη σε μια πολύ πιο μακροπρόθεσμη αλλαγή, που σχετίζεται με τη  διακυβέρνηση μιας κοινωνικής πολιτειακής βάσης των πόλεων, και αφορά συγκεκριμένα θεσμικά και πολιτικά πλαίσια που ενισχύουν την κοινωνική και πολιτιστική αλληλεπίδραση. Η εμπέδωση και η καλλιέργεια της κυβερνησιμότητας λοιπόν, όχι μόνο ως θεσμική εξέλιξη σε επίπεδο πόλης, αλλά και ως βιωματική εμπειρία στη καθημερινότητα του πολίτη, αποτελεί ένα καίριο ζήτημα το οποίο έρχεται πολύ έντονα στο προσκήνιο στην Ελλάδα της κρίσης, καθώς είναι γεγονός ότι δεν έχει καλλιεργηθεί καθόλου το συμμετοχικό πλαίσιο τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και στον αστικό σχεδιασμό. Παράλληλα, στην περίπτωση του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει έλλειψη ανοιχτών επιστημονικών δεδομένων, όπως για παράδειγμα αναλύσεις δημογραφικού και βιοτικού επιπέδου για την συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, χαρτογράφηση πολιτιστικών συλλόγων και φεστιβάλ που δραστηριοποιούνται στον χώρο και πέριξ αυτού, παραδειγματικά εργαστήρια και ψυχο-περιβαλλοντικές προσεγγίσεις επισκεπτών, συλλογή την τοπικής μνήμης κλπ. Πως εκτιμάται για παράδειγμα το γεγονός ότι το προσχέδιο της αναπτυξιακής ιδέας βασίζεται σε μια κοινωνικο-οικονομική ανάλυση δημοτών που πάει πίσω στην απογραφή του 2011 (ΕΛΣΤΑΤ) και μάλιστα όχι πάνω σε μια βάση ποιοτικών χαρακτηριστικών διαβίωσης και ποιότητας ζωής;

Η εστιασμένη αποτύπωση της κοινωνικό-οικονομικής κατάστασης, όχι μόνο του συγκεκριμένου Δήμου, αλλά και των χωρικά γειτνιαζόντων Δήμων (άμα θεωρήσουμε ότι η βιωσιμότητα του πάρκου εξαρτάται και από άλλους Δήμους), μπορεί να συμβάλλει σε μία βαθύτερη κατανόηση της κοινωνικής πολυπλοκότητας του τοπικού αστικού πολιτισμού, μέσω της στοχευμένης αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας μεταξύ πολιτών και τοπικών φορέων. Ουσιαστικά, μέσω της αμοιβαίας (peer2peer) ανταλλαγής γνώσης, ο Δήμος θα είναι σε θέση να συν-διαβουλεύεται με τους πολίτες, πάνω σε θέματα αστικού σχεδιασμού, ενώ οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να ασχοληθούν με τα προβλήματα της γειτονιάς τους, συμμετέχοντας σε διαδικασίες που αφορούν την ποιότητα ζωής τους, εκφράζοντας το πώς οι ίδιοι βιώνουν την καθημερινότητα τους. 
Παράλληλα, ο συμμετοχικός σχεδιασμός αποτελεί μία σημαντική παράμετρο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην βιωματική  σύνδεση των χρηστών με τον χώρο/τόπο, προσφέροντας έτσι διεξόδους δημιουργικής έκφρασης σε ‘καθημερινούς’ πολίτες, καθώς και στην διαμόρφωση της περιβαλλοντολογικής αστικής διαχείρισης. Ένα τέτοιο θεσμικό και μεθοδολογικό πλαίσιο στοχεύει να συμβάλλει στην καλλιέργεια και στην εμπέδωση μιας περισσότερο συμμετοχικής κουλτούρας, ενισχύοντας την αίσθηση του τόπου και της ταυτότητας των γειτονιών της πόλης και αποτελεί ευκαιρία, στα πλαίσια του place-management, ώστε να συλλάβουν διαφορετικοί ενδιαφερόμενοι την λεγόμενη βιώσιμη ανάπτυξη σαν συλλογική διεργασία.

Ευχαριστίες

Αυτό το άρθρο αφιερώνεται στον Αλέξη, που έφυγε από κοντά μας έναν Νοέμβριο, στο παράδρομο της οδού Λαγκαδά, λίγο μετά το στρατόπεδο. Ευχαριστώ τους συναδέλφους Νίκο Θεοδοσάκη, Κώστα Σκλιάμη, Άρη Καλαντίδη και Περικλή Χατζηνάκο για τα εποικοδομητικά τους σχόλια και διορθώσεις.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:

Βασενχόβεν, Λ. (2010). Χωρική διακυβέρνηση:Θεωρία, ευρωπαϊκή εμπειρία και η περίπτωση της Ελλάδας, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα.

Ευαγγελίδου, Μ. (2007). «Σύστημα χωρικού σχεδιασμού στην Eλλάδα και δυνατότητες παρέμβασης της κοινωνίας των πολιτών», Παρουσιάστηκε στο διεθνές συνέδριο «Κοινωνία των πολιτών, περιβάλλον και βιώσιμη ανάπτυξη - Από την ενημέρωση στην ενεργό συμμετοχή», Μεσόγειος-SOS, ΑΚΤΗ, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 23-24 Νοεμβρίου

Ευαγγελίδου, Μ. (2007). «Σύστημα χωρικού σχεδιασμού στην Ελλάδα και δυνατότητες παρέμβασης της κοινωνίας των πολιτών», εργασία που παρουσιάστηκε στο διεθνές συνέδριο «Κοινωνία των πολιτών, περιβάλλον και βιώσιμη ανάπτυξη - Από την ενημέρωση στην ενεργό συμμετοχή», Μεσόγειος-SOS, ΑΚΤΗ, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 23-24 Νοεμβρίου.

Λεοντίδου, Λ. (2011). Αγεωγράφητος χώρα, Εκδόσεις Προπομπός, Αθήνα.

Ποζουκίδου, Γ. (2000). «Μοντέλα χρήσεων γης - Ανασκόπηση και προοπτικές του ρόλου τους στον χωρικό σχεδιασμό», Αειχώρος, 13: 118-141.

Στρατηγέα, Α. (2009). «Συμμετοχικός σχεδιασμός και βιώσιμη τοπική ανάπτυξη: Μια μεθοδολογική προσέγγιση», Πρακτικά 2ου Συνεδρίου Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Βόλος, 24-27 Σεπτεμβρίου, σελ. 43-51.

Στρατηγέα, Α. και Παπαδοπούλου, Μ. (2012). «Η συμβολή του συμμετοχικού σχεδιασμού στη διαχείριση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος: Η εφαρμογή της οδηγίας 2000/60/ΕΚ στην ελληνική πραγματικότητα», Πρακτικά 3ου Εθνικού Συνεδρίου Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Βόλος, 27-30 Σεπτεμβρίου, σελ. 1303-1311.

Σωμαράκης, Γ. & Στρατηγέα, Α. (2015). «Η συμμετοχική προσέγγιση στον χωροταξικό σχεδιασμό και η συμβολή των τεχνολογιών πληροφόρησης και επικοινωνίας: Εξελίξεις από την ελληνική πραγματικότητα», Πρακτικά 3ου Συνεδρίου Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Βόλος, 24-27 Σεπτεμβρίου.

Χατζηνάκος Π. & Χατζηνάκος, Γ. (2017). «Η Γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου Ανθίζει: Το Πάρκο Τσέπης στη Τελική του Ευθεία», Δημοσιεύτηκε από Parallaximag: http://parallaximag.gr/life/geitonia-tis-aleksandrou-svolou-anthizei-to-parko-tsepis-sti-teliki-tou-eftheia.

Aggens, L. (1998). «Identifying Different Levels of Public Interest in Participation», στο: Creighton, J., Delli Priscoli, J. & Dunning, M. (επιμ.). Public Involvement Techniques: A Reader of Ten Years Experienceat the Institute for Water Resources, Institute for Water Resources, U.S. Corps of Engineers, Alexandria, VA, σελ. 193-198.

Arnstein, S. (1969). «A Ladder of Citizen Participation», Journal of the American Planning Association, 35(4): 216-224.

Bishop, B. (1998). «Planning as a Process of Social Change», στο: Creighton, J., Delli Priscoli, J. & Dunning, M. (επιμ.). Public Involvement Techniques: A Reader of Ten Years Experience at the Institute for Water Resources, Institute for Water Resources, U.S. Corps of Engineers, Alexandria, VA, σελ. 31-40.

Bousset, J.-P., Macombe, C. & Taverne, M. (2005). «Participatory Methods, Guidelines and Good Practice Guidance to be Applied throughout the Project to Enhance Problem Definition, Co-learning, Synthesis and Dissemination», SEAMLESS Project, Report Νo 10, Ref.: D7.3.1, December.

Burby, R. (2003). «Making Plans that Matter: Citizen Involvement and Government Action», Journal of the American Planning Association, 69(1): 33-49, Doi: 10.1080/01944360308976292.

Creighton, J. (2005). The Public Participation Handbook – Making Better Decisions through Citizens’ Involvement, Jossey-Bass, San Francisco.

Duraiappah, A., Robby, P. & Parry, E. (2005). «Have Participatory Approaches Increased Capabilities?», International Institute for Sustainable Development (IISD). Canada.

Egger, P. & Majeres, J. (1992). «Local Resource Management and Development: Strategic Dimensions of People’s Participation», στο: Ghai, D. & Vivian, J.M. (επιμ.). Grassroots Environmental Action: People’s Participation in Sustainable Development, Routledge, London.

Elliott, J., Heesterbeek S., Lukensmeyer C. & Slocum, N. (2005). «Participatory Methods Toolkit: A Practitioner’s Manual», King Baudouin Foundation and the Flemish Institute for Science and Technology Assessment (viWTA).

European Commission (2005). Communication from the Commission to the Council and the European Parliament on the ‘Review of the Sustainable Development Strategy - A Platform for Action’, Brussels, 13.12.2005, COM(2005)658 final.

Fischer, F. (2003). Citizens, Experts, and the Environment - The Politics of Local Knowledge, Duke University Press, Durham, London.

Hanchey, R.J. (1998). «Involving the Public in Planning and Decision-Making», στο: Creighton, J., Delli Priscoli, J., & Dunning, C.M. (επιμ.). Public Involvement Techniques – A Reader of Ten Years Experience at the Institute for Water Resources, Institute for Water Resources, U.S. Corps of Engineers, Alexandria, VA, σελ. 123-129.

Harvey, D. (2012). Rebel Cities: From the Right to the City to the Urban Revolution. London: Verso.

Kanji, N. & Greenwood, L. (2001). «Participatory Approaches to Research and Development», στο: IIΕD- Learning from Experience, IIED, London.

Khakee, A. (1999). «Participatory Scenarios for Sustainable Development», Foresight, 1(3): 229-240.

Martens, K. (2005). «Participatory Experiments from the Bottom-up – The Role of Environmental NGOs and Citizen Groups», European Journal of Spatial Development, 18: 2-20. Community Development as a Process, University of Missouri Press, Columbia, σελ. 144-170

McGuirk, P.M. (2001). «Situating Communicative Planning Theory: Context, Power and Knowledge», Environment and Planning A, 33: 195-217.

Moser, C. (1983). «The Problem of Evaluating Community Participation in Urban Development», Development Planning Unit, Working Paper No. 14, University College London.

Papadopoulou, Ch.-A. & Giaoutzi, M. (2014). «Crowdsourcing as a Tool for Knowledge Acquisition in Spatial Planning», Future Internet, 6(1): 109-125, Doi: 10.3390/fi6010109.

Steyaert, S. & Lisoir, H. (2005). Participatory Methods Toolkit – A Practitioner’s Manual, King Baudouin Foundation, Flemish Institute for Science and Technology Assessment.

Stratigea, A. & Papadopoulou, Ch.-A. (2013). «Evaluation in Spatial Planning: A Participatory Approach», Territorio Italia, Land Administration, Cadastre, Real Estate, Agenzia del Territorio, (2): 85-97.

Tewdwr-Jones, M. & Thomas, H. (1998). «Collaborative Action in Local Plan-making: Planners’ Perceptions of ‘Planning through Debate’», Environment and Planning B: Planning and Design, 25(1): 127-144.

Van Asselt M. & Rijkens-Klomp, N. (2002). «A Look in the Mirror: Reflection on Participation in Integrated Assessment from a Methodological Perspective», Global Environmental Change, 12: 167-484.

Παραπομπές:

Οι πρώτες εικόνες από το αύριο του Στρατοπέδου Παύλου Μελά: http://parallaximag.gr/thessaloniki/oi-protes-eikones-apo-to-avrio-tou-stratopedou-pavlou-mela

Έτσι θα είναι το μητροπολιτικό πάρκο Παύλου Μελά - Εντυπωσιακές Μακέτες: http://voria.gr/article/etsi-tha-ine-to-mitropolitiko-parko-tou-pmela---entiposiakes-maketes

Νέα διαβούλευση για το στρατόπεδο Παύλου Μελά στις 13 Νοεμβρίου: http://www.voria.gr/article/nea-anikti-diavoulefsi-gia-to-stratopedo-pavlou-mela-stis-1311

Διαδικτυακή πύλη Δήμου Παύλου Μελά: http://www.pavlosmelas.gr/

Πράσινο, χώροι αναψυχής και μουσείο Ρομά μεταξύ των προτάσεων για την αξιοποίηση του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά: https://left.gr/news/prasino-horoi-anapsyhis-kai-moyseio-roma-metaxy-ton-protaseon-gia-tin-axiopoiisi-toy-proin

Χαρτογραφώντας τη γειτονιά της Δυτικής εισόδου: Προβλήματα, Προτάσεις και Προσεγγίσεις για την Διαχείριση του Αστικού Μέλλοντος: http://parallaximag.gr/thessaloniki/chartografontas-ti-gitonia-tis-ditikis-isodou

Institute of Place Management: http://www.placemanagement.org/about

[1]Τoplace-managementορίζεται ως «μία συντονισμένη προσέγγιση, βασιζόμενη σε κατά τόπους περιοχές, ανάμεσα σε πολλούς ενδιαφερόμενους με σκοπό τη βελτίωση του τόπου, μέσω της ολιστικής αξιοποίησης των δεξιοτήτων, εμπειριών και πόρων του ιδιωτικού, δημοσίου και 3ουτομέα»

CityToolBox - An online learning platform for city-changers

$
0
0
Διαδικτυακή εκπαιδευτική πλατφόρμα για όσους επιθυμούν να αλλάξουν την πόλη τους!

Μαρία Κικίδου - Μηχανικός Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Ανάπτυξης, MSc, Place Identity NGO 
Μαριάννα Πατελίδα - Μηχανικός Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Place Identity NGO 

Οι άνθρωποι διαχρονικά συνέβαλαν στην παραγωγή και τη δημιουργία του αστικού χώρου. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι πολίτες και οι τοπικές κοινότητες είναι πρόθυμες να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση της γειτονιάς στην οποία διαμένουν και να επιδιώξουν την αστική αλλαγή.
Στην πράξη, νέοι επαγγελματίες που θέλουν να αναπτύξουν πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της πόλης ή της γειτονιάς τους, δεν είναι αρκετά προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, λόγω έλλειψης γνώσεων ή/και πρακτικής εμπειρίας που θα τους επέτρεπε να προσεγγίσουν, να διαχειριστούν και να επιλύσουν θέματα ‘μικρής κλίμακας’, σε επίπεδο γειτονιάς. 
Το εκπαιδευτικό σύστημα εξακολουθεί να εστιάζει στο σχεδιασμό της πόλης κεντρικά (top-down), δίνοντας έμφαση στη χωροθέτηση χρήσεων γης, οικονομικής δραστηριότητας και δημόσιων χώρων, αλλά σπάνια στις διαδικασίες εμπλοκής του τοπικού πληθυσμού (local stakeholders). Παρά το γεγονός πως σημαντικές αλλαγές και συζητήσεις έχουν ξεκινήσει, η πρακτική του πολεοδομικού σχεδιασμού βασίζεται ακόμα σε συστήματα ελέγχου και επικεντρώνεται, κυρίως, στους επαγγελματίες και σχεδιαστές.

Η Πλατφόρμα CityToolBoxέχει ως στόχο να καλύψει αυτό το κενό, καθώς μοιράζεται πρακτικές γνώσεις και εμπειρία από αστικές δράσεις και πρωτοβουλίες που έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.

Τι είναι το CITYTOOLBOX
Έξι ομάδες από την πρώτη γενιά του διατομεακού προγράμματος ‘Actors of Urban Change’ συγκεντρώθηκαν και με την υποστήριξη του Ιδρύματος MitOst και του Προγράμματος Erasmus+, δημιούργησαν την Εκπαιδευτική Πλατφόρμα CityToolBox.

Το CityToolBoxπαρέχει τη δυνατότητα συμμετοχής και ανταλλαγής γνώσεων - προ(σ)καλεί, και βοηθά τους νέους να αναλάβουν δράση, με οδηγίες και πρακτικές συμβουλές από κάθε υλοποιημένη δράση στο συγκεκριμένο τομέα. Αποτελεί ένα δίκτυο γνώσεων για την αντιμετώπιση των αστικών προκλήσεων.
Στην πλατφόρμα, οι ομάδες που υλοποίησαν κάθε επιμέρους δράση περιγράφουν το έργο τους προς και με την κοινότητα, ενώ εξηγούν πώς δημιουργήθηκε, χρηματοδοτήθηκε, κοινοποιήθηκε και υλοποιήθηκε.

Το σύνολο των γνώσεων και εμπειριών που διαμοιράζονται μέσω της πλατφόρμας μεταφράζεται σε πρακτικά ‘εργαλεία’, απλά βήματα, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλοι συμμετέχοντες για να ξεκινήσουν μια παρόμοια δραστηριότητα, από τη βάση προς τα άνω (bottom-up), στη δική τους γειτονιά- σύμφωνα με το σύνθημα ‘CIY του CitytoolBox - Change it yourself!’.


Το CityToolBoxφιλοδοξεί να φέρει σε επαφή επαγγελματίες, νέους, ενθουσιώδεις πολίτες, ομάδες πολιτών, καλλιτέχνες, και να καταστεί μια κοινότητα πρωτοβουλιών από τη βάση.
Παρέχοντας τη δυνατότητα σε ομάδες τοπικών δράσεων να μοιράζονται ιδέες και εμπειρίες με άλλους, δημιουργείται ένα παγκόσμιο δίκτυο ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν στις τοπικές κοινότητες. Επαγγελματίες και ενδιαφερόμενοι πολίτες ανταλλάσσουν πρακτικές γνώσεις και διευρύνουν την ευαισθητοποίησή τους για τις σύγχρονες προκλήσεις στις πόλεις.
Όταν η γνώση που δημιουργείται σε τοπικό επίπεδο (small-scale, local) μοιράζεται, δράσεις μικρής κλίμακας μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στις αστικές περιοχές της Ευρώπης (glocal).

Ποιοι είμαστε // Η Ομάδα του CityToolBox
House! Society (Hiša!) - Μάριμπορ, Σλοβενία
Place Identity - Αθήνα, Ελλάδα
Open Territory Foundation - Λούμπλιν, Πολωνία
In Places - Ζάγκρεμπ, Κροατία
The University of Aveiro Alumni Association - Αβέιρο, Πορτογαλία
KUNSTrePUBLIK - Βερολίνο, Γερμανία


Πως μπορώ να συμμετέχω
     Μοιραστείτε το έργο σας και τοποθετήστε το στο Χάρτη των δράσεων>> Συμπληρώστε βήμα προς βήμα τη φόρμα για τη μορφή του έργου / πρωτοβουλίας / αστικής δράσης που θέλετε να μοιραστείτε, συμπεριλαμβανομένων όλων των σημαντικών πληροφοριών όπως: συμβουλές για τη συγκέντρωση κεφαλαίων και επικοινωνίας, λίστα ελέγχου υλικών, πράγματα που πρέπει να αποφευχθούν κλπ.
Πρόκειται για μια διασκεδαστική αλλά ταυτόχρονα εύκολη διαδικασία, καθώς σας προσκαλεί να προσαρμόσετε την εργασία μηνών σε ένα σύντομο κείμενο, με τρόπο που είναι σαφής και μπορεί να εφαρμοστεί από άλλους.
  Εφαρμόστε στην πόλη σας ένα από τα έργα / εργαλείαπου μπορείτε να βρείτε στην πλατφόρμα και μοιραστείτε τα σχόλιά σας!
Ακολουθήστε μας στο Instagram (@citytoolbox) και μείνετε ενημερωμένοι για νέα, ανακοινώσεις, τοπικές δράσεις, ιστορίες.
  Συμμετέχετε στο facebook group (CityToolBox) που δημιουργήθηκε με στόχο να διευκολύνει την ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ της κοινότητας του CityToolBox.


Join our community!
Instagram | Citytoolbox #citytoolbox
Facebook group | Citytoolbox


*Το Έργο χρηματοδοτείται από τους ‘Actors of Urban Change’, ένα πρόγραμμα της RBSG σε συνεργασία με το Ίδρυμα MitOst και το πρόγραμμα Erasmus + της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Viewing all 1602 articles
Browse latest View live